Δεν περίμενε κανείς από τον κ. Τσίπρα να αποδοκιμάσει τον Παύλο  Πολάκη, σχολιάζει η Νέα Δημοκρατία σε ενημερωτικό σημείωμα και υπογραμμίζει:

Όλοι, άλλωστε, έχουν καταλάβει πια το λόγο που τον διατηρεί στην κυβέρνησή του: Τσίπρας και Πολάκης είναι ένα και το αυτό. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στη χθεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ο κ. Τσίπρας δεν αποδοκίμασε ούτε την παράνομη καταγραφή και την παράνομη δημοσιοποίηση της συνομιλίας Πολάκη – Στουρνάρα, ούτε τις απειλές και την απόπειρα εκβιασμού του κεντρικού τραπεζίτη. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να ισχυριστεί,  ότι οι άθλιες αυτές πρακτικές δεν είναι τίποτε άλλο παρά «μικροπολιτική αντιπαράθεση και παραπολιτικό κουτσομπολιό». Κάλυψε πλήρως τον κ. Πολάκη και επιτέθηκε στον κ. Στουρνάρα.

Όχι μόνον καταδικάστηκε για δυσφήμιση ενός νεότατου δημοσιογράφου ο οποίος πέθανε πέρσι από ανακοπή, αλλά είχε το θράσος να προαναγγείλει ότι θα συνεχίσει την νομική αντιδικία με τη χήρα του και το ανήλικο παιδί του.
Δήλωσε, ως απάντηση για το καταναλωτικό δάνειο που πήρε, ότι πριν γίνει υπουργός έβγαζε διπλάσια και τριπλάσια χρήματα, κάτι που δεν επιβεβαιώνεται από το επίσημο πόθεν έσχες του. Και που ασφαλώς γεννά το ερώτημα αν είπε ψέματα ότι έβγαζε τόσα ή αν τα έβγαζε και δεν τα δήλωνε.

Ανέφερε ότι χρειάστηκε το δάνειο για να καλύψει τις «τρέχουσες οικογενειακές ανάγκες του» παρά το δικό του ισχυρισμό ότι τα τελευταία χρόνια έβγαζε από 80 έως 160 χιλιάδες ευρώ ετησίως. Και το είπε, χωρίς καμία συναίσθηση, σε μία χώρα που οι νέοι εργαζόμενοι έχουν μισθούς 450 ευρώ και το 80% των νοικοκυριών δηλώνει εισοδήματα κάτω από 20 χιλ. ευρώ.
Δημοσιοποίησε ηχογραφημένη τηλεφωνική συζήτησή του με τον κεντρικό τραπεζίτη, πράξη πολιτικά και θεσμικά αδιανόητη, αλλά και ποινικά κολάσιμη. Τον οποίο μάλιστα απείλησε ότι αν δεν κάνει ό,τι του ζητά, σε τρεις μέρες «θα τον επισκεφθεί από κοντά».

Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, ο κ. Πολάκης θα είχε ήδη πάρει πόδι εν μέσω δημόσιας χλεύης, αποκηρυγμένος ακόμα κι απ’ το κόμμα του. Εδώ τον κανακεύουν «μη χάσει η Βενετιά βελόνι» και χορεύουν αμήχανα στο ρυθμό που τους βαράει παλαμάκια...