Παραμονή της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, τελέστηκε Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Τρίπολη.

Μετά το πέρας του εσπερινού ακολούθησε η λιτάνευση της Ιεράς Εικόνας πέριξ του Ιερού Ναού, πλαισιωμένη από πληθώρα ιερέων της Ιεράς Μητροπόλεως και πλήθους πιστών που παραβρέθηκαν στον εσπερινό.

Τήν ἡμέρα αὐτή ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν ἀνάμνηση τῆς θείας Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Μεταμόρφωση ἔλαβε χώρα σέ «ὄρος ὑψηλόν», κατά τούς τρεῖς συνοπτικούς Εὐαγγελιστές (ὄρος Θαβώρ).

Ἡ θεία Μεταμόρφωση, κατά τούς Πατέρες, ἔγινε 40 ἡμέρες περίπου πρό τῆς Σταυρώσεως, δηλαδή κατά τόν μῆνα Φεβρουάριο, δεδομένου ὅτι ἡ Σταύρωση ἔγινε στίς 14 Μαρτίου. Ἀλλά, ἐπειδή ἡ ἀνάμνηση τῆς Ἑορτῆς θά συνέπιπτε μέσα στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πού εἶναι πένθιμη περίοδος, γι' αὐτό μεταφέρθηκε στίς 6 Αὐγούστου, πού ἀπέχει ἀπό τίς 14 Σεπτεμβρίου πού γιορτάζεται ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί λογαριάζεται σάν μεγάλη Παρασκευή σαράντα ἡμέρες.

Κατά τή διήγηση τῶν Εὐαγγελιστῶν, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός σαράντα ἡμέρες περίπου πρίν τῆς Σταύρωσή Του, παρέλαβε τρεῖς ἀπό τούς Μαθητές του, τόν Πέτρο, τόν Ἰωάννη καί τόν Ἰάκωβο, καί τούς ἀνέβασε στό ὄρος Θαβώρ γιά νά προσευχηθεῖ. Δέν πῆρε ὅλους τους Μαθητές μαζί Του, γιατί θά ἀναγκαζόταν νά πάρει καί τόν Ἰούδα, πού, λόγω τῆς κακῆς του προαιρέσεως, ἦταν ἀνάξιος νά δεῖ τή Μεταμόρφωση.

Οἱ τρεῖς Μαθητές Του, ὅπως ἦταν κουρασμένοι ἀπό τή δύσκολη ἀνάβαση στό Θαβώρ καί ἐνῷ κάθισαν νά ξεκουραστοῦν, ἔπεσαν σέ βαθύ ὕπνο. Ὅταν, ὅμως, ξύπνησαν, ἀντίκρισαν ἀπροσδόκητο καί ἐξαίσιο θέαμα: Τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἄστραφτε σάν τόν ἥλιο, καί τά ροῦχα Τοῦ ἦταν λευκά σάν τό φῶς.

Ταυτόχρονα, ἐμφανίστηκαν ὁ προφήτης Μωυσῆς, σάν ἐκπρόσωπος τοῦ Νόμου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν νεκρῶν, καί ὁ Προφήτης Ἠλίας, σάν ἐκπρόσωπος τῶν Προφητῶν καί τῶν ζωντανῶν, συνομιλώντας μαζί Του γιά τίς προφητεῖες, πού ἀναφέρονταν στό σωτήριο Πάθος Του. Αὐτό ἔγινε, γιά νά δείξει στούς Μαθητές πῶς εἶναι ὁ Κύριος τοῦ Νόμου καί τῶν Προφητῶν, ζώντων καί νεκρῶν.

Ἀφοῦ οἱ Μαθητές συνῆλθαν ἀπό τήν ἔκπληξη, ὁ Πέτρος, θέλοντας νά διατηρηθεῖ αὐτή ἡ ἁγία μέθη, πού προκαλοῦσε ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Κυρίου, ἱκετευτικά εἶπε νά στήσουν τρεῖς σκηνές, μία γιά τόν Κύριο, μία γιά τόν Μωυσῆ καί μία γιά τόν Ἠλία. Πρίν προλάβει, ὅμως, νά τελειώσει τή φράση του, ἦλθε σύννεφο, πού τούς σκέπασε, καί μέσα ἀπ' αὐτό ἀκούστηκε φωνή πού ἔλεγε: «Οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε», δηλαδή, «Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, πού τόν ἔστειλα γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος, Αὐτόν νά ἀκοῦτε».

Ὁ σκοπός αὐτοῦ τοῦ ἐξαίσιου γεγονότος ἦταν νά κάνει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τούς Μαθητές Του νά πιστέψουν ἀκόμα περισσότερο σέ Αὐτόν γιά νά μήν ὀλιγοπιστίσουν τήν ὥρα πού θά Τόν βλέπουν, γυμνό καί καταματωμένο μέ τό ἀκάνθινο στεφάνι νά ὑποφέρει καί νά πεθαίνει γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, νά μήν δειλιάσουν, ἀλλά νά καταλάβουν πῶς τό Πάθος Του τό ὑπομένει ἐπειδή τό ἤθελε, ἑκούσια, καί ὄχι ἀπό ἀδυναμία, ἀφοῦ εἶναι ὁ παντοδύναμος Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού γεμάτος ἀγάπη γιά τό ἄθλιο καί ἀχάριστο πλάσμα Του, κατέβηκε στή γῆ, γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἡμέρα τῆς Ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως εὐλογεῖ τά σταφύλια.

Ἡ εὐλογία τῶν σταφυλιῶν κατά τή Μεταμόρφωση κατανοεῖται μέσα ἀπό τίς θεολογικές, ἀνθρωπολογικές καί κοσμολογικές διαστάσεις τῆς Ἑορτῆς αὐτῆς.

Ὁ Κύριος «ἡμέρας ἕξ» ἤ «ὡσεί ἡμέρας ὀκτώ», μετά τήν πρόρρηση τοῦ Πάθους Του, «εἰς ὄρος ὑψηλόν ... μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν καί ἔλαμψε τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, τά δέ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκά ὡς τό φῶς».

Γνωρίζουμε ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Δημιουργός του κόσμου, ἀλλά καί ὁ κυρίαρχος τῶν ἐσχάτων.

Αὐτός εἶναι ἡ ἄμπελος, «ἐν οὐρανοῖς μέν ἔχουσα τήν ρίζαν, ἐπί γῆς δέ τά κλήματα· ἄμπελος κλαδευομένη τό σῶμα, ἀλλ᾿ οὐ τήν ρίζαν· ἄμπελος μετά τρίτην ἡμέραν τοῦ κλαδευθῆναι βλαστάνουσα τόν βότρυν τῆς ἀναστάσεως».

Εἶναι φυσικό, λοιπόν, μέ τήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου νά φωτίζεται καί νά δοξάζεται ὁλόκληρος ὁ κόσμος.

Ἡ κτίση φαιδρύνεται καί ἀποκτᾶ τήν λαμπρότητα, πού εἶχε κατά τόν χρόνο τῆς δημιουργίας. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο καί ἡ κτίση, ἀνταποκρινόμενη δοξολογικά σ’ αὐτή τήν δωρεά καί τήν ἐλπίδα, ἀναφέρεται πρός τόν Δημιουργό της καί τόν εὐχαριστεῖ, ἀλλά καί ἡ Ἐκκλησία στήν πιό κατάλληλη Ἑορτή, τῆς Δημιουργίας καί τῶν Ἐσχάτων, τῆς ἀνανέωσης καί τῆς ἐλπίδας, εὐλογεῖ τόν κόσμο καί τίς ἀπαρχές του, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι ὅτι ἡ ἀνανέωση ἀρχίζει ἀπό τόν Θεό, περνᾶ μέσα ἀπό τή φύση καί καταλήγει στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ εὐλογία τῶν σταφυλιῶν εἶναι μιά λειτουργική πράξη, πού τονίζει ἰδιαίτερα τήν εὐχαριστιακή προσφορά τῶν καρπῶν τῆς γῆς στόν Δημιουργό Θεό καί Κτίστη τῶν ἁπάντων. Περισσότερο μάλιστα, ὅταν ὁ καρπός τῆς ἀμπέλου εἶναι αὐτός πού μᾶς δίδει τό κρασί, τό ὁποῖο ὁ Χριστός εὐλόγησε πρῶτος στήν Κανά τῆς Γαλιλαίας. 

Ἡ εὐλογία τῶν σταφυλιῶν τονίζει τήν ἀνάγκη συνεχοῦς πνευματικῆς καρποφορίας καί μεταμορφωτικῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τό ἴδιο εὐλογημένο σταφύλι ὁ καρπός, ὁ ὁποῖος μᾶς χαρίζει τό κρασί, πού παρέδωσε στούς ἀνθρώπους ὁ Κύριος στόν Μυστικό Δεῖπνο, ὡς τό στοιχεῖο ἐκεῖνο, πού, μαζί μέ τόν ἄρτο, τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας εὐλογοῦνται ἐκ τοῦ Ἱερέως καί μεταβάλλονται σέ «Σῶμα καί Αἷμα», Θεία Εὐχαριστία.

                                                                                                  + π.Ι.Σ.