Την Τετάρτη 29 Ιουνίου στη θέση Ταρμίρι στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στη μνήμη των εκτελεσθέντων από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής (28-29-30/6/1944).

Ο δήμαρχος Βόρειας Κυνουρίας Παναγιώτης Μαντάς στην ομιλία του τόνισε ότι το μνημόσυνο αυτό πρέπει να είναι η διαρκής μνήμη και τιμή, και ταυτόχρονα έκφραση διαρκούς αντίστασης κατά της λήθης.

Ολόκληρη η ομιλία του δημάρχου:

"Σεβαστοί πατέρες της εκκλησίας μας,

Αξιότιμοι κύριοι 
Εκπρόσωπε τής Βουλής των Ελλήνων,
Περιφερειάρχα Πελοποννήσου,
Πρόεδρε του Συμβουλίου Τοπικής κοινότητας Αγίου Πέτρου
Δημοτικοί Σύμβουλοι τού Δήμου Βόρειας Κυνουρίας,
Πρόεδροι ή εκπρόσωποι επιμελητηρίων και Συλλόγων

Πέρασαν 75 χρόνια από τότε πού τα στρατεύματα τού Χίτλερ εισέβαλαν, στην ήδη ρημαγμένη από τον πόλεμο με τούς Ιταλούς φασίστες, χώρα μας.

Ήταν η πικρή ημέρα τής 7ης Απριλίου τού 1941, πού σημάδεψε τις ζωές των Ελλήνων, αλλά πού τούς όρκισε όμως σε συνεχή αγώνα. Έναν συνεχή αγώνα που έρχεται από πολύ παλιά, είναι καταγεγραμμένος στα γονίδια του Έλληνα και θα συνεχίζεται πάντα νικηφόρος, όσο υπάρχει ελληνισμός. Έναν αγώνα που πάντα δίναμε και θα δίνουμε κατά κάθε εγκληματικής πράξης που προσβάλλει την πολιτιστική μας κληρονομιά, την εθνική μας αξιοπρέπεια, και την εθνική μας κυριαρχία.

Ίσως να μην υπάρχει γωνιά στην Ελλάδα πού να μην είναι ποτισμένη από το αίμα των θυμάτων τής ναζιστικής θηριωδίας.
Οι στρατιές των Γερμανών, στο διάβα τους, παρέσυραν ζωές αθώων, κατέστρεψαν περιουσίες, λεηλάτησαν ότι βρήκαν και έσπειραν τον πόνο και τον όλεθρο.
Χιλιάδες εκτελέσεις σε όλη τη χώρα με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.

Ολοκαυτώματα τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, την Κάνδανο της Κρήτης, το Κομμένο Άρτας και πάρα πολλά άλλα χωριά ανά την Ελλάδα, παρέμειναν στην  ιστορία ως το μεγαλύτερο στίγμα, για τούς Φασίστες, για την θηριωδία πού επέδειξαν, και αιώνιο όνειδος για τη Γερμανία, την χώρα, στην οποία η Ελλάδα δίδαξε πολιτισμό κι' εκείνη την αντάμειψε με έγκλημα. 
Η ήττα πού τούς καταμετρήθηκε από τη δικαιοσύνη τής ιστορίας, δυστυχώς δεν είναι είναι ανάλογη με την μαυρίλα των εγκλημάτων τους. Τη μαυρίλα που βίωσαν για μία ολόκληρη ζωή μαυροφορεμένες μάνες, και ορφανά σε κάθε γωνιά τού μυαλού τους.

Εδώ πού βρισκόμαστε σήμερα, είναι το χώμα τού Ξεροκαμπιού, πού ο καθένας μας πρέπει να προσέχει όπου πατήσει. Εδώ η σιωπή και η πέτρα σε κάθε σπιθαμής του εδάφους, είναι φορτισμένη από το αίμα των 48 αθώων Αγιοπετρίτων που εκτελέστηκαν, αλλά και από το αίμα της χήρας και των ορφανεμένων παιδιών πού έπρεπε να ανατραφούν μέσα στο θάνατο, το θρήνο και την ανέχεια, για να γίνουν σωστοί άνθρωποι και να μπορέσουν κάποτε να χαμογελάσουν ξανά.

Είναι ακόμα φορτισμένη από τη σκληρότητα τού ανθρώπου που ήρθε να κατακτήσει, όχι του Γερμανού φαντάρου που δεν ήξερε που και γιατί πολεμά, αλλά τη σκληρότητα του φασίστα ναζιστή, του χειρότερου ανθρωπόμορφου είδους που πάτησε ποτέ αυτή τη γη.

Τέλος, είναι φορτισμένη από τα εγκλήματα του σύγχρονου εφιάλτη, του Έλληνα ο οποίος για να ικανοποιήσει τις κακίες και τις μικροψυχίες του, συμμάχησε με το τέρας, φορώντας κουκούλα και δείχνοντας αθώους με το δάκτυλο προς εκτέλεση.

Όταν το θηρίο άρχισε να χάνει τον πόλεμο, έγινε πιο επικίνδυνο. Άρχισε η εποχή τής εκδικητικής μανίας και των αντιποίνων, σε βάρος ανθρώπων, πού δεν είχαν μπει στην φωτιά τού πολέμου. Ανθρώπων οικογενειαρχών, τού μόχθου, τής αρετής και τής ειρήνης.

Το μνημόσυνο αυτό πρέπει να είναι η διαρκής μνήμη και τιμή, και ταυτόχρονα έκφραση διαρκούς αντίστασης κατά τής λήθης. Όσοι έχουμε την τύχη να ζούμε σε αυτόν τον τόπο, κι' όσων οι πατεράδες και οι παππούδες πού εκτελέστηκαν, είχαν περπατήσει το χώμα του, έχουμε την τραγωδία στο αίμα μας, έχουμε αυτόν τον Γολγοθά στο μυαλό και στην καρδιά μας και πάνω από όλα έχουμε απέναντί τους, ιερό χρέος, για τη διατήρηση τής μνήμης τους.

Εβδομήντα δύο χρόνια μετά την θυσία, πρέπει να ψηλαφήσουμε την ιστορία και να απαντήσουμε σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα που μας ακολουθούν από τότε.

Το σημαντικότερο: Πώς καταφέραμε να δημιουργήσουμε από το αίμα των αθώων τον εθνικό διχασμό που μας χαρακτήρισε ως έθνος για τόσα χρόνια; Γιατί η εθνική θυσία αντί να γίνει σύμβολο ενότητας, έγινε σύμβολο διχασμού; Ποιοι ωφελήθηκαν τελικά μετά από τόσα χρόνια διχόνοιας; Αποκαταστάθηκαν τελικά πραγματικά οι νεκροί και οι οικογένειες τους ή όχι;
Απάντηση θα δώσουν οι ιστορικοί. Εγώ σήμερα εδώ θα τολμήσω μια δική μου διαπίστωση. Το φίδι δεν έφυγε ποτέ από αυτό τον τόπο, από αυτή τη χώρα. Το αυγό του βρισκόταν για χρόνια δίπλα μας και επωάζεται. Ο φασισμός, ο διεθνής φασισμός, αλλάζει μορφές, χρώματα, ονόματα και σύμβολα, αλλά υπάρχει. Περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να βγει στο προσκήνιο. 
Χρέος όλων όσοι πατούμε αυτή τη  μαρτυρική γη, είναι να μην το επιτρέψουμε. Χρέος απέναντι σε αυτούς που αγωνίστηκαν, πόνεσαν, εκτελέστηκαν, χρέος απέναντι σε αυτούς και απέναντι στα παιδιά μας.

Το μέγεθος αυτού του χρέους είναι πολύ μεγάλο. Είναι το άθροισμα της συμφοράς που έχει ο τόπος μας διαχρονικά υποστεί από το φασισμό. Όχι μόνο το χρέος απέναντι στους 48 εκτελεσμένους. Το χρέος απέναντι σε όλους αυτούς που έπεσαν θύματα της μαύρης βίας της κατοχής, του εμφυλίου και όλων των γεγονότων που ακολούθησαν.
Είναι όμως τόσο βαρύ, πού μόνο με ομοψυχία και μόνο ενωμένοι μπορούμε να το σηκώσουμε. Σε όλες τις κρίσιμες ώρες τής ιστορικής μας πορείας, οφείλουμε να υπερβούμε το πικρό συναίσθημα τού μίσους και να παραμερίσουμε τα διχαστικά σύνδρομα τού παρελθόντος.

Ο χρόνος συνεπιφέρει μετριασμό τής οδύνης και λιγοστεύει τα δάκρυα. Δεν μπορεί όμως να μετριάζεται ή να μειώνεται η εθνική μας υπερηφάνεια και το καθήκον μας προς την πατρίδα.
Οι άνθρωποι έχουν αρχή και τέλος, έχουν τακτή προθεσμία τού πεπρωμένου και περιορισμένη διάρκεια ζωής. Αλλά οι λαοί και οι πατρίδες, υπερβαίνουν την έννοια και τα όρια τού χρόνου, γιατί πρέπει να ζουν στο διηνεκές.

Και αυτοί πού ευλαβώς μνημονεύονται σήμερα, απευθύνονται, από τον κόσμο των νεκρών, στην συλλογική μας συνείδηση και στοιχειώνουν, την επιτακτική ανάγκη τής ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων, στον πολύπαθο αλλά ένδοξο τούτο τόπο.

Αιωνία σας η μνήμη!"

Φωτογραφία από το astrosnews.gr