του Θανάση Γ. Μπόγρη

Το να αρχίσω την ανταπόκρισή μου από το συγκεκριμένο μουσικό γεγονός, κάνοντας την οποιαδήποτε αναφορά στο τι εστί DEEP PURPLE ή ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, σχεδόν αποτελεί ατόπημα. Μόλις ανακοινώθηκε το συγκεκριμένο πακέτο πως θα περιοδεύσει στα μέρη μας, δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη για το που θα βρίσκομαι το βράδυ της 21ης Μαΐου, δεδομένου πως δεν είχα παρακολουθήσει ζωντανά στον παρελθόν, ούτε τους Βρετανούς θρύλους του hard rock, ούτε τον βασιλιά του ελληνικού ροκ.

Ο κόσμος άρχισε δειλά-δειλά να προσέρχεται στο χώρο της συναυλίας μετά τις 19:00, ώρα που άνοιξαν οι πόρτες και να παίρνει τις θέσεις του σε αρένα και κερκίδες. Λίγο πριν τις 21:00 τα φώτα χαμήλωσαν και ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, πλαισιωμένος από το “επιτελείο” του, όρμησε “Σφεντόνα” πάνω στη σκηνή και ξεκίνησε να μας τραγουδά πολυαγαπημένα κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία του. Με τον ήχο σύμμαχό του και αφού διαβεβαίωσε το Αχαϊκό κοινό πως “Το παιχνίδι παίζεται ακόμα”, μας παρέσυρε με τα τραγούδια του, το χαμόγελό του, και τη ζωντάνιά του, να τον ακολουθήσουμε σε ένα μουσικό ταξίδι, διάρκειας περίπου 80 λεπτών. Περί τα μέσα του set του Βασίλη, η drummer της μπάντας, Τάνια Κικίδη, βάλθηκε να μας εντυπωσιάσει και τα κατέφερε εν τέλει, ερμηνεύοντας το “Thunderstruck” των θεών AC/DC, παίζοντας παράλληλα drums και στα καπάκια - και αφού αποχωρίστηκε για λίγο τις μπαγκέτες της – πήρε το μικρόφωνο για να μας κάνει να ανατριχιάσουμε με μια καταπληκτική εκτέλεση του “Nightmare” των MSG. Μετά από αυτή την ευχάριστη, δεκάλεπτη παρένθεση, ο Βασίλης ανέλαβε ξανά τα ηνία και μέχρι το τέλος της εμφάνισής του ζούσε κάθε νότα και στίχο που τραγουδούσε, με σχεδόν σύσσωμο το κοινό να τον συνοδεύει στα κομμάτια και κάθε λίγο να φωνάζει το κλασσικό πλέον, “Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε”. Το αποκορύφωμα ήρθε στο τέλος με το “Ελλάς” και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να αποθεώνεται από κάτι λιγότερο από 7.000 ζευγάρια χέρια.

Το ρολόι έδειχνε 22:10 όταν άρχισε η προετοιμασία της σκηνής για τους headliners της βραδιάς και δεν ήταν παρά μισή ώρα αργότερα, όταν τα φώτα έσβησαν και οι πρώτες ηλεκτρικές εκκενώσεις από την εξάχορδη του Steve  Morse, έσκισαν τον αέρα. Εναρκτήριο λάκτισμα της εμφάνισης των πολυαγαπημένων μας DEEP PURPLE, το “Highway Star”. Με έκπληξη παρατηρώ πως ο Roger Glover απουσιάζει – αργότερα έμαθα πως έγινε μπαμπάς μερικές μέρες πριν - και αντ’ αυτού, τα χρέη του μπασίστα εκτελεί ο Nick Fyffe (ex Jamiroquai), τον οποίο και μας τον σύστησε λίγο αργότερα ο Ian Gillan. Αν και λίγο στατικός ο Fyffe, ανταποκρίθηκε πανάξια στα καθήκοντά του, αποτελώντας ένα καλό δίδυμο στο rhythm section με τον Ian Paice, ο οποίος με το απέριττό του στυλ, σε έκανε να νιώθεις δέος κάθε φορά που η μπαγκέτα χτυπούσε τα δέρματα του drumkit του. Πραγματικός ογκόλιθος! Ο Don Airey αέρινος στα πλήκτρα – οποιαδήποτε σύγκριση με τον τεράστιο Jon Lord είναι τουλάχιστον ατυχής - εξανάγκασε τις κάτω γνάθους μας σε ελεύθερη πτώση, ενώ ο Steve Morse, δεν είναι σε καμιά περίπτωση Blackmore, αλλά είναι ένας πολύ μεγάλος κιθαρίστας και ως τέτοιος απέδωσε, εξαπολύοντας μας τα “κοφτερά” του riffs. Ο Ian Gillan αν και ιδιαίτερα ορεξάτος και “παιχνιδιάρης” με το κοινό, κινήθηκε γενικώς σε ρηχά νερά, αδυνατώντας να ερμηνεύσει ορισμένα απαιτητικά τραγούδια, αν και δικαιολογημένα λόγω της ηλικίας του.

Η συνέχεια περιλάμβανε κλασσικά κομμάτια, με το “Strange Kind Of Woman” να ξεσηκώνει το κοινό, λίγο πριν η μπάντα εκτελέσει τα απαραίτητα κομμάτια από την Morse-era, με το “When A Blind Man Cries” να παρεισφρέει ανάμεσά τους. Το “Lazy” ήταν ένα από τα highlights της βραδιάς και σήμανε την επιστροφή στα Purple-classics, ενώ λίγο αργότερα το σόλο του Airey είχε σαν αποτέλεσμα όλο το στάδιο να τον αποθεώσει, ο οποίος επιδεικνύοντας ένα μέρος της εκτελεστικής του ικανότητας, έκανε “τα δικά” του στο Hammond, παίζοντας μεταξύ άλλων αποσπάσματα από τα Mr. Crowley (Ozzy Osbourne), “Τα Παιδιά του Πειραιά” (Χατζηδάκης), “Ζορμπά” (Θεοδωράκης) και “The Truman Show” (Philip Glass). Στο “Perfect Strangers” έγινε χαμός και στο “Smoke On The Water”, το οποίο ήταν και το τελευταίο κομμάτι της κανονικής διάρκειας του show, το κοινό έπαθε παράκρουση. Η μπάντα, αφού άφησε για λίγο τη σκηνή, ξανανέβηκε για το καθιερωμένο encore παίζοντας τα hits “Hush” και “Black Night”, τα οποία και σήμαναν το τέλος μιας καταπληκτικής βραδιάς.

Όπως ανέφερα και στην αρχή του κειμένου, δεν έχω παρακολουθήσει παλαιότερα τους DEEP PURPLE για να έχω ένα μέτρο σύγκρισης, αλλά μάλλον δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία, αφού ευχαριστήθηκα κάθε στιγμή του show τους, όπως και του Βασίλη άλλωστε. Αν κρίνω μάλιστα και από τα πολυάριθμα χαμόγελα στα πρόσωπα του κοινού μετά το τέλος της συναυλίας, πολλοί εκ των οποίων είχαν πατημένα και τα δεύτερα –άντα, η αξία της βραδιάς αποκτά άλλη διάσταση…

Setlist:

1. Highway Star
2. Hard Lovin’ Man
3. Maybe I’m A Leo
4. Strange Kind Of Woman
5. Rapture Of The Deep
6. Silver Tongue
7. Contact Lost
8. Steve Morse solo
9. When A Blind Man Cries
10. The Well Dressed Guitar (instrumental)
11. Almost Human
12. Lazy
13. Noone Came
14. Don Airey solo
15. Perfect Strangers
16. Space Truckin’
17. Smoke On The Water
18. Hush (encore) [Billy Joe Royal cover]
19. Black Night (encore)