Τα αφτιά της κοινωνίας μας θέλουν τράβηγμα και κόψιμο. Τα αφτιά του μικρού κοριτσιού στα Ιωάννινα που «υποχρεώθηκε», κατά δήλωση της μητέρας του, να μπει στο χειρουργείο για να τα μικρύνει επειδή ένας-δυο συμμαθητές της έκριναν ότι ήταν μεγάλα και για αυτόν τον λόγο της έκαναν τη ζωή μαρτύριο στο σχολείο δεν έφταιγαν σε τίποτα.

Το ζήτημα δεν ήταν να αποκτήσουν τα αφτιά του παιδιού το σωστό μέγεθος. Για αυτόν τον λόγο, εξάλλου, μετά το χειρουργείο της μικρής και ενώ είχε ακόμα τους επιδέσμους στο κεφαλάκι της από την επώδυνη επέμβαση, η κοροϊδία συνεχίστηκε.

Επειδή ο νταής δεν χρειάζεται «δικαιολογία» για να συμπεριφερθεί βάναυσα.

Το πρόβλημα, εξάλλου, δεν είναι να «θεραπεύσεις» τη διαφορά. Το ζήτημα είναι να πείσεις τα παιδιά ότι η διαφορά είναι μέσα στη ζωή, ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι. Έτσι και στην περίπτωση της μικρής, το ζήτημα δεν ήταν να τρέξουν οι γονείς να την χειρουργήσουν, αλλά να πάρουν τον διευθυντή του σχολείου φαλάγγι μαζί με τους γονείς των έναν-δυο μικρών νταήδων, να κινητοποιήσουν τον σύλλογο γονέων, να αναδείξουν το πρόβλημα του παιδιού τους προτού το «λύσουν» οι ίδιοι μια και καλή με μια επέμβαση στο ίδιο το παιδί!

Η μητέρα στο «Πρώτο Θέμα» είπε ότι δεν θέλησε να συγκρουστεί με τους γονείς των παιδιών που κορόιδευαν την κόρη της. «Δεν τσακώθηκα ποτέ, δεν μίλησα ποτέ με τους γονείς του παιδιού που κορόιδευε την κορούλα μου γιατί δεν ήθελα σαν οικογένεια να φτάσουμε στα άκρα.»

Αλλά στο χειρουργείο έτρεξε...

Βάζω στοίχημα το αγαπημένο μου καπέλο ότι τη μαμά την ενοχλούσαν τα αφτιά της κόρης της περισσότερο απ' ό,τι ενοχλούσαν τον νταή του σχολείου.

Το αποτέλεσμα είναι ένα κοριτσάκι να υποστεί μια επώδυνη επέμβαση, ένα παιδί που θα μάθει ενδεχομένως ότι όταν είμαστε διαφορετικοί, πηγαίνουμε και κοβόμαστε για να γίνουμε ίδιοι με τους άλλους ώστε να μην μας κοροϊδεύουν. Να υποχρεωνόμαστε στην αλλαγή σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά του οποιουδήποτε.

«Πάντα είχαμε στην άκρη του μυαλού μας κι εγώ και ο πατέρας της να πάμε να της κάνουμε πλαστική στα αφτιά αλλά ήθελα να το κάνει αυτό μόνη της όταν θα μεγάλωνε και όχι από τώρα. (...) Το παιδί στην αρχή φοβήθηκε αλλά έπρεπε και ήθελε και αυτή να το κάνει».

Δηλαδή, σύμφωνα με τη μητέρα της, έπρεπε να το κάνει για να μην την κοροϊδεύουν.

Και τι θα γίνει, δηλαδή, με τα παιδιά που δεν μπορούν να πάνε στο χειρουργείο και να «ξεμπερδέψουν» με το όποιο πρόβλημα βλέπουν οι άλλοι ότι έχουν και τα στοχοποιούν για αυτό; Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς των παιδιών με αναπηρία, για παράδειγμα, σύμφωνα με τις πράξεις της οικογένειας στα Ιωάννινα; Να τα κλειδώσουν σπίτι;

Για να απαλλαγούμε από το bullying πρέπει όλοι να γίνουμε ίδιοι;

«Στο Δημοτικό, μέχρι την πέμπτη τάξη, τα παιδιά με κορόιδευαν. Με έλεγαν ανάπηρο, κούτσαβο, τέτοια πράγματα. Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα. Όταν χτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν στην τάξη, καθόμουν κάτω και έκλαιγα. Μου πετούσαν τις τσάντες από τα παράθυρα στο κεφάλι, έρχονταν και με κορόιδευαν. Δεν με έπαιρναν μαζί τους στις εκδρομές, καθόμουν στο σχολείο και περίμενα να γυρίσουν.» Λόγια του παραολυμπιονίκη μας Παύλου Μάμαλου, ο οποίος δεν πήγε στο Γυμνάσιο επειδή είχε περάσει τα πάνδεινα στο Δημοτικό. Επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει. 

(Ας έχουμε στον νου μας, παρεμπιπτόντως, τα λόγια του Μάμαλου κάθε φορά που παρκάρουμε σε ράμπες αναπήρων, κάθε φορά που «καβαλάμε» τις ράγες των τυφλών. Ή μήπως αυτό δεν είναι bullying;)

Ήσουν όμορφη, μικρή εννιάχρονη από τα Ιωάννινα, και με τα αφτάκια με τα οποία γεννήθηκες και με τα καινούρια σου. Τα αφτιά της κοινωνίας μας θέλουν κόψιμο...

Γαλανιάδη Εύα