Πάνω στην πλατεία των Τροπαίων και δίπλα στο δημοτικό σχολείο υπήρχε, όπως ήδη έχω αναφέρει, το "Ωποροπαντοπωλείο" του Λαγιόγιαννη, Γιάννης Πάτσης ήταν το κανονικό του όνομα. Δίπλα στο μπακάλικο υπήρχε μια πόρτα κλειστή, μια επιγραφή μισοσβησμένη ακριβώς από πάνω που έγραφε " ΚΟΥΡΕΙΟΝ". Μια ασαφής εικόνα που είχα εγώ για αυτό το μαγαζί ήταν πως είχε κλείσει λίγα χρόνια πριν και πως αυτός που το είχε λεγόταν Κομμωτής. Κομμωτής; Περίεργο σκεπτόμουν, όταν οι άλλοι ήταν απλώς ο τάδε κουρέας.

Τώρα με το ίντερνετ έγινα φίλος με μια Τροπαιάτισσα, την Αντωνία-Νία Κοκοτσάκη- Παρασκευοπούλου. Έμαθα λοιπόν πως Κομμωτή λέγανε τον πατέρα της γιατί είχε σπουδάσει κομμωτική τέχνη στην Αθήνα και μάλιστα είχε ανοίξει συνεταιρικά με τον Αμάραντο, ναι τον γνωστό, σχολή κομμωτικής. Το όνομά του ήταν Γιώργος Παρασκευόπουλος και ήταν αδελφός του Πάνου του Ρουπατσιά. 

Δικαιολογημένα λοιπόν λόγω σπουδών και αθηναϊκής καριέρας ο τίτλος του κομμωτή, που του έμεινε και στα πολύβουα και κοσμοπολίτικα Τρόπαια της δεκαετίας του 50. Όλη η αφρόκρεμα των Τροπαίων κουρευόταν και καλλωπιζόταν σε αυτό το κουρείο. Η κεντρική θέση του κουρείου, η καλή κατάρτηση και ο ευγενικός χαρακτήρας του κομμωτή, εγγυόταν ευχάριστη παραμονή,άψογες χωρίστρες, αψεγάδιαστα μουστάκια και φωτεινούς σβέρκους. Στο κομμωτήριο του Παρασκευόπουλου υπήρξε καλφάς ο Μιχάλης ο Φραγκόπουλος όταν ήρθε από του Σμίλα, αλλά και άλλοι μαθητευόμενοι "μικροί", κατά το συνήθειο της εποχής. 
Μόνιμος βοηθός αλλά και μασκότ του μαγαζιού ήταν ο Τσιάλας, που καθάριζε με μια βούρτσα τα σακάκια των πελατών από τις τρίχες. 

Την εποχή των έργων του Λάδωνα 1950 - 1954 ο Κομμωτής εργαζόταν παράλληλα και σαν ...μάγειρας στο εργοτάξιο. 

Ο κομμωτής είχε παντρευτεί την απανουμαχαλιώτισσα Ελένη Παρασκευοπούλου (Βουρβάκη) και μαζί απέκτησαν τρεις κόρες την Γιαννούλα, την Αντωνία και την Χρυσούλα.

Πέθανε στα Τρόπαια το 1967.

Δημοσίευση του Θεόδωρου Νίτσου, συγγραφέα του βιβλίου «Όμορφα Χρόνια», στον ομώνυμο λογαριασμό στο Facebook.