Και ποιο είναι το κουτί; Ένα διαμορφωμένο πλαίσιο λόγου και σκέψης που τελικώς δημιουργεί μια συγκεκριμένη νοοτροπία που καταλήγει στην εξής συνθήκη: Δεν βλέπεις παραπέρα. Και δεν αναγνωρίζεις ότι η συνθήκη μπορεί να αλλάξει.

Τα παραπάνω, με αφορμή τις χθεσινές συνεδριάσεις του Περιφερειακού και του Δημοτικού Συμβουλίου. Όπου ελάχιστοι σύμβουλοι έρχονται έτοιμοι και διαβασμένοι, και οι περισσότεροι απλώς πηγαίνουν από εκεί για να δώσουν το «παρών», αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια.

Το βασικό θέμα που (υποτίθεται ότι) συζητήθηκε στη χθεσινή συνεδρίαση του ΠεΣυ, είναι κεφαλαιώδες για την ελληνική οικονομία και για την Ελλάδα -χώρα, νοοτροπία, ταυτότητα- γενικότερα. Η αγροτική παραγωγή και οι προοπτικές της είναι για τη χώρα μας ό,τι ο αέρας για τα έμβια όντα. Και αυτά που ακούσαμε εκεί, ήταν επιεικώς είτε ευχολόγια είτε επιμνημόσυνες δεήσεις. 

Μας έχει πάρει τα αφτιά η Περιφέρεια -και εννοώ όλες τις παρατάξεις- ότι πρέπει να ενισχυθεί η αγροτική παραγωγή. Αυτό που δεν μας έχουν πει ακόμη, είναι πώς θα ενισχυθεί! Στα κεφαλάκια ολονών έχουν κωδικοποιηθεί φράσεις όπως «αποτελεί προτεραιότητα για εμάς η ενίσχυση της αγροτικής παραγωγής», «πρέπει να ενισχύσουμε τους αγρότες», «πρέπει να γίνουν έργα». Για όνομα του Θεού, από τις 17:00 έως τις 20:00, όλα τούτα ξεπηδούσαν από τα στόματα των συμβούλων και η αλήθεια είναι ότι νόμιζε κανείς ότι μιλάει μόνο ένας. Διότι όλοι έλεγαν τα ίδια και τα ίδια.

Πρέπει να ενισχύσουμε την προώθηση των προϊόντων της Πελοποννήσου. Χαίρω πολύ, εμένα με λένε Εύα. Γιατί δεν βάζουν τα κεφάλια τους να σκεφτούν -για αρχή- εναλλακτικούς τρόπους, σε συνεννόηση με τους ντόπιους παραγωγούς, ώστε να μην αγοράζει η Τρίπολη λεμόνια από την Κύπρο και από τον Λίβανο και πατάτα -ω, ναι, πατάτα!- από την Τουρκία; Εδώ, σε επίπεδο τοπικό, έξω από το κουτί που θέλει περισσότερες εξαγωγές -για να κάνουμε περισσότερες εισαγωγές. Και γιατί οι αγρότες που προσήλθαν στη συνεδρίαση ζήτησαν βοήθεια, επανέλαβαν τη θέση τους για τα επαχθέστατα μέτρα που έρχονται για τον κλάδο τους και τέλος; Καμιά ιδέα; Καμιά πρόταση; Κάτι σε επίπεδο συνεταιρισμών, ίσως;

Πάμε στους άλλους τώρα. Δημοτικό Συμβούλιο Τρίπολης. Έχουν απόλυτο δίκιο που τα ψέλνουν στον Παυλή οι παρατάξεις. Ύστερα από έξι μήνες, είδαμε τις κινήσεις των λογαριασμών της ΚΕΔΗΤ. Κλαπ-κλαπ. Εκείνοι οι ορκωτοί δεν έχουν τελειώσει τους ελέγχους. Είπε στην καθιερωμένη συνέντευξή του ο κ. Κακλαμάνος σήμερα ότι όποιος σύμβουλος επιθυμεί, μπορεί να πάει στο Δημαρχείο και να μιλήσει με τους ορκωτούς που κάνουν τη δουλειά τους. Μήπως να περάσουμε και οι δημότες ένας-ένας από εκεί να τους σφίξουμε το χέρι;

Άλλη επιτυχία: τι σημαίνει «πήγα στον εισαγγελέα για τα αδέσποτα»; Θα τους κάνετε μήνυση; Οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι για τα αδέσποτα. Πριν από μια-δυο εβδομάδες, ο κ Σταματόπουλος παραπονούμενος είπε ότι περιμένει να συναντηθεί με τον Φιλοζωικό, ώστε να του πουν πού ακριβώς να βάλει τις ταΐστρες για τα εκατοντάδες ζώα που κυκλοφορούν ελεύθερα στον Δήμο. Δεν μπορεί ο κ. Σταματόπουλος να στείλει δυο ανθρώπους να δουν από πού πρέπει να απομακρυνθούν τα ζώα και πού πρέπει να πάνε; Αυτός είναι υπεύθυνος, δεν είναι ο Φιλοζωικός υπεύθυνος για να καθαρίσει την πόλη από τις αγέλες, ούτε ο υπεύθυνος είναι υποχρεωμένος να περιμένει συμβουλές προκειμένου να αναλάβει δράση. Καλή η συνεννόηση με τα σωματεία της πόλης, αλλά εδώ υπάρχει πρόβλημα, χρειάζεται λύση και λύση πρέπει να δώσει ο Δήμος.

Μας έχει φάει η εξωστρέφεια... Ακούσαμε πόσο πολύ θα βοηθούσε η δημιουργία πολιτικού αεροδρομίου στην Τρίπολη για τη διακίνηση των αγροτικών προϊόντων. Ναι, θα βοηθούσε. Αλλά ώσπου να γίνει -λέμε τώρα- το αεροδρόμιο, κάτι άλλο πρέπει να κάνουμε. Όχι για τη διακίνηση των προϊόντων έξω, αλλά μέσα. Για παράδειγμα, εξάγουμε λάδι στην Ισπανία, η Ισπανία το συσκευάζει και μας το πουλάει πίσω ακριβότερα. Έχουμε έναν κάμπο πατάτα και σκόρδα, κι εμείς τρώμε πατάτες Τουρκίας και σκόρδα Κίνας. Κάπου να σταματήσει η παραλογιά και να ενισχυθεί η ντόπια παραγωγή στον τόπο της. Κάπως, ίσως, θα έπρεπε να κάνουμε την τοπική αγορά να συνδεθεί με τα τοπικά προϊόντα.

Καλή η Πολιτιστική, καλή η προβολή της Τρίπολης εις τα εξωτερικά. Δευτερεύουσα, όμως. Τόσα χρήματα σπαταλώνται από την ΕΕ για το «κουτάκι» της Πολιτιστικής, επειδή καλά και ντε η Ευρώπη θέλει να μας κάνει όλους ένα. Μπορεί άλλη αξία να έχει το ευρώ στον Νότο και άλλη στον Βορρά της Ευρώπης, μπορεί η Ελλάδα να έχει στοχοποιηθεί ως «μαύρο πρόβατο», μπορεί οι μισθοί μας να έχουν φθάσει στο ναδίρ, αλλά η Ευρώπη -κατά τα λοιπά- θέλει να νιώθουμε όλοι ένα πράγμα. Και χρηματοδοτεί τέτοιες δράσεις και πιπιλίζει τα αφτιά των Δήμων και εκείνοι τσιμπάνε, και να οι σύμβουλοι -οι οποίοι είναι επαγγελματίες του είδους και οι μόνοι που κερδίζουν, τελικά-, να οι εκδηλώσεις και νομίζουμε ότι είμαστε όλοι Ευρωπαίοι που κάνουμε διαγωνισμό για την καλλίστη. Ε, δεν είμαστε όλοι το ίδιο στην Ευρώπη, ούτε είναι ώρα για ευρωπαϊκά καλλιστεία. Και γι' αυτό ίσως δεν θα έπρεπε όλοι να χορεύουμε σε ζητήματα πολιτισμού, τουλάχιστον, όπως μας βαράνε από την Εσπερία.

Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση εξακολουθεί να (νομίζει ότι) κάνει πολιτική «ευρωπαϊκών προδιαγραφών», όταν αυτό που χρειάζεται είναι τοπική συνεννόηση. Η οποία δεν προκύπτει από πουθενά. Μέσα στην πραγματικότητα της Ένωσης, μάθαμε η αγροτιά να επιδοτείται, οι Δήμοι να περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού το ΕΣΠΑ και οι πολίτες να πληρώνουμε τέλη για πρόστιμα για τα σκουπίδια, ενώ με τόσα που έχουμε πληρώσει, θα ήταν έτοιμη η προσωρινή διαχείριση χρόνια τώρα. Αν υπήρχε πολιτική βούληση και συνεννόηση. Που δεν υπάρχει.

Ας σκεφτούμε απλά. Όχι εύκολα. Το εύκολο είναι να κυνηγάμε την ουρά μας μέσα στο κουτάκι μας. Το δύσκολο είναι να αφήσουμε την ουρά μας ήσυχη και να κοιτάξουμε μπροστά μας.

Γαλανιάδη Εύα