Ο Άκης Καλλινικίδης  μίλησε στον «Sport24 Radio 103.3» για τo μεγάλο στόχο του Αρκαδικού να αγωνιστεί τη νέα σεζόν στην Basket League, αλλά και για τις δυσκολίες που έχει η δεύτερη τη τάξει κατηγορία.

Τα σημαντικότερα των όσων δήλωσε o φόργουορντ του Αρκαδικού στην εκπομπή «Πάμε αποδυτήρια» με τον Άκη Δημακό είναι τα παρακάτω:

Για τη νίκη της ομάδας του επί του Παγκρατίου και αν επικρατεί πλέον αισιοδοξία για την άνοδο: «Είναι αλήθεια ότι επικρατούσαν χαμόγελα και αισιοδοξία πριν από αυτήν την αγωνιστική. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, κάναμε ένα βήμα ακόμα. Μένει το τελευταίο και πιο σημαντικό με το Ψυχικό και ελπίζουμε ότι σε έξι μέρες από τώρα θα τελειώσουμε με την άνοδο»

Για το πού στηρίζεται ο φετινός Αρκαδικός: «Στηρίζεται σε ένα κράμα παικτών που έχουν τεράστια εμπειρία και διάθεση. Επίσης, στηρίζεται σε νέα παιδιά που έχουν μεγάλη όρεξη, έχουν ρόλους στην ομάδα και έχουν έρθει εδώ για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους».

Για την παρουσία στην ομάδα έμπειρων παικτών, όπως ο ίδιος και ο Χατζής, οι οποίοι δέχθηκαν να παίξουν στην Α2: «Είναι αλήθεια αυτό. Μπορεί να είμαστε θεωρητικά και πρακτικά μεγάλοι, γιατί πολλοί μας παρουσιάζουν γέρους ή στο τελείωμα της καριέρας μας, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί καθόλου.

Περισσότερο μας γεμίζει με μεγαλύτερο κίνητρο. Όσο παίζουμε έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες που μας τα καλύπτει ο Αρκαδικός. Από την αρχή φάνηκε ότι η ομάδα θέλει να κάνει κάτι καλό. Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα της γιατί θα είμαστε πολύ περήφανοι και χαρούμενοι να γραφτούν τα ονόματά μας στην ιστορία της ομάδας, ως οι παίκτες που τη βοήθησαν να ανέβει στην Α1»

Για τη νίκη του αδιάφορου Εθνικού επί του Ψυχικού, η οποία βοήθησε βαθμολογικά τον Αρκαδικό: «Κάθε δώρο είναι καλό. Όταν είσαι μπροστά κοιτάς τι κάνεις εσύ, αλλά σε ενδιαφέρει τι γίνεται πίσω σου. Από τη στιγμή που καθαρίζουμε τα δικά μας παιχνίδια, κάθε δώρο είναι καλοδεχούμενο. Μόνοι μας κρατάμε την τύχη στα χέρια μας αρκετό καιρό και θέλουμε να συνεχίσουμε και την επόμενη αγωνιστική ώστε να τελειώσουμε και μαθηματικά με την άνοδο».

Αν είναι δύσκολη κατηγορία η Α2: «Είναι πιο δύσκολη απ' ότι περίμενα. Υπολόγιζα ότι θα ήταν μία κατηγορία που η ανταγωνιστικότητά της και το επίπεδό της θα ήταν πιο χαμηλά, αλλά βρήκα όλες τις ομάδες ανταγωνιστικές, ανεξαρτήτως έδρας και βαθμολογικής θέσης. Τα αποτελέσματα φανερώνουν την ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος. Στο τέλος θα είμαστε διπλά περήφανοι και χαρούμενοι αν πετύχουμε το στόχο μας, γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά»

Για τις πολλές ομάδες που έχει αγωνιστεί και τις διαφορές μεταξύ τους: «Είναι πολλές οι διαφορές, αλλά έτσι είναι η ζωή του αθλητή. Δεν μπορείς να προγραμματίζεις και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Βρέθηκα σε πολλές ομάδα, κατάφερα να κάνω πράγματα, να γευτώ χαρές, να έχω και απογοητεύσεις αλλά όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα όταν μιλάμε για 17-18 χρόνια καριέρας. Είμαι τυχερός για όσα έζησα και όσα ζω αυτή τη στιγμή»

Για μια σύγκριση του ελληνικού πρωταθλήματος και του φινλανδικού στο οποίο επίσης έχει αγωνιστεί: «Είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο στη Φινλανδία, αλλά το θέμα του αθλητισμού και του μπάσκετ είναι μακράν του ελληνικού, όσον αφορά τα θέματα κουλτούρας και νοοτροπίας. Αυτά θα έπρεπε να φτιάξουμε εδώ στην Ελλάδα, είτε μιλάμε για ποδόσφαιρο είτε για μπάσκετ. Πρέπει να προστατεύουμε τα αθλήματα και να τα αγαπάμε.

Δυστυχώς, είμαστε ένας λαός που αγαπάει τη νίκη και τον πρωταθλητισμό και όχι τον αθλητισμό. Έτσι έχουμε μάθει, να αγαπάμε τις ομάδες που παίρνουν τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα. Όταν δεν κάνουν μια καλή χρονιά απογοητευόμαστε, δεν πάμε στο γήπεδο, προπηλακίζουμε παίκτες και προπονητές. Μπορεί να έχουμε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης αγωνιστικά, αλλά εξωαγωνιστικά χώρες, όπως η Φινλανδία που είναι σε ερασιτεχνικό επίπεδο είναι έτη φωτός μπροστά μας. Αυτό είναι το λυπηρό»

Για το δύσκολο διάστημα που αγωνίστηκε στην ΑΕΚ και αν την παρακολουθεί φέτος: "Ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που γεύτηκα στην καριέρα μου. Το θετικό είναι ότι κατάφερα να γράψω το όνομά μου στην ιστορία αυτής της τεράστιας ομάδας, παρότι ήταν σε μία μαύρη εποχή για την ίδια. Χαίρομαι που βρήκε το δρόμο της παρά πολύ γρήγορα. Απλώς, υπάρχει μία πικρία γιατί σκεφτόμαστε και μεις ότι αν υπήρχε κάποιος άνθρωπος να βοηθήσει λίγο παραπάνω, κάποιοι περισσότεροι χορηγοί ή ο κόσμος να μη γυρνούσε τόσο πολύ την πλάτη, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά πριν από τρία-τέσσερα χρόνια".