Οι παλαιοί θυμούνται ακόμα το θρόισμα των φύλλων των πανύψηλων δέντρων της δεντροστοιχίας της οδού Καλαβρύτων. Ήταν λες και ήσουν μέσα σε δάσος, λένε. Θυμούνται τη δροσιά του ίσκιου τους, τις βόλτες τις Κυριακές. Οι λεύκες που στόλιζαν τον δρόμο έχουν από καιρό περάσει στην αιωνιότητα, μαζί με πολύ ακόμα πράσινο που σκοτώσαμε για χάρη πολυκατοικιών και οικοδομών.

Ο Στέλιος Αντωνίου ανέβασε στη σελίδα «Παλιές Φωτογραφίες και Γραφικοί Τύποι της Παλιάς Τριπολιτσάς φωτογραφίες από την οδό Καλαβρύτων στην Τρίπολη όταν θρόιζαν οι λεύκες της, προτού πέσει αλύπητο το τσεκούρι. Και στην «Οδό Αρκαδίας» (δείτε ΕΔΩ) βρήκαμε τα εξής ενδιαφέροντα:

Εδώ, η Δεντροστοιχία, με αφετηρία τη σημερινή Λέσχη Αξιωματικών και τέρμα το στρίψιμο τ’ Άη-Γιωργιού· η Δεντροστοιχία σ’ όλο της το μεγαλείο, μεταπολεμικά...! Η αλήθεια είναι πως ήταν γερασμένη αφού, τα Λεύκα, δεν είναι πλατάνια... Άλλωστε, αυτό φαίνεται από τα νήπια δεντράκια που έχουν φυτευτεί -τότε- δίπλα στα μεγάλα, για τη μελλοντική αντικατάστασή τους... Όμως, έγινε πολύ πιο νωρίς (αρχές 10ετίας του ’50) η αποκαθήλωσηή τους διότι ένα χειμωνιάτικο πρωινό μία λεύκα έπεσε! Την ώρα εκείνη περνούσε λεωφορείο το οποίο χτυπήθηκε στο πίσω μέρος, ευτυχώς, χωρίς θύματα...! Μετά λίγο καιρό έπεσε κι άλλη λεύκα! Έτσι, πριν θρηνήσουμε θύματα –αν και αυτό, δεν είναι απόλυτο... ότι δηλ. μονοκοπανιάς θα ξαπλώνονταν όλα τα δέντρα...- έπεσε πριόνι! Μονομιάς, αυτό το μέχρι τότε παραδεισένιο τοπίο, έγινε σεληνιακό! Μάλιστα, σεληνιακό χωρίς ποτέ να φτάσει στο, όπως ήταν... ούτε καν να το πλησιάσει... αφού, αυτά που φυτεύτηκαν παρέμειναν νήπια... ενώ, εκείνα, αχ εκείνα, σχημάτιζαν αψίδα· μια αψίδα τεσσάρων 100άδων μέτρων... κι αυτή ήταν η μαγεία!

Εδώ, γινόταν η βόλτα τις καλοκαιρινές Κυριακές το πρωί όπως και τα χειμερινά κυριακάτικα πρωινά, όταν και αν ο καιρός το επέτρεπε... Με αφετηρία τη γωνία, Καλαβρύτων και Παπαναστασίου, όπου ήταν, τελευταία, το ξενοδοχείο ύπνου, Καρακάση -στο ισόγειο του, τη 10ετία του ’20, ήταν το ζυθεστιατόριο «η Αίγλη», του Χρ. Κοίλιαρη, από την οποία αίθουσα ξεκίνησε, ο πιανίστας και συνθέτης, Σουγιούλ...· με αφετηρία, λοιπόν, τη γωνία...: πιο κάτω, αριστερά, ήταν στα σπάργανα (απ’ το ’50 και μετά πήρε τα πάνω της...) η παραδοσιακή ταβέρνα Πιτερού με, δίπλα της, το δίπατο σπίτι όπου, στο ισόγειο έμεινε, πρώτα ο Χαρ. Φλωράκης (1938) και την Κατοχή ο Κωστής Λειβαδέας (ηθοποιός-σκηνοθέτης Αρχαίων Τραγωδιών) και στο, επάνω, ο Μίκης Θεοδωράκης! Ακριβώς, δίπλα, ο Αλευρόμυλος Αλεξίου (με την Περιστεριώνα) και του οποίου θρυμματίστηκε το κεφάλι, μια Μ. Παρασκευή, κατά την περιφορά των Επιταφίων στην Κεντρική πλ., από βαρελότο-γίγας (!) τον οποίο, Αλευρόμυλο, αγόρασαν οι Αφοί Μαυρόγιαννη προσθέτοντας και το εργοστάσιο ξυλείας! Ακριβώς, δίπλα, το δίπατο σπίτι (υπάρχει ακόμη) του δικηγόρου, Ν. Ντούμα, ιδεολόγου αριστερού και ρέκτη της Τρίπολης· δεξιά, πιο κάτω, στη γωνία, το μικρό γήπεδο του Παναρκαδικού και, αμέσως, μετά (δεξιά), το εκλεκτό εξοχικό Κέντρο Παπαχρόνη, με τον πανέμορφο κήπο και με το Παπαχροναίικο σπίτι με την τζαμαρία... Κολλητά, το εξοχικό κέντρο «ο Πόρτας» και μετά το άλλο του Δαβλάντη... με απέναντι την «Όαση» και αντίκρυ της τον άλλο κήπο-μαγεία, του Μπακόπουλου! Έναντι της «Όασης» -10ετία ’60 και μετά...- έχουμε το χειμερινό κέντρο του «Χούσου»... Γύρω στο ’50 (... και για μόνο δυο τρία χρόνια), δημιουργήθηκε το γήπεδο του Πανσεχιωτικού ακριβώς, δεξιά, στο στρίψιμο τ’ Άη-Γιώργη ενώ, το Αθλητικό Στάδιο, έγινε το 1960... Ακριβώς, στο στρίψιμο, του Αη-Γιωργιού, και στο υπάρχον, σήμερα, σπίτι Δαβλάντη, στη μύτη μπροστά του οικοπέδου, υπήρχε το «αστείρευτο» Πηγάδι του Δαβλάντη, ένα πηγάδι που πουλούσε το νερό του σε όλη την πόλη... για τις οικοδομές... χωρίς ποτέ ν’ αδειάζει (σήμερα, είναι σκεπασμένο...)!

Ανεπανάληπτα χρόνια που, ο καθένας και η καθεμιά οικογένεια, ζούσε «με μία είκοσι στα σπίρτα», αγαπημένοι, αλληλοϋποστηριζόμενοι... έστω κι αν δεν είχαν παρέλθει ακόμη τα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αυτά του Εμφυλίου... αλλά και πριν...· κι όμως, και μέσα σ’ αυτά τα χρόνια... όλα ήταν πιο αγνά, πιο μη αγχώδη, όλα ήταν τόσο ανθρώπινα... Αχ, και τι δε θα δίναμε να ξαναγύριζαν πίσω...!

ΝαεΓ