Ένας επίπονος χρόνος και κάτι λαμβάνει τέλος αύριο, ας ελπίσουμε τουλάχιστον, με την επικύρωση της συμφωνίας στο νιοστό Eurogroup μετά την ψήφιση των επώδυνων μέτρων που χρεώνουν τη χώρα μας για δεκαετίες. Δεν θα επιχειρήσουμε εδώ μια ρετροσπεκτίβα των πράξεων και των παραλείψεων μιας κυβέρνησης που για αλλού ξεκίνησε(;) και αλλού έφθασε, δεν θα θυμηθούμε λάθη, ολισθήματα και κυβιστήσεις, δεν θα αναλωθούμε στο να δείξουμε με το δάχτυλο τους φταίχτες ή να κατηγορήσουμε μια ουσιαστικά ανύπαρκτη αντιπολίτευση. Όλα τούτα γνωστά, αλλά η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας επειγόντως και μάλιστα «από τα κάτω».

Γι' αυτό θα προσπαθήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Διότι ίσως τώρα, τώρα που μια αριστερή κυβέρνηση εφαρμόζει πιο νεοφιλελεύθερα μέτρα από την αντίπαλη Δεξιά, ενδεχομένως συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, ότι δεν είναι οι ιδεολογίες και τα κόμματα, δεν είναι οι θέσεις και τα πρόσωπα που θα έπρεπε να μας προβληματίζουν εδώ και δεκαετίες, αλλά οι πράξεις και οι εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Είμαι κομμάτι της γενιάς που μεγάλωσε με το δόγμα «η Αριστερά είναι καλή» και «η Δεξιά είναι κακή». Εξ ορισμού, μεταπολιτευτικά, αυτό ήταν το συμπέρασμα και το πόρισμα της Ιστορίας που αναπαραγόταν από οικογένεια σε οικογένεια και από ομάδα σε ομάδα στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στον εργασιακό χώρο. Η Αριστερά καθρέφτιζε τον προοδευτισμό, την ισονομία, τη δικαιοσύνη. Από κοντά και ο σοσιαλισμός του ΠαΣοΚ που έφερε την πρόοδο σε όλους τους τομείς, άνοιξε δρόμους, έχτισε την οικονομία, έδωσε παροχές και εφάρμοσε κοινωνική πολιτική. Η Δεξιά ήταν το παραδοσιακό καπιταλιστικό κόμμα, το «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» της αυστηρότητας, των ελίτ και των συμφερόντων των λίγων.

Αν δούμε προσεκτικά, όμως, το ΠαΣοΚ -ό,τι πιο «αριστερό» είχαμε σε κυβέρνηση πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ- και η ΝΔ ελάχιστα διαφοροποιήθηκαν στις «πολιτικές» τους που αφορούσαν στην κοινωνία και τις οποίες πληρώνουμε τώρα, με τα αριστερά μνημόνια:

Υδροκέφαλο Δημόσιο, ρουσφέτια, υπέρμετρος δανεισμός, επιδοτήσεις χωρίς ελέγχους, κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, αναξιοκρατία, νεποτισμός, ελλείμματα στα Ταμεία, σκάνδαλα. Τα κόμματα εξουσίας έκαναν ακριβώς τα ίδια όταν κυβερνούσαν, με διαφορετικούς «ωφελούμενους» κάθε φορά.

Αλλά, πέρα από τα παραπάνω, τα οποία έχουμε την τάση να τα ξεχνάμε ως λαός μόλις προκηρυχθούν εκλογές και αρχίσουμε το «προσκύνημα» στα γραφεία των βουλευτών για το μικρό μας ρουσφέτι -ναι, και εμείς σκοτώνουμε την κοινωνία μας, δεν φταίνε μόνο οι κυβερνώντες-, τώρα, που μια αριστερή κυβέρνηση εφαρμόζει μέτρα που τα ζηλεύει και ο Σόιμπλε, μέτρα για τα οποία η σημερινή κυβέρνηση κατηγορούσε τη σημερινή αντιπολίτευση ως εμπνευστές τους, αν πάμε πίσω, θα δούμε πιο καθαρά ότι όλοι οι πρωθυπουργοί που εναλλάξ έπαιρναν την καρέκλα της εξουσίας έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που πρέσβευαν ύστερα από κάποιον καιρό. Ακριβώς τα αντίθετα από αυτά για τα οποία κατηγορούσαν το αντίπαλο κόμμα. Τώρα που μια «αριστερή» κυβέρνηση της προόδου και της κοινωνικής αλληλεγγύης, μια εξ ορισμού «καλή κυβέρνηση, με ηθικό πλεονέκτημα», παίρνει μέτρα που αν τα έπαιρνε ο Σαμαράς θα καιγόταν το Σύμπαν, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι οι ιδεολογίες και οι ιδεοληψίες τελείωσαν πρακτικά και το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι, δίχως να εμμένουμε στα πρόσωπα και στις ιδέες, να κρίνουμε επιτέλους τις πράξεις.

Και να αρχίσουμε να ψηφίζουμε κρίνοντας μακροπρόθεσμα και όχι κοντόφθαλμα. Π.χ., τώρα, ακόμα και ο πιο ευήθης πολίτης έχει καταλάβει ότι αν του τάξει ο Κυριάκος την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ το μόνο σώφρον είναι να ξεκαρδιστεί στα γέλια.

Δεν υπάρχει «καλή Αριστερά» και «κακή Δεξιά». Δεν υπήρξαν ποτέ, προφανώς. Υπάρχουμε, όμως, εμείς, που οφείλουμε να απαιτήσουμε να καθαρίσει η χώρα από όλα τα παραπάνω (θυμίζω: Υδροκέφαλο Δημόσιο, ρουσφέτια, υπέρμετρος δανεισμός, επιδοτήσεις χωρίς ελέγχους, κατασπατάληση δημόσιου χρήματος, αναξιοκρατία, νεποτισμός, ελλείμματα στα Ταμεία, σκάνδαλα). Τώρα που η τσέπη μας θα πονέσει ακόμα περισσότερο, ας αναλογιστούμε τούτο: αυτοί που φοροδιαφεύγουν, αυτοί που σπαταλούν, αυτοί που ψευτοεπαναστατούν και τα κάνουν όλα μπάχαλο, οι εγκληματίες, τα συμφέροντα, οι απατεώνες σε κάθε τομέα, με κάθε κυβέρνηση την έβγαζαν πάντοτε καθαρή. Ακόμα και με την «καλή Αριστερά», η οποία με τροπολογίες πριν από λίγες ημέρες «καθάρισε» σκάνδαλα σε πανεπιστήμια με τους υπουργούς της μπροστάρηδες και θέσπισε νόμους που βγάζουν εγκληματίες από τη φυλακή...

Επειδή οι ιδεοληψίες είναι χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας, ίσως τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ γκρέμισε -άθελά του, ασφαλώς- το περιώνυμο ηθικό του πλεονέκτημα και φανέρωσε όλα τα στραβά ενός αιωνίως στρεβλού συστήματος, ας μην μείνουμε τυφλοί.

Προσωπικά, δεν πήρα ποτέ στα σοβαρά το «αριστερό» προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Τον θεωρούσα και τον θεωρώ ανερμάτιστη ένωση συνιστωσών, που δεν έγινε κόμμα ακόμα και όταν έγινε κυβέρνηση. Οι προβεβλημένοι υπουργοί του και τα περισσότερα επιφανή μέλη του εδραιώθηκαν επί ΠαΣοΚ στον συνδικαλιστικό και πανεπιστημιακό χώρο και όταν είδαν ότι στο ΠαΣοΚ δεν υπήρχε ψωμί, στράφηκαν στον πολιτικό αχταρμά των φερέλπιδων Συριζαίων που απέκλειαν Εθνικές οδούς για τα διόδια και έδιναν σόου στα πανεπιστήμια. Πήγαν εκεί με μόνη τους αποσκευή την παλιά τους νοοτροπία. Μέσα σε λίγους μήνες, αφού ξεφορτώθηκαν Ζωή, Λαφαζάνη και παν αντιδραστικό στοιχείο, έφτιαξαν ένα κατ' επίφαση αριστερό «κόμμα». Και, στην ακόμα μεγαλύτερη εικόνα, ας θυμόμαστε ότι ο «σοσιαλιστής» Ολάντ περνάει τα πιο αντεργατικά μέτρα σε μια Γαλλία που φλέγεται, και μάλιστα με Προεδρικό Διάταγμα.

Έχει ελπίδα η Αριστερά στην Ευρώπη, αλήθεια;..

Όχι. Η Αριστερά, η πραγματική Αριστερά, υπάρχει στην Ευρώπη ως ιδέα μόνο, μέσα στο μυαλό λίγων, πολύ λίγων. Είναι μια ιδέα που κανείς δεν θα ποτίσει, επειδή κανέναν δεν συμφέρει, παρά μόνον ως φερετζές. Γι' αυτό ας τελειώνουμε με τις ιδεοληψίες και ας δούμε το Σύνταγμά μας που έχει γίνει κουρέλι, την ανεργία που φουντώνει και θα φουντώσει κι άλλο, την πλάνη μας κατά πρόσωπο, εν πάση περιπτώσει, χωρίς φερετζέ «δεξιό» ή «αριστερό». Κάτι θετικό ίσως προκύψει από αυτό...

ΥΓ.: Θυμάστε το σύνθημα «τέρμα οι αυταπάτες, ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες»; Οι κουκούλες έγιναν με τον ΣΥΡΙΖΑ γραβάτες και σε λίγο ο Κυριάκος θα προσπαθήσει να μας πείσει ότι οι γραβάτες θα γίνουν κουκούλες. Διότι σύστημα παιχνιδιού δεν θα αλλάξουν οι κυβερνώντες και οι φιλόδοξοι μέλλοντες κυβερνώντες. Σκοπός είναι να αλλάξουμε εμείς τροπάρι.

Στη φωτογραφία, πίνακας του Καντίνσκι.

Γαλανιάδη Εύα