Οι δηλητηριάσεις αδέσποτων αλλά και δεσποζόμενων ζώων στην Αρκαδία έχουν λάβει επικίνδυνες διαστάσεις. Τον Δεκαπενταύγουστο λάβαμε επιστολές αναγνωστών από τη Βλαχοκερασιά και καταγγελίες που μας ανέφεραν ότι ασυνείδητοι είχαν ρίξει φόλες ακόμα και σε αυλές σπιτιών, με αποτέλεσμα τον θάνατο των κατοικιδίων τους. Οι πράξεις αυτές ντροπιάζουν τις τοπικές κοινωνίες. Και, το χειρότερο από όλα, είναι ότι κανείς δεν μιλάει, παρά το γεγονός ότι ίσως κάποιοι γνωρίζουν ποιος ή ποιοι ευθύνονται για αυτά τα περιστατικά.

Μια γυναίκα από τα Περιβόλια Μεγαλόπολης επικοινώνησε μαζί μας για να μας διηγηθεί τον άδοξο θάνατο που βρήκε τον πιστό της φίλο Μπάμπη, ένα αδέσποτο που η ίδια και η οικογένειά της είχαν υιοθετήσει δύο χρόνια νωρίτερα με όλες τις διαδικασίες που προβλέπονται από τον Νόμο. Το σκυλάκι, άκακο και φιλικό, εμβολιασμένο, τσιπαρισμένο, ζούσε σπίτι τους και κάθε πρωί έκανε την καθιερωμένη του βόλτα στο χωριό, ώσπου στις 24 Αυγούστου γύρισε στο σπίτι άρρωστος. Οι ιδιοκτήτες αμέσως κατάλαβαν ότι το σκυλί δηλητηριάστηκε. Έτρεξαν στον κτηνίατρο, έκαναν κάθε τι που ήταν δυνατό, αλλά ο πιστός τους φίλος εξέπνευσε, θύμα κι αυτός μιας οργανωμένης επίθεσης στα αδέσποτα και δεσποζόμενα ζώα του χωριού.

Παραθέτουμε τι μας είπε η ίδια, και τι ανάρτησε ακριβώς στον προσωπικό λογαριασμό της στο Facebook, προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν οι Αρχές, δημοτικές και αστυνομικές, αλλά και οι πολίτες που πολλές φορές αν πέσουν στην αντίληψή τους τέτοια περιστατικά, στρέφουν αλλού το βλέμμα.

Η γυναίκα έκανε καταγγελία στην Αστυνομία και γενικά ακολούθησε όλες τις οριζόμενες από τον Νόμο διαδικασίες. Παρά το γεγονός ότι είχαν σημειωθεί και άλλα κρούσματα με φόλες στην περιοχή κάποιες ημέρες νωρίτερα, οι ιδιοκτήτες κατοικιδίων δεν ειδοποιήθηκαν ώστε να είναι προσεκτικοί, όπως αναφέρει η κόρη της.

Ακολουθεί η ιστορία:

ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ

Η ιστορία έχει ως εξής:

Ακριβώς πριν ένα χρόνο στο κατάστημα «Αιμωνιές» που είχαμε με τη μητέρα μου για 2 χρόνια στα Περιβόλια Μεγαλόπολης ένα ωραίο πρωινό Αυγούστου του 2018 είχαμε ξανά μια απρόσμενη επίσκεψη ενός αδεσποτάκου..
(Και λέω ξανά γιατί τον Απρίλιο του 2018 είχαμε επίσης μια επίσκεψη αδεσποτάκου,που δυστυχώς δεν προλάβαμε να αναλάβουμε τις ευθύνες του διότι κάποιοι ήθελαν να βάλουν το χέρι τους και σε αυτό με αποτέλεσμα τον αφανισμό του σκύλου.......)
..Ακόμη μια σκεπασμένη υπόθεση..

Πάμε πλέον στο παρόν..

Ενας αδεσποτάκος λοιπόν έρχεται στο κατάστημα μας τον περσινό Αύγουστο..
Ένας αρσενικός ημίαιμος γκριφωνάκος περίπου 5 ετών βάση της επίσκεψης μας στο κτηνίατρο..
Αυτό το σκυλί δεν είχε έρθει να ζητήσει φαγητό ή νερό...
Δεν ήρθε να απαιτήσει για οτιδήποτε...
Ήταν τόσο διακριτικός,τόσο φιλήσυχος,,τόσο άνθρωπος....
Το μόνο που ζητούσαν τα μάτια του ήταν η αγάπη που είχε χάσει από την εγκατάλειψη αυτών που για τους δικούς τους λόγους τον παράτησαν.....

ΣΥΝΗΘΕΣ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!! ΣΩΣΤΑ;;

Με λίγα λόγια τον κάναμε μέλος της οικογένειας μας..
Έγινε ο σκύλος μας..
Ο Μπάμπης μας..

«Ταξίδευα αποκλειστικά και μόνο για το Μπάμπη από Αθήνα με προορισμό τη Μεγαλόπολη για να τον πηγαίνω στον κτηνίατρο του όταν χρειαζόταν..και χωρίς μεταφορικό μιας και δεν είχαμε,αλλά με πληρωμή ταξι για την μεταφορά του....»

Ήταν ένα από τα πιο ελάχιστα που μπορούσαμε να κάνουμε για αυτόν σε σχέση με την αγάπη και τα συναισθήματα που μας προσέφερε....
Την αγάπη και τα χαμόγελα που μας έβγαζε προς τα έξω..

Πλέον με δικό του σπιτάκι στην οικεία μας πηγαίναμε τις πρωινές και βραδινές μας βόλτες μαζί ,μιας και ήταν λιχούδης και χοντρούλης και χρειαζόταν περπάτημα.

Όλα κυλούσαν φυσιολογικά,, η γειτονιά τον έμαθε ως Μπάμπη ως το σκυλάκι που μας άνηκε..
Ως ένα ζώο που δεν ενόχλησε κανέναν ουδέποτε γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να περνάει χρόνο μαζί μας....

Τελικά.....
Το πρωί της 24ης Αυγούστου και ώρα 08:30 στην πρωινή 10´ βόλτα μόνος του,,γυρίζει πίσω στο σπίτι με ένα βλέμμα καρφωμένο στο κενό και τα τέσσερα πόδια να τρέμουν ασταμάτητα ....
Μόλις με φώναξε η μητέρα μου και τον είδα πήγα κοντά του,εκείνος ήρθε προς το μέρος μου και πέφτωντας πάνω στα πόδια μου κατάλαβα πως ζητούσε βοήθεια με τη συνείδηση του πλέον χαμένη....

Τα επόμενα βήματα ήταν η εσπευσμένη σε λεπτά στο κτηνίατρο μεταφορά του .....ένα Δράμα,καθώς ζήσαμε την κατάληξη του ζώου μας......

( Εάν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να θυμάμαι από εκείνη την ημέρα ήταν οι υπεράνθρωπες προσπάθειες των κτηνιάτρων και τους ευχαριστούμε θερμά για αυτό)

-Τους θυμάμαι να απορούν με την ταχύτατη και τη δυνατή δράση του δηλητηρίου μέσα σε ολόκληρα 30 λεπτά..-

Και έρχομαι να ρωτήσω εσένα Άγνωστε συγχωριανέ .......

ΓΙΑΤΙ;;;;
Και γιατί με ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΟ;;;;

Γιατί αφού είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο μια εβδομάδα πριν(αλλά ευτυχώς με αίσιο τέλος) δεν ενημερωθήκαμε από τους αρμόδιους του χωριού για την αντίστοιχη προσοχή των ζώων μας;;;;

ΓΙΑΤΙ;

Πως μπορείς εσυ που με τα χέρια σου πετάς τη φόλα την επόμενη στιγμή να ταΐζεις το δικό σου ζώο σαν μα μην τρέχει τίποτα;;;;;

Η απάντηση στο πουθενά....

Το τέλος λοιπόν μια όμορφης ιστορίας στην οποία ξεκινήσαμε να δημιουργούμε εγώ με την μητέρα μου είναι,,χωρίς λόγο,χωρίς αιτία και χωρίς να ενοχλούμε κανέναν στο όμορφο χωριό σας..να θάψουμε το σκυλάκι μας με τα ίδια μας τα χέρια..

Λυπάμαι αλήθεια πολύ για εσένα εκεί έξω....

ΣΤΗΝ ΜΝΗΝΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ
που πάντα θα αγαπώ και πάντα θα μας συνοδεύει