Σε απόσταση μόλις μισής ώρας Β/Δ του χωριού μας (Αγία Σοφία) και σχεδόν παραπλεύρως του δρόμου που οδηγεί προς το Παρθένι, βρίσκεται ένα περίτεχνο αρχιτεκτονικό μνημείο, το οποίο επισκέπτονται συχνά, οι λίγοι και ευρηματικοί (έτσι πρέπει) εναπομείναντες πεζοπόροι του χωριού μας.

Αναφερόμαστε στη μεταλλική γέφυρα του τρένου, η οποία εδράζεται σε τρία (3) μεγάλα θολωτά λιθόκτιστα βάθρα, από κάθε πλευρά της. Το όλο συγκρότημα, αποτελεί ένα σπουδαίο αρχιτεκτονικό, αλλά και ιστορικό, μνημείο, το οποίο καθηλώνει τον επισκέπτη, ειδικά όταν βρεθεί σε πολύ κοντινή απόσταση.

Αν κρίνουμε από άλλα ιστορικά στοιχεία παρόμοιων μνημείων, τότε η γέφυρα άρχισε να κατασκευάζεται περί τα μέσα της δεκαετίας 1890 από Γαλλική εταιρεία και περατώθηκε λίγο πριν τη λειτουργία του σιδηρόδρομου, που έγινε το έτος 1898.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι παρά τα 120 περίπου χρόνια λειτουργία της και τους χιλιάδες τόνους  που, κατά καιρό, έχει στηρίξει επάνω της, ποτέ δεν χρειάστηκε να γίνει κάποια παρέμβαση για επισκευή ή συντήρηση της λιθοδομής των βάθρων που τη στηρίζουν.

Έτσι δούλευαν οι τεχνίτες και οι κατασκευαστικές εταιρείες, εκείνων των χρόνων ……!!!

Περιδιαβαίνοντας κανείς δίπλα της, θα  αντικρίσει και τα τρία (3) φυλάκια που είχαν κατασκευαστεί υπό τις εντολές του Γερμανικού στρατού, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, για την προστασία της από το στρατό του ΕΛ.Α.Σ., ο οποίος είχε καταφέρει σημαντικά ανάλογα πλήγματα στις Κατοχικές δυνάμεις (γέφυρα Γοργοπόταμου, Αχλαδοκάμπου κ.λ.π.), εκείνη την εποχή.

Κάτι οι αναμνήσεις των τρένων που περνούσαν από πάνω της για δεκάδες χρόνια, κάτι η ύπαρξη των Γερμανικών φυλακίων, κάτι η μεγαλοπρέπειά της, όλα αυτά μαζί, συνεπαίρνουν τη φαντασία του επισκέπτη, τον καθηλώνουν κυριολεκτικά και τον «ταξιδεύουν» δεκάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν, σε εποχές δύσκολες και όμορφες συνάμα….,

Στις δύσκολες εποχές δεν θα αναφερθούμε, επί του παρόντος.

Στις όμορφες όμως, θα μας βοηθήσουν να ταξιδέψουμε, τα βιντεάκια  που ακολουθούν στο τέλος των φωτό, τα οποία έφτιαξαν κάτι αθεράπευτοι «bloger’ s», οι οποίοι αγαπούσαν τη δουλειά τους και το όμορφο παρελθόν.

Από το agiasofiablog.gr