Η επικήδειος ομιλία από τον Δήμαρχο Διονύσιο Παπαδόπουλο για τον Ηλία Σιμόπουλο

Η Πολιτεία και η Τοπική Κοινότητα, οι θεσμοί και οι συμπατριώτες του, ο πνευματικός κόσμος της χώρας και οι εναπομείναντες σύντροφοι και συνεργάτες στους μεγάλους αγώνες των δεκατιών ΄70 και ’80, η οικογένειά του και όλοι οι φίλοι της υψηλής λογοτεχνίας που τον γνώρισαν μέσα από την ποίησή του, αποχαιρετούν σήμερα έναν πνευματικό άνδρα που σημάδεψε όσο λίγοι την μεταπολεμική λογοτεχνία του τόπου μας.

Τον σπουδαίο ποιητή, τον καταρτισμένο μελετητή, τον εμβριθή δοκιμιογράφο, τον δυναμικό αγωνιστή κρίσιμων και τελεσφόρων πνευματικών και κοινωνικών αγώνων, τον συνεπή ιδεολόγο, Ηλία Σιμόπουλο.

Και αν όλοι τον αποχαιρετούν με καμάρι, με θαυμασμό για το πρότυπο βίου, δημιουργίας και ηθικής συγκρότησης που μας κληροδοτεί, ιδιαιτέρως εμείς οι Μεγαλοπολίτες και οι Καστανοχωρίτες τον αποχαιρετούμε και με καύχηση. Έχουμε ιδιαίτερο λόγο να καυχόμεθα ότι μια τέτοια προσωπικότητα ιστορικής και ηθικής αξίας υπήρξε συμπατριώτης και συντοπίτης μας.

Ο βίος του Ηλία Σιμόπουλου διέγραψε όλο τον 20ο αιώνα και τα πρώτα χρόνια του 21ο αιώνα, και η δράση του ήταν παράλληλη με τους αγώνες πολλών δεκαετιών της ελληνικής κοινωνίας στον πνευματικό, κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό στίβο. Ολοκληρωμένη προσωπικότητα, πολέμησε, αγωνίστηκε, μόχθησε, σωματικά και πνευματικά, και κατόρθωσε και να συμμετάσχει στην πάλη για ανεξαρτησία, ελευθερία και κοινωνικά δικαιώματα, αλλά και να αποτυπώσει με ενάργεια σε ένα στιβαρό ποιητικό έργο τις προσδοκίες και τα οράματα, τις απογοητεύσεις αλλά και τις επιτυχίες, μιας ολόκληρης γενιάς.

Η ποίησή του, ποίηση λυρική αλλά και ελεγειακή, πλήρης ανθρωπιστικών ιδεωδών, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της λογοτεχνικής παραγωγής μιας ποιητικής γενιάς που άφησε στον 20ο αιώνα, το δυναμικότερο αποτύπωμα μετά από αυτό της Γενιάς του ’30, της μεταπολεμικής ποιητικής Γενιάς, της Γενιάς της ποίησης, της ήττας, που αμέσως μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο έγινε η πνευματική καθοδηγήτρια ενός ολόκληρου λαού.

Ο Ηλίας Σιμόπουλος σε αυτήν την λογοτεχνική διαδρομή είχε συνοδοιπόρους, κι άλλα λογοτεχνικά και ποιητικά μεγέθη τεράστιας αξίας: τον Μανώλη Αναγνωστάκη, τον Βύρωνα Λεοντάρη, τον Δημήτρη Δούκαρη, τον Μενέλαο Λουντέμη αν και οι ποιητικές του καταβολές, όπως χαρακτηριστικά διακρίνονται αυτές στην κορυφαία δημιουργία του, την Αρκαδική Ραψωδία, βρίσκονται στον Βάρναλη και στον Ρίτσο.

Και αν αυτή η λογοτεχνική πορεία, οδήγησε σε πλήθος τιμητικών διακρίσεων, βραβεύσεων, μεταφράσεων στο εξωτερικό, και σε μία υποψηφιότητα για το βραβείο Νομπέλ, σε όλους εμάς που είχαμε το ξεχωριστό προνόμιο να τον γνωρίζουμε από κοντά, άλλος περοσσότερο, άλλος λιγότερο, αυτό είναι δευτερεύον. Γιατί το πρωτεύον είναι ότι ο λογοτέχνης, ο ποιητής, όσο σπουδαίος κι αν ήταν, ωχριούσε μπροστά στον ολοκληρωμένο άνθρωπο: σημαντικότατη η λογοτεχνική του παραγωγή, ανεκτίμητο όμως το υπόδειγμα ήθους, ευγένειας, προσήνειας, λογιοσύνης και κοινωνικής ευθύνης, που μας προσέφερε. Και όλοι μας, παλαιότεροι και νεώτεροι για αυτό, του είμαστε ευγνώμονες.

Στην οικογένεια περιττεύει νομίζω να επιμείνω σε επιπλέον λόγια συμπαράστασης. Δικαιούνται να είναι όλοι οι οικείοι του, και είναι, υπερήφανοι για τον πατέρα, τον παππού, αυτόν τον στυλοβάτη, που τον αποχαιρετούν, μαζί κι εμείς οι λοιποί, με σεβασμό απόλυτο, με ευχαριστίες θερμές και με ήρεμη καρδιά.

Με αυτή την ήρεμη καρδιά, όλοι τώρα, στεκόμαστε ενώπιον αυτού που μας ζήτησε, εν πλήρη επίγνωση και ωριμότητα:

Σε σας στρέφω τη σκέψη μου

όπως τα λευκά άλογα των πηγών

με τις αφρισμένες χαίτες.

Δε ζητάω άλλη χαρά να βρώ

στον ωκεανό των λέξεων

ούτε εικόνες πιο καταπληκτικές.

Μου φτάνει όταν θα διαβάζετε τους στίχους μου

να λέτε: Ήταν δικός μας

Ναι. Ο Ηλίας Σιμόπουλος ήταν – και είναι- δικός μας.

Αιωνία του η Μνήμη.