Του Τάσου Κεχαγιά, υποψηφίου  βουλευτή Αρκαδίας με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό

Η ψήφος της έκτης Μαΐου, πρέπει να είναι για την Ελληνίδα και τον Έλληνα μια στιγμή ενδοσκόπησης και βαθύτερης αυτογνωσίας.

Η χρεοκοπημένη και ταπεινωμένη  Ελλάδα του 1897, λίγα χρόνια μετά, διεξήγαγε με επιτυχία τον ιερό Μακεδονικό Αγώνα, νίκησε σε δύο εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους, και ήταν στους νικητές μιας παγκόσμιας σύρραξης. Όλα αυτά, πριν μια περίοδος πολιτικής ανωμαλίας και μια μοιραία εκλογή να την οδηγήσουν στη Μικρασιατική Καταστροφή. Αλλά και πάλι, αυτή η «Μακρυγιαννική ζύμη» του Ελληνισμού δεν σώθηκε.

Έτσι και τώρα, βρισκόμαστε  σε ένα νέο κρίσιμο ιστορικό μεταίχμιο. Κανένας πολιτικός μεσσίας, κανένας «καλτ» διανοούμενος, κανένας «πεφωτισμένος» τηλεοπτικός σχολιαστής, δεν έχει τη μαγική λύση για τις δυσκολίες μας. Θα χρειαστεί κοπιαστική συλλογική προσπάθεια για να τις υπερβούμε, και όντως όλα δείχνουν ότι από τις εκλογές θα προκύψει μια κυβέρνηση συνεργασίας. Θα είναι όμως μια κυβέρνηση πραγματικής συνεννόησης και ένωσης προς έναν Εθνικό στόχο, ή μία Βαβέλ ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων σε κατάσταση υστερίας;

Γιατί Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός

Ο σύγχρονος Πατριωτισμός είναι κάτι το μεθοδικό, το υπολογισμένο, το ψύχραιμο, και το «χειρουργικό». Δεν βασίζεται στην εξαλλοσύνη, στην ακρότητα, στον ανεδαφικό τσαμπουκά, στη διάλυση των πάντων, ούτε στον ρατσισμό. Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός είναι μια συγκροτημένη πολιτική δύναμη, με ρυθμιστικό και ελεγκτικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει τον Πατριωτισμό ως την πεμπτουσία της ενασχόλησης του με την πολιτική, ακόμα και από εποχές όπου αυτό το υψηλό ιδανικό φάνταζε στα -τυφλωμένα από την κίβδηλη ευμάρεια- μάτια πολλών ως κάτι το ακραίο, το εκκεντρικό, το «κιτς». Αν στις 6 Μαΐου ψηφίσουμε απερίσκεπτα, ως έρμαια της δικαιολογημένης πικρίας και οργής μας, περεταίρω περιπλοκή θα επιφέρουμε την επομένη μέρα, παρά εξομάλυνση.

Ο ΛΑ.Ο.Σ είναι μια παράταξη με αναγνωρισμένη συνεισφορά στα πολιτικά πράγματα, που εφαρμόζει δυναμικά την ιδεολογία του πατριωτικού παρεμβατισμού. Ας πλάσει ο καθένας μας στο μυαλό του, τη δική του εκδοχή για το εκλογικό αποτέλεσμα της βραδιάς των εκλογών, και ας αναρωτηθεί: Είναι εθνικά επωφελές να λείπει από τη νέα Βουλή, ή να είναι εξασθενημένη, αυτή η ήρεμη, δυνατή, και υπεύθυνη πατριωτική φωνή;

Από εδώ και πέρα

Η εμμονή και η ψύχωση με την πορεία της οικονομίας είναι μάταιη και αδιέξοδη. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα βρίσκεται έτσι και αλλιώς στα πρόθυρα κατάρρευσης, και θα χρειαστεί εκ βάθρων μετασχηματισμό. Ας βγούμε λοιπόν από αυτή τη «νεκροζώντανη» κατάσταση που βάρβαρα μας επιβάλλεται εξωγενώς, αλλά και στην οποία οι ίδιοι υποβάλλουμε τους εαυτούς μας. Η Ελλάδα είναι ένα μικρός οικονομικός παίκτης, παρά το ότι βρέθηκε πρόσκαιρα στο κέντρο των παγκόσμιων εξελίξεων. Αν είμαστε ικανοί να διατηρήσουμε την εθνική μας ψυχραιμία, αν συμπλεύσουμε με τις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, αν δείξουμε επιμονή και δεν «σπάσουμε», θα τα καταφέρουμε. Εξάλλου, το δικό μας «σπιτάκι» είναι μικρό σε οικονομικό μέγεθος (αλλά τεράστιο ιστορικά) και θα το ξαναφτιάξουμε απ’ την αρχή, όπως αρκετές φορές έχουμε κάνει στο παρελθόν. Τα μεγάλα ευρωπαϊκά ανάκτορα του πλούτου και της χλιδής είναι αυτά που πρέπει να ανησυχούν…

Επιπλέον, ας συνειδητοποιήσει ο καθένας μας ότι η οικονομία είναι μόνο μία από τις πολλές συνιστώσες της μοναδικής και ανεπανάληπτης εμπειρίας που λέγεται ζωή. Η οικονομία είναι σημαντική, ναι. Αλλά όσο μεγαλύτερο ρόλο της επιτρέπουμε να έχει, τόσο περισσότερο οι διακυμάνσεις της θα επηρεάζουν την καθημερινότητα και την ευτυχία μας. Αυτό είναι κάτι, που ο θολωμένος αναγνώστης όντας εθισμένος στον υπερκαταναλωτισμό και τον υλισμό της τελευταίας εικοσιπενταετίας, φυσικά δεν πρόκειται να αντιληφθεί. Και μόνο το άκουσμα της λέξεως «λιτότητα», του προκαλεί αποστροφή και τρόμο. Ταυτόχρονα όμως, έχει το θράσος να δηλώνει με περισσή αυταρέσκεια ότι είναι απόγονος λιτοδίαιτων Σπαρτιατών και Σουλιωτών… Ακόμα και αυτός, ας καταλάβει επιτέλους ότι τα σημαντικότερα, τα αληθινότερα, και τα ουσιαστικότερα πράγματα της ζωής δεν έχουν σχέση με το χρήμα.

Για την Αρκαδία μας

Η περιοχή μας έχει προφανείς προοπτικές σε ενεργειακούς/αναπτυξιακούς τομείς, και συγκριτικά πλεονεκτήματα σε φυσικό κάλλος, που πρέπει να διερευνηθούν διεξοδικά και να αξιοποιηθούν. Το μόνο τεχνοκρατικό ζήτημα στο οποίο θέλω να σταθώ εδώ, είναι η δημιουργία πολιτικού αεροδρομίου. Είναι ζωτικής σημασίας να ανοίξει αυτή η πύλη της Αρκαδίας προς τον κόσμο. Κάποτε η Τρίπολη απαιτούσε πανεπιστήμιο, τώρα πρέπει να απαιτεί αεροδρόμιο.

Αυτό όμως που μάλλον ξεχνάμε μέσα στην παράνοια της καθημερινότητας, είναι ότι καμία επιδότηση, καμία επένδυση, και κανένα χρηματοδοτικό πρόγραμμα δε θα καλυτερεύσει πραγματικά τις ζωές μας από μόνο του. Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι κρίσιμος, και η αλλαγή της κατάστασης ξεκινά από μέσα μας, και δεν κοστίζει ευρώ. Εμείς λοιπόν, οι σύγχρονοι Αρκάδες, θα επαναπαυθούμε στις παρελθούσες δόξες ή θα πρέπει να είμαστε διαρκώς ευαισθητοποιημένοι πάνω στα πολιτιστικά, ιστορικά, εθνικά, και κοινωνικά θέματα; Λίγη ειλικρινής αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Με κίνδυνο λοιπόν να γίνω δυσάρεστος (σε αντίθεση με το μελιστάλακτο ύψος που «πρέπει» να έχει ένας υποψήφιος) , σας προσκαλώ να αναρωτηθούμε -ενδεικτικά- για κάποιες αρνητικές συμπεριφορές, αντιλήψεις, και νοοτροπίες μας:

Για πόσο ακόμα, κορυφαία «πολιτιστική» εκδήλωση στην περιοχή μας, θα θεωρείται το κάθε πλανοδιοπαζαράκι, η κάθε «γουρουνοχαρά»(!), η κάθε γιορτή πιπεριάς/σύκου/βατόμουρου; Σίγουρα, αυτά έχουν μερικά οικονομικά οφέλη. Ερωτώ όμως: Τόσο χαμηλού ποιοτικού επιπέδου ήταν τα θρησκευτικά πανηγύρια των παππούδων μας; Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν φερθεί στο άγιο Δημοτικό Τραγούδι μας, με τον δέοντα σεβασμό;

Εκείνο το έρ(η)μο το Πνευματικό Κέντρο, επιτελεί την αποστολή του; Εντός του, γίνονται τακτικές ομιλίες ιστορικών, πνευματικών προσωπικοτήτων, και εκθέσεις πατριδογνωσίας; Εκείνο το έρ(η)μο το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, θα μας δώσει επιτέλους ένα αντίδοτο στο χαζοξενύχτι και την πασαρέλα; Τα αναπαλαιωμένα δημοτικά σχολεία των χωριών μας, έχουν μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα ή μπορεί και να διδάσκεται κάτι επωφελές εντός τους, όπως μία τέχνη;

Το σημερινό Αρκαδόπουλο, γνωρίζει και τιμά τα ερείπια των πανίσχυρων Αρκαδικών Πόλεων της αρχαιότητας; Το σχολείο, του έχει δώσει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει από κοντά μια ανασκαφή; Το Μουχλί, το Νύκλι, την Ταβία, τις έχει καθόλου ακουστά; Του έχει μιλήσει κανείς για Άντρες όπως τον Δοξαπατρή Βουτσαρά, τον Καπετάν Χρονά και τον Ζαχαρία Παπαδά; Έχει δει τη θέα πάνω από το Μαίναλο, το Λύκαιο, τον Πάρνωνα, το Αρτεμίσιο, τον Ολίγυρτο; Πέρα από τη διαδρομή για το χωριό του (αν πηγαίνει ποτέ) έχει γυρίσει άλλες τοποθεσίες;

Είναι δυνατόν στις μεταξύ μας καθημερινές συζητήσεις να δεσπόζουν τα ποδοσφαιρικά θέματα, ειδικά όταν κατά κοινή ομολογία έχουμε ένα από τα πιο διεφθαρμένα και ξεπεσμένα πρωταθλήματα του γνωστού σύμπαντος; Γιατί δεν παίρνουμε τους φίλους μας και να (ξανα)βγούμε στις αλάνες και τα γήπεδα, και απλά να χαρούμε αυτό το λαϊκό άθλημα στην αγνότερη μορφή του, μακριά από φανατισμούς και χυδαιότητες; Και γενικά, τι θέση κατέχει η άθληση στη ζωής μας;

Και κάτι που αφορά και  τη δική μου «καμπούρα»: Το κυνήγι είναι μία κατεξοχήν αντρική ασχολία, που αιμοδοτεί οικονομικά μια σειρά επαγγελμάτων. Δεκτό. Όμως, ένδειξη αντρισμού και μαχητικότητας δεν είναι μόνο τα σκοτωμένα αγριογούρουνα και οι πάπιες. Παράλληλα με το κυνήγι, αρκετοί από εμάς θα μπορούσαν να συμμετέχουν ενεργότερα στην παλλαϊκή άμυνα μέσα από τις λέσχες Εφέδρων. Στρατιωτική εκπαίδευση και ετοιμότητα δεν είναι μόνο τα στενά πλαίσια μιας θητείας. Προσωπικά, σκοπεύω να επανορθώσω σύντομα.

Αυτή η περιοχή, μόνο στο πρόσφατό παρελθόν, έχει βγάλει Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Παπαναστασίου, Καρυωτάκη, Γκάτσο, και Κούρο. Ακόμα κι αν δεν μπορέσουμε να τους φτάσουμε ποτέ, αξίζει να προσπαθούμε διαρκώς. Η ζωή είναι μια διαδικασίας συνεχούς αυτοβελτίωσης και προόδου, αρχικά με μικρά και διστακτικά βήματα και έπειτα με μεγαλύτερα και τολμηρότερα.

Η ταπεινή μου υποψηφιότητα

Στον δρόμο για τις  κάλπες, δεν έχω τη δυνατότητα να σας κεράσω ποτό/ηδύποτο/αφέψημα/φοντάν, ούτε να σας τραπεζώσω. Ακόμα κι αν την είχα, δεν θα το έκανα. Δεν έχω τη δυνατότητα να σας διορίσω οπουδήποτε, να σας εξασφαλίσω μια άνετη στρατιωτική θητεία, να σας «βαφτίσω» αναπήρους, ούτε να προωθήσω το ιατρικό σας θέμα εις βάρος κάποιου άλλου. Ακόμα και να την είχα, δεν θα το έκανα. Δεν είναι πολιτική αυτά. Αυτό που έχω όμως τη δυνατότητα να κάνω, και θα το πράξω, είναι να εργαστώ  αφιλοκερδώς για την Πατρίδα μας και να θυσιάσω τα πάντα. Γνωρίζω τα ζητήματα της περιοχής μας, αλλά Αρκαδία για μένα είναι και κάθε άλλο τμήμα της ιστορικής Πατρίδας μας. Δεν έχω καμία άλλη περίσπαση, κανένα άλλο πάρεργο, και οποιαδήποτε άλλη ασχολία στη ζωή μου σημαντικότερη από την Εθνική προσφορά.

Έχω πλήρη επίγνωση των μηδαμινών πιθανοτήτων εκλογής μου. Αλλά στη ζωή όλα είναι πιθανά, έστω και σε στατιστικό επίπεδο. Σας διαβεβαιώνω λοιπόν ότι έχω τις απαιτούμενες πνευματικές, ψυχικές, σωματικές, και ηθικές δυνάμεις για να ανταποκριθώ στο ακέραιο στις απαιτήσεις του λειτουργήματος που διεκδικώ.

Πέρα από το πρακτικό περιεχόμενο  της υποψηφιότητας μου, υπάρχει  και το συμβολικό. Φιλοδοξώ να είμαι  ένας από τους μικρούς και ταπεινούς κήρυκες ενός καινούργιου Ελληνικού Διαφωτισμού, που πάνω από όλα θεωρώ ότι χρειαζόμαστε σήμερα. Ο Ελληνικός τρόπος ζωής εδώ και 3500 χρόνια (πλην των τελευταίων 25-30, φοβάμαι) είναι συνυφασμένος με την ολιγάρκεια, το μέτρο, την καρτερία, τη «φτωχική αρχοντιά», την αρμονία με τη φύση, την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, την ορθή λογική, τη φιλοπατρία και την αυτοθυσία. Άσχετα από το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, και άσχετα από το εάν εγώ πάρω 3 ψήφους (της οικογενείας μου) ή 30000, καλώ όλους μας να συμπεριφερόμαστε από εδώ και πέρα ως οι καλύτεροι ΈΛΛΗΝΕΣ που μπορούμε. Οι καλύτεροι γιατροί, οδοκαθαριστές, δικηγόροι, μηχανικοί, στρατιωτικοί, κτηνοτρόφοι, πολιτικοί, ιερείς, μαθητές, αγρότες, εκπαιδευτικοί και ότι άλλο. Ας καταβάλει ο καθένας τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια του, και θα σηκωθούμε όλοι λίγο ψηλότερα.

Είθε!