Αν μπορούσες να μελοποιήσεις την φετινή χρονιά του Αρκαδικού και να την ντύσεις με στίχους και μουσική τότε το γνωστό τραγούδι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη «Το χειροκρότημα» θα ταίριαζε γάντι σε όλη αυτή την διαδρομή της ομάδας της Τρίπολης στην Α2 κατηγορία.

Ο Αρκαδικός στην πιο ιδιαίτερη, στην πιο μεταβατική και στην πιο δύσκολη χρονιά της νεότερης ιστορίας του  κατάφερε να ξεπεράσει όσα εμπόδια βρέθηκαν στον δρόμο του (και δεν ήταν λίγα) και να καταφέρει να διαψεύσει Κασσάνδρες παραμένοντας στον αφρό του Ελληνικού και στις μεγάλες κατηγορίες.

Η ιστορία γνωστή με τον ΣΕΦΑ να περνά ένα απίστευτο καλοκαίρι πληρώνοντας και την αργοπορία της ομοσπονδίας για να μάθει τελικά το που θα αγωνίζεται. Μία περίπου εβδομάδα πριν από το πρώτο τζάμπολ της Α2 οι κυανόλευκοι κλήθηκαν να φτιάξουν ρόστερ με την ομάδα να μπαίνει στην αρένα όχι μόνο δίχως προετοιμασία αλλά και χωρίς να γνωρίζει καλά, καλά ο ένας το όνομα του άλλου.

Η ομάδα που δημιουργήθηκε ήταν στοίχημα για όλους και με τον χρόνιο να πιέζει ασφυχτικά και να μην αφήνει περιθώρια σε κανέναν από την πρώτη κιόλας στιγμή με τον Αρκαδικό να τρέχει αν προλάβει και κάθε μέρα να έχει ξεχωριστή σημασία σε όλους τους τομείς.

Κι όμως ο Αρκαδικός μπόρεσε και στάθηκε δείχνοντας από την αρχή πως διαθέτει ομάδα με πλούσιο ταλέντο, με πολύ πάθος και με απίστευτη διάθεση με παίχτες που ήρθαν στην Τρίπολη να πάρουν αλλά και να δώσουν έχοντας μπροστά τους μια μεγάλη πρόκληση αλλά και μια ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία.

Σε ένα σύνολο όπου ο κάθε παίχτης είναι ένας κρίκος σε μια αλυσίδα και δεν υπάρχει η πολυτέλεια να αναπληρωθούν κενά ο ΣΕΦΑ είδε στα μέσα της σεζόν σε ένα κομβικό σημείο την σημαία του, τον αρχηγό του, τον Γιώργο Κοψαύτη να είναι ο μεγάλος άτυχος και να μην μπορεί να βοηθήσει αγωνιστικά αυτή την προσπάθεια και λέμε αγωνιστικά γιατί σε όλα τα υπόλοιπα ο Αστρινός ήταν η ψυχή εντός και εκτός αποδυτηρίων.

Ο Αρκαδικός όμως μπόρεσε να ξεπεράσει όμως και αυτό το σοκ να βρει τις λύσεις εκ των έσω, να ανακατατάξει την τράπουλα στην προσπάθεια του να βγάλει κάποιον άσο από το μανίκι και όπως έδειξε τα κατάφερε αναπληρώνοντας σε μεγάλο βαθμό το κενό ενός πολύ σημαντικού παίχτη με βοήθεια σε όλους τους τομείς όπως ο Γιώργος Κοψαύτης.

Ένα ακόμα σημαντικό στοιχείο είναι οι πρωταγωνιστές που χρειάστηκε να βγάλει αυτή η ομάδα κατά την διάρκεια της χρονιάς και το έκανε.  Ντοβίντας Ρεντίκας, Σάββας Τζουγκαράκης, Γιάννης Προδρόμμου, Ευθύμης Τσακαλέρης,  Γιάννης Καραμαλέγκος αποτέλεσαν τους σημαιοφόρους αυτής της προσπάθειας με τον Καννέλο Γαρμπή, τον Σωκράτη Ναούμη να βγαίνουν και αυτοί μπροστά όποτε το επέβαλαν οι συνθήκες και οι καταστάσεις. Σημαντικές ήταν βέβαια και οι βοήθειες από τους Δημήτρη Πίνη, Δημήτρη Κουρέπη και Μιχάλη Σπυριδάκη με το παζλ να συμπληρώνεται από την νέα γενιά και τους Γρηγόρη Τζατζά, Παναγιώτη Απέργη, Μάριο Τσέλλο και Δημήτρη Μιαούλη.

Ο μαραθώνιος της κανονικής διάρκειας και παρά τις δυσκολίες έδειξε πως ο Αρκαδικός είναι εδώ με την ολοκλήρωση της regular season  του πρωταθλήματος της Α2 κατηγορίας να αφήνει πικρία στην ομάδα που την βρήκε στα play out μόλις για 5 πόντους και στην ισοβαθμία από την ΑΕΛ σε ένα συνδυασμό και δικών της λαθών αλλά και αγώνων που κρίθηκαν ελέω λανθασμένων διαιτητικών αποφάσεων (να τα λέμε και αυτά).

Το απόλυτο πλεονέκτημα της έδρας στα play out κεφαλαιοποιήθηκε άριστα από τον Αρκαδικό. Κάπου εκεί η προσωπικότητα των παιχτών, η θέληση για την παραμονή και η φανέλα που έχει πια ειδικό βάρος μίλησαν και το 3-1 κόντρα στο Ηράκλειο με τις δύο σερί νίκες στα play out αποτελεί την σφραγίδα της επιτυχίας και το αίσιο τέλος μια τόσο δύσκολης αποστολής.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους και κυρίως στον πρόεδρο  Μιχάλη Σμυρνιώτη και την διοίκηση που παρά τον σκόπελο των προβλημάτων που είχε να αντιμετωπίσει οδήγησε με επιτυχία την ομάδα στην νέα της εποχή μετά την μεταβατική αυτή σεζόν που πέρασε. Πολλά συγχαρητήρια επίσης στον coach Διαμαντάκο και στο τεχνικό επιτελείο του ΣΕΦΑ, στους παίχτες που κλήθηκαν σε αυτή την δύσκολη αποστολή αλλά και όλους όσους καθημερινά από όποιο πόστο και αν ήταν έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό και βοηθούσαν να σταθεί αυτή η ομάδα στα πόδια της.

Ναι λοιπόν ο Αρκαδικός είναι ακόμα ζωντανός, το σκοινί τον άντεξε και φάνηκε στο χειροκρότημα και αυτό το χειροκρότημα το αξίζουν όλοι γιατί και από την νέα χρονιά θα μπορούμε να καμαρώνουμε και να απολαμβάνουμε ομάδα της πόλης μας σε ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα με σπουδαίες ομάδες και πολύ θέαμα με τον Αρκαδικό να παραμένει σταθερά άξιος πρεσβευτής του Αρκαδικού αθλητισμού.

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί 
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα 
κι αν μας αντέξει το σκοινί 
θα φανεί στο χειροκρότημα.