Η παγκοσμιοποίηση, τι όρος κι αυτός αλήθεια, δεν μας αφήνει το περιθώριο να πιστεύουμε ότι η Χιλή (1 εκατ. άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους επειδή αυξήθηκαν κατά 0,30 λεπτά τα εισιτήρια για τα μέσα μεταφοράς), το Χονγκ Κονγκ (βίαιες διαδηλώσεις εξαιτίας της κακής οικονομικής κατάστασης των πολιτών), ο Λίβανος (και πάλι εξεγέρσεις με αφορμή την οικονομία, και όχι τις θρησκευτικές διαφορές) είναι τόσο μακριά. Διότι το μοντέλο οικονομικής διαχείρισης ή ανάπτυξης είναι παγκοσμίως το ίδιο: Μεγαλύτερη πρωτοβουλία στην θεοποιημένη πλέον επιχειρηματικότητα, μικρότερη συμμετοχή του κράτους και ακόμα μικρότερη επιρροή του στους τομείς της υγείας, της εργασίας, της παιδείας.

Οι βίαιες συγκρούσεις στις προαναφερθείσες χώρες προκύπτουν από την οικονομική ανισότητα, η οποία όλο και αυξάνεται. Και όχι μόνον εκεί, ασφαλώς, αλλά παγκοσμίως. Το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης που προκρίνεται, δημιουργεί ουσιαστικά επισφαλείς θέσεις εργασίας κυρίως για τους νέους ανθρώπους και μικρούς μισθούς.

Όχι, οι μικροί μισθοί δεν φέρνουν την οικονομική ανάπτυξη σε ένα κράτος, αν και αυτό, θεωρώ, έχει πάψει να έχει σημασία για τα κράτη. Οι μικροί μισθοί φέρνουν κέρδος στις εταιρίες-κολοσσούς, και αυτό έχει σημασία τελικά και για τα κράτη. Γιατί; Μα, για να μπορούν οι κυβερνώντες να επανεκλέγονται. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι οι πολιτικοί παγκοσμίως δεν είναι πλέον υπηρέτες των πολιτών, του κράτους, της Πολιτείας, αλλά ατζέντηδες επιχειρηματικών ομίλων.

Σκοπός είναι εταιρίες και επιχειρηματίες να έχουν υπερκέρδη, και όσο για την εξάλειψη των εργασιακών δικαιωμάτων, ε, όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες...

Σκοπός είναι να δουλεύει καλά η βιομηχανία των πανεπιστημίων, να δίνονται μεταπτυχιακά και διδακτορικά αβέρτα, αλλά οι νέοι εργαζόμενοι με τα τόσα προσόντα να μην αμείβονται αναλόγως.

Σκοπός είναι να απομυζηθούν ακόμα περισσότερο όλοι οι δημόσιοι πόροι, προκειμένου να γίνουν έργα «ανάπτυξης», αλλά οι εργαζόμενοι να μην έχουν τις ανάλογες απολαβές.

Σκοπός είναι να διαλυθούν εντελώς η δημόσια εκπαίδευση, από την άλλη, και η δημόσια υγεία, ώστε η ιδιωτική πρωτοβουλία να βρει πεδίον ανάπτυξης λαμπρόν. Εξάλλου, και που πληρώνουμε εισφορές τόσα χρόνια, τι καταλάβαμε;

Σκοπός είναι η ιδιωτική ασφάλιση να παίζει τα ένσημα των εργαζομένων στον τζόγο των χρηματιστηρίων με στόχο, ασφαλώς, να κερδίσει... ο εργαζόμενος!.. Διότι ο ασφαλισμένος θα μπορεί να παίξει την ασφάλισή του με μικρό, μεσαίο ή υψηλό ρίσκο.

Ήδη ο Μάκης Βορίδης, υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, ανακοίνωσε ότι οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες -από Γερμανία και Γαλλία, μάλιστα- θα μπουν στην ασφάλιση των αγροτών σε σχέση με τις περιουσίες τους, καθώς ο ΕΛΓΑ αδυνατεί να καλύψει τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές. Σιγά - σιγά, θα μπουν ιδιωτικές εταιρίες στην επικουρική ασφάλιση: η ιδιωτική ασφάλιση μπορεί να επενδύει τα αποθεματικά της από τις εισφορές των ασφαλισμένων-«πελατών» της και επομένως με τις υψηλές αποδόσεις τους να εξασφαλίζει σε αυτούς μεγαλύτερες συντάξεις, μερίσματα ή εφάπαξ, λέει η κυβέρνηση.

Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν την ανάληψη υψηλού κερδοσκοπικού ρίσκου και μεγάλων, απρόβλεπτων και μη αναστρέψιμων κινδύνων που ενέχουν οι χρηματαγορές και οι κεφαλαιαγορές. Προϋποθέτουν και κάτι ακόμα: υψηλές εισφορές.

Πώς θα γίνει αυτό με τους μισθούς που έχουμε στη χώρα;

Όταν νίψουν τας χείρας τους οι κυβερνήσεις από το Ασφαλιστικό, από τις επικουρικές συντάξεις, σταδιακά θα μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, ενώ οι εργαζόμενοι θα μετατραπούν σε «κουμπαράδες» και ο κόπος τους σε ομόλογα. Το πόσο έξυπνα θα παίξουν τις αποταμιεύσεις τους, θα δείξει αν στο τέλος θα κερδίσουν τη σύνταξή τους.

Σύμφωνοι: το Δημόσιο απέτυχε παταγωδώς στην Ελλάδα. Σύμφωνοι: Το ασφαλιστικό σύστημα απέτυχε ομοίως. Να συμφωνήσουμε, όμως, και σε κάτι ακόμα: Οι υπεύθυνοι των δεινών του ασφαλιστικού συστήματος κυβέρνησαν, κυβερνάνε και κατά πώς φαίνεται θα συνεχίσουν να κυβερνάνε. Εκείνοι που εξακολουθούν και διαλύουν ό,τι έχει απομείνει από τον υγιή συνδικαλισμό, κουνάνε ακόμα το δάχτυλο ανενόχλητοι και χειροκροτούμενοι. Το διαίρει και βασίλευε έπιασε τόπο, οι εργαζόμενοι είναι κατακερματισμένοι.

Τα δέκα προηγούμενα χρόνια είδαμε δύο αμερικανικές τράπεζες - κολοσσούς να χρεοκοπούν διότι είχαν επενδύσει σε επισφαλή δομημένα ομόλογα, παρασέρνοντας μαζί τους την αγορά ακινήτων των ΗΠΑ και τελικά όλο τον κόσμο στη δίνη της ύφεσης.

Επειδή ουσιαστικά η θωράκιση απέναντι σε τέτοια φαινόμενα κερδοσκοπίας είναι ανύπαρκτη, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ο κόπος των εργαζομένων θα πιάσει τόπο.

Η κρίση θα υπάρχει, θα είναι παγκόσμια, οι κοινωνικές ταραχές θα ξεσπούν. Ωστόσο, προτού φθάσουμε να μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο κέντρο της Αθήνας που ίσως κάποτε θα διαδηλώσουν για την αύξηση της τιμής του εισιτηρίου του μετρό, ας αναρωτηθούμε γιατί ενώ οι ελλείψεις καθηγητών στα σχολεία είναι τραγικές, οι γονείς, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί δεν ξεσηκώνονται.

Ας αναρωτηθούμε γιατί, στ' αλήθεια.

Γαλανιάδη Εύα