Δεν με εξέπληξε η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον 17χρονο και τον Λαμπράκη. Εξάλλου, ο πατέρας του ήταν σίγουρος ότι ουδείς θα θυμόταν τη Μακεδονία σε δέκα χρόνια από την ημέρα που είχε κάνει τη μοναδική ίσως πρόβλεψη στην οποία έπεσε έξω.

Ο μηδενισμός βολεύει.

Όχι, δεν ενδιαφέρεται ένας 17χρονος για τον τρόπο με τον οποίο βγήκε από τη μέση ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ή τουλάχιστον η πλειονότητα των 17χρονων δεν ενδιαφέρεται ούτε για το τρίκυκλο ούτε για τον Γκοτζαμάνη ούτε για το ποιος ήταν ο Γρηγόρης Λαμπράκης και για το τι πρέσβευε. Όμως, επειδή δεν ενδιαφέρεται ο 17χρονος, και επειδή αυτό είναι μια πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι αυτή η αδιαφορία είναι καρποφόρα για τον νεαρό και για την κοινωνία μας.

Επίσης, δεν σημαίνει ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και φέρελπις πρωθυπουργός έχει δικαίωμα με μια φράση να ισοπεδώνει τα πάντα.

Σε αυτή τη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια αποφεύγουμε σαν τον διάολο να αναφέρουμε τη λέξη «χρέος» καθώς στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Λες και το χρέος είναι πάντοτε κάτι κακό και αμαρτωλό, όπως τα χρέη στο Δημόσιο, τα χρέη μας στη Μιχαλού, το δημόσιο χρέος. Φοβόμαστε το χρέος. Και το χρέος απέναντι στη μνήμη.

Επίσης, λέμε ότι έχουμε οδηγό τα νιάτα, ότι ξεπεράσαμε το παρελθόν και ότι μαθαίνουμε πια από τους νέους. Και οι νέοι του τόπου τούτου στην πλειονότητά τους δεν μαθαίνουν τίποτα, επειδή εμείς δεν τους μαθαίνουμε τίποτα. Μαθητής Β' Λυκείου στην ερώτηση «ποια στερεότυπα θα γκρεμίζατε, αν μπορούσατε», απάντησε «τις ληστείες». Δυστυχώς -μια συζήτηση με έναν εκπαιδευτικό θα σας αφήσει άφωνους- οι νέοι μας δεν μαθαίνουν τίποτα στην πλειονότητά τους. Δεν φταίνε εκείνοι. Εμείς φταίμε. Και αφήνονται -τους αφήνουμε- στους influencers των κινητών και των μαζικών παραγωγών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θέλει να αναρωτιέται ο 17χρονος πώς δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης. Δεν θέλει να αναρωτιέται ο 17χρονος πώς φτάσαμε στην Επανάσταση του '21 ή γιατί ενώ η παράταξή του είχε συμφωνήσει να δώσει τη «Μακεδονία», τώρα τα βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ που την έχει ετοιμοπαράδοτη. Δεν θέλει, ενδεχομένως, να αναρωτιέται ο 17χρονος για πτυχές του Εμφυλίου. Περασμένα - ξεχασμένα, κι όλα καλά. Αρκεί να μην ζαλιζόμαστε μέρες που είναι με ασήμαντα πράγματα και να καταπιανόμαστε μόνο με τα σημαντικά, όπως, ας πούμε, πόσες μονάδες πάμε μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ...

Ο κ. Τσίπρας, από την άλλη, θέλει ο 17χρονος να οδηγεί αυτοκίνητο και να ψηφίζει. Στο εκπαιδευτικό σύστημα που του έφτιαξε, δεν ξεχωρίζει ο καλός από τον κακό μαθητή και του επιτρέπει να περνάει στο πανεπιστήμιο γράφοντας μόνο το όνομά του. Οτιδήποτε, αρκεί να μπει γρήγορα στους εκλογικούς καταλόγους και στην παραγωγή -ή στην ουρά του ΟΑΕΔ για να εξαρτάται από τα κονδύλια η επιβίωσή του.

Οι υπεραγορές το μόνο που θέλουν, είναι τα νιάτα παντού στον κόσμο απλώς να καταναλώνουν ό,τι τους λένε οι άνθρωποι με επιρροή -οι νέοι δικτάτορες είναι 20χρονοι το πολύ, πληρώνονται από τις εταιρίες, ανεβάζουν βίντεο στο youtube και σου λένε τι να αγοράσεις.

Όλοι κάτι θέλουν από έναν 17χρονο στον οποίο δεν έχουν δώσει τίποτα. Από έναν 17χρονο που δεν μπορεί να συμπληρώσει σωστά μια αίτηση για δουλειά. Και αυτόν τον 17χρονο τον βάζουν μπροστά και του λένε «εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο», ξεχνώντας ότι θα θερίσουν ό,τι έχουν σπείρει.

Δηλαδή βολικές μάζες με κύριο χαρακτηριστικό την άγνοια και την αδιαφορία για τα κοινά.

Μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων υποστήριξε ότι έχει δίκιο ο Μητσοτάκης και ότι ενδεχομένως για να ξεχάσουμε τον Εμφύλιο πρέπει να σταματήσουμε να κολλάμε σε μικρο-μικρούλικες τοσο-τοσοδούλικες λεπτομέρειες που αφορούν ένα τρίκυκλο.

Θωρούν, ενδεχομένως, ότι η αδιαφορία για την ιστορία μας είναι η απάντηση στα δεινά μας. Και την προτάσσουν ως δικαιολογία για να μην μπαίνουμε στο δύσκολο ταξίδι της γνώσης.

Και η αλήθεια;

«Αλήθεια»: Η λέξη προέρχεται από το στερητικό α- και τη λέξη «λήθη» (λησμονιά), σύμφωνα με μία εκδοχή. Στην εποχή των fake news, της ευκολίας, της αποθέωσης των νιάτων μόνο και μόνο για να τα βάλουμε στη μηχανή του κιμά μια ώρα αρχύτερα, η αναζήτηση της αλήθειας, εκείνου, δηλαδή, που αποχωρίζεται από τη λήθη, εκείνου που δεν μπορεί να λησμονηθεί επειδή υπάρχει και είναι πραγματικό, προβάλλεται ως μάταιη.

Η αναζήτηση της γνώσης, που οδηγεί στην αλήθεια, δεν είναι το αγαπημένο σπορ ενός 17χρονου σήμερα. Αυτό, όμως, δεν προσφέρει τίποτε ούτε στον ίδιο ούτε στην κοινωνία που θα φτιάξει. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να την αναγνωρίσουμε και να χτυπήσουμε κάθε συναγερμό με όλες μας τις δυνάμεις για να την αλλάξουμε.

Διότι εκείνος ο νέος που τώρα τον εκπαιδεύουμε να πορεύεται άκοπα, αβασάνιστα και αβίαστα, θα κληθεί να πληρώσει το βαρύ χρέος της λήθης, αν δεν του μάθει κάποιος το χρέος της μνήμης.

Γαλανιάδη Εύα