Ακίνητα που πωλούνται αντί 5.000 ευρώ, και 2.000 ευρώ ακόμη, προκειμένου οι άνεργοι ή απλήρωτοι ιδιοκτήτες τους να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και να τα ξεφορτωθούν -τον άδικο και αντισυνταγματικό φόρο που ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργούσε. Εισφορά 1 ευρώ υπέρ ΕΟΠΥΥ με κάθε συνταγή -και αυτό δεν είναι λίγο για τα πενιχρά εισοδήματα. Οι συνταξιούχοι των 360 ευρώ αν τελικώς γίνει το χατίρι της Παγκόσμιας Τράπεζας και το αφορολόγητο πέσει στα 5.000 ευρώ, θα πληρώνουν φόρο. Πτωχοκομεία και ιδρύματα απόρων έχουν γεμίσει, φιλοξενώντας ανθρώπους που έως χθες είχαν χτίσει μια αξιοπρεπή ζωή. Οι ουρές στα συσσίτια γιγαντώνονται και περίπου 300.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν σε οικογένειες με κανέναν εργαζόμενο, στερούμενα τα απολύτως απαραίτητα. Εργαζόμενοι με 100 και 200 ευρώ τον μήνα. Εργαζόμενοι χωρίς μισθό για πάνω από πέντε μήνες που καλούνται να αντεπεξέλθουν σε όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης. Άνθρωποι που από το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» ένιωσαν στο πετσί τους το «κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη».

Σε δύο χρόνια, η Ελλάδα καλείται να καταβάλει 17 δισ. ευρώ σε φόρους έμμεσους και άμεσους, με διαλυμένη Παιδεία, διαλυμένη Υγεία. Παίρνει, όμως, κατά πώς φαίνεται, τα 1,κάτι δισ. ευρώ της υποδόσης και ο γερμανικός Τύπος σκούζει και κοπανιέται για τα «χρήματα των έντιμων Ευρωπαίων» -των πολύ έντιμων δε Γερμανών που καλύπτουν Χριστοφοράκους και γέμισαν μίζες τους ανάξιους και προδότες υπουργούς μας- που διοχετεύονται στην Ελλάδα. Να τα κάνει τι τα 1,κάτι δισ. ευρώ η χώρα, όταν το Δημόσιο μόνο χρωστάει 9 δισ. ευρώ στους φορολογούμενους; Όταν τα ίδια τα υπουργεία και οι δημόσιοι οργανισμοί -οι θεματοφύλακες της νομιμότητας, τα... παραδείγματα υπευθυνότητας- είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες του ΙΚΑ; Όταν η Βουλή η ίδια χρωστάει στον ΟΤΕ 300 εκατ. ευρώ; Όταν το ελληνικό χρέος αυξήθηκε στο 179,5% του ΑΕΠ, κατά τρεις και πλέον μονάδες, και θα αυξάνεται συνεχώς;

Χρήματα δεν υπάρχουν για υποδομές, αποκατάσταση καταστροφών και λοιπά. Χρήματα δεν υπάρχουν για να μην στάζουν τα σχολεία της Τρίπολης από τις βροχές. Χρήματα δεν υπάρχουν για να κλείσουμε τις λακούβες. Τρώμε το ένα πρόστιμο πίσω από το άλλο για τα απορρίμματα. Μέσα σε όλα αυτά, όταν αμφισβητείται ο ρόλος της Δικαιοσύνης από τα πλέον επίσημα χείλη, ο πολίτης βεβαιώνεται ότι τεχνηέντως δεν έχει μείνει θεσμός για θεσμός όρθιος. Όταν πας να γράψεις το παιδί σου σε παιδικό σταθμό και σε ρωτάει η υπάλληλος «εσείς από ποιον είστε;», εννοώντας «ποιο ρουσφέτι καλύπτουμε τώρα;», αντιλαμβάνεσαι ότι τα πρόσωπα έχουν σταδιακά υποκαταστήσει το κράτος, ότι το φαινόμενο έχει γιγαντωθεί και ότι όλα υπηρετούν την πελατειακή εξουσία ακόμα και στα δικαιώματά σου και στα δικαιώματα του παιδιού σου ως πολίτη.

(Κι εσύ, που μου εμπιστεύτηκες το περιστατικό, το επιτρέπεις με το να μην βάζεις τις φωνές, να μην ζητείς εξηγήσεις για αυτά που ακούς, να μην διαμαρτύρεσαι παρά απλώς να διαπιστώνεις το πρόβλημα -και να τρέχεις για ρουσφέτι!)

Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, τι πραγματικά φοβόμαστε ώστε πληρώνουμε ακόμα ΕΝΦΙΑ και δημοτικά τέλη; Θα μας βάλουν όλους στην μπουζού; Αμφιβάλλω, εδώ βγάζουν έξω βιαστές και δολοφόνους. Αλήθεια, για ποιον λόγο να πληρώνουμε την ΕΡΤ; Για να μην μας κόψουν το ρεύμα; Θα τολμούσε η ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα σε εκατομμύρια νοικοκυριά; Αμφιβάλλω. Για ποιον λόγο να δίνουμε συνεχώς περίοδο χάριτος σε ανίκανους Δήμους και ανίκανες κυβερνήσεις; Για ποιον λόγο να κατεβάσουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση μεθαύριο; Για να καμαρώνει το όποιο κυβερνητικό στέλεχος και ο όποιος δήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος που μόνο τη δουλειά τους δεν κάνουν;

Και μη μου πείτε ότι θα θεωρηθεί ύβρις εναντίον των προγόνων μας αν τα βλαστάρια μας δεν κατεβούν να κάνουν βήμα...

Στ' αλήθεια τιμάμε τους προγόνους μας μένοντας παθητικοί αποδέκτες απανωτών σφαλιαρών και κουνώντας γαλανόλευκα σημαιάκια μπροστά στα μούτρα εκείνων που δεν θα έπρεπε να έχουν μούτρα να μας αντικρίσουν;

Πρέπει να βρούμε τρόπο αντίδρασης προτού να είναι αργά. Αφού καταλάβαμε ότι οι μαζικές διαδηλώσεις γιγαντώνουν παρά ποδηγετούν το σύστημα, και οι μη επαγγελματίες αγανακτισμένοι μαζεύτηκαν στις τρύπες τους, ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί από τη θέση του και με το παράδειγμά του. Φωνή και απουσία, προσωπική διαμαρτυρία. Φωνή όταν μας πνίγει το δίκιο -ναι, τι να κάνουμε τώρα, δεν είναι δυνατόν από την Πέμπτη να μην σηκώνουν τα τηλέφωνα στον Δήμο, λες και το Σαββατοκύριακο για τους υπαλλήλους κρατάει 4 ημέρες ή λες και έχουν τόσες, μα τόσες «εξωτερικές δουλειές»!- και απουσία από φανφάρες, γιορτές γιαλαντζί, παρελάσεις, ποιηματάκια, εκδηλώσεις και λοιπά φούμαρα.

Η ντουντούκα για τις μαζικές διαμαρτυρίες σίγησε -τεχνηέντως, δε, την σίγησαν οι κατρούγκαλοι με το να καλούν τον λαό σε μαζικές κινητοποιήσεις εναντίον τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι μαζικές κινητοποιήσεις έφεραν τους ίδιους στην εξουσία. Από το αντι-σύστημα έφτιαξαν μια χαρά το σύστημα και καλπάζουν στα καλάμια τους ανενόχλητοι. Οπότε, ποιος να διαμαρτυρηθεί συλλογικά και γιατί; Αφού οι επαγγελματίες του είδους την έκαναν τη δουλειά τους...

Διαμαρτυρία όπου μπορούμε, απουσία από παντού. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν δεν αλλάξουμε εμείς, και δεν έχουμε συνειδητά προσπαθήσει ακόμα, τι σκατά μπορεί να κάνει ο κόσμος...

Γαλανιάδη Εύα