Γράφει : Γεωργία Κακαρίκου.

Κρασί αυτό το νέκταρ, αυτό το "μαγικό φίλτρο" που μεταμορφώνει, ένα χαρούμενο τραπέζι σε γιορτή.

Και δεν υπάρχει πιο ωραίο από μια παρέα που πίνει, να μιλάει, να τραγουδάει, να γλεντάει, να αδελφώνεται. Να αγαπάει, να πονάει, να υποφέρει, να θυμάται και να λυτρώνεται…
Να πίνεις ένα ποτηράκι από εκείνο το κόκκινο κρασί, που είχαμε στο υπόγειο και μια ανείπωτη γλύκα να βαραίνει τα μάτια. Το κεφάλι να γυρίζει ελαφρώς και η γλύκα να κυριεύει το μυαλό, να ηρεμεί την καρδιά και να κλείνει τα μάτια τόσο ανεπαίσθητα που δεν ξέρεις αν κοιμάσαι ή είσαι ξύπνιος! Αν ζεις σε όνειρο ή στον κόσμο τούτο! Η γαλήνη που όλοι αναζητούν, αλλά ελάχιστοι είναι οι ευλογημένοι που τη βρίσκουν.

Το κρασί συμπλήρωνε τα αγαθά του σπιτιού για τις γιορτές, αλλά ακόμα πιο απαραίτητο ήταν στον κουρασμένο αγρότη που το γευόταν μετά τη δουλειά του. Βρίσκεται σχεδόν σε ισάξια θέση με το ψωμί και το λάδι, ενώ η με μέτρο κατανάλωσή του, ιδιαίτερα του κόκκινου κρασιού, θεωρείται ότι έχει ευεργετικές ιδιότητες για την υγεία.
Στο χωριό μας, δεν υπήρχε οικογένεια να μην είχε το αμπέλι της, εκείνα τα χρόνια. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ, το είχαν σαν τα μάτια τους.

Θυμάμαι εκείνα τα χρόνια που ήμασταν παιδιά, μπαίνοντας ο τρυγητής (Σεπτέμβρης) άρχιζε μια ασυνήθιστη κινητοποίηση σε κάθε σπίτι. Άλλος έπλενε τα βαρέλια άλλος ετοίμαζε τις κοφίνες, άλλος έπλενε τα πατητήρια. Νέοι γέροι γυναίκες όλοι πηγαινοέρχονταν. Όλοι κατέβαιναν με βιασύνη την «δημοσιά» με τα άλογα και τα γαϊδουράκια φορτωμένα, προς τα αμπέλια για να μαζέψουν τα σταφύλια (το γνωστό μας φιλέρι).Ήταν ένα σωστό πανηγύρι για μικρούς και μεγάλους με γέλια φωνές και τραγούδια. Τα τοποθετούσαν στις κοφίνες και τις μετέφεραν στα πατητήρια. Εκεί πατούσαμε κυρίως εμείς τα παιδιά τα σταφύλια. (ήμουν και εγώ εκεί και γλιστρούσα πάνω στα σταφύλια) και έρρεε ο μούστος.

Ύστερα έμπαινε ο μούστος στα βαρέλια που με τον καιρό θα γινόταν το καλόπιοτο κρασί. Η συνταγή του κρασιού περνούσε από τον πατέρα στον γιο, όπως συμβαίνει και στα παραμύθια που ο καθένας προσθέτει και κάτι δικό του. Συνήθως η πρώτη δοκιμή γίνεται του Αγίου Γεωργίου του Μεθυστή, τον Νοέμβρη, (τον μήνα του κρασιού που λένε.)
Οι νοικοκυρές κρατούσαν λίγο φρέσκο μούστο, που στη συνέχεια το έβραζαν στο καζάνι και έκαναν το πετιμέζι. Με το πετιμέζι γέμιζε το σπίτι γλυκά, μουσταλευριές και μουστοκούλουρα.

Τα τραγούδια του κρασιού και του κεφιού, τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα. «Πίνε πάντα κρασί κι όχι άλλο πιοτό, για να φτάσεις και συ μέχρι τα εκατό...»
Ας γεμίσουμε λοιπόν και εμείς τα ποτήρια μας και ας το πιούμε «άσπρο πάτο»
Όμως, είπαμε με μέτρο …