Τείνουμε να στρογγυλεύουμε τις έννοιες. Τα άτομα με αναπηρία πολλές φορές αποκαλούνται «εμποδιζόμενα άτομα», «άτομα με ειδικές ικανότητες». Νομίζουμε ότι με μια πιο «εκλεπτυσμένη» φρασεολογία, μπορούμε να καλύψουμε τη δική μας αναπηρία. Την αναπηρία να φροντίσουμε και πάνω από όλα να αποδεχθούμε ως ισότιμα μέλη τους ανθρώπους που από τη γέννησή τους ή από μια κακή στιιγμή, μια ασθένεια, ένα ατύχημα, έχασαν ένα μέρος των ικανοτήτων ή των λειτουργιών που χαρακτηρίζουν έναν αρτιμελή άνθρωπο. Ξεχνάμε δε πόσο εύκολο είναι να βρεθούμε και εμείς στην ίδια κατάσταση.

Η ίδια η κοινωνία μας είναι ανάπηρη. Κάθε φορά που παρκάρουμε σε μια ράμπα, εμποδίζουμε έναν συνάνθρωπό μας που κινείται με αναπηρικό καρότσι να απολαύσει μια βόλτα ή να κάνει τις δουλειές του αυτόνομα, μόνος του, όπως όλοι εμείς οι τυχεροί που έχουμε τα δυο μας πόδια. Κάθε φορά που καταλαμβάνουμε ένα πεζοδρόμιο είτε με το αυτοκίνητο είτε με τραπεζοκαθίσματα, εμποδίζουμε έναν τυφλό από το να κινηθεί ελεύθερα.

Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους από εμάς.

Υπάρχουν και εκείνοι οι συνάνθρωποί μας, παιδιά στην πλειονότητά τους, με βαριάς μορφής νοητική υστέρηση, που ζουν μέσα σε άθλιες συνθήκες στα ιδρύματα. Παιδιά δεμένα χειροπόδαρα, επειδή δεν υπάρχει προσωπικό να τα εκπαιδεύσει, να τα απασχολήσει, να τα φροντίσει. Μέσα σε κλουβιά.

Ο χώρος της ψυχικής Υγείας, δε, αφημένος στην τύχη του στα δύσκολα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Μία νοσοκόμα για σαράντα βαριά περιστατικά, διαβάζαμε τον Ιανουάριο σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ για το Δρομοκαΐτειο, τι να σου κάνει;

Έναν χρόνο ύστερα από αυτές τις τρομερές για την κοινωνία μας αποκαλύψεις, άλλαξε κάτι στο ίδρυμα; Αμφιβάλλουμε.

Δεν περισσεύει κάποιο πρόγραμμα ΕΣΠΑ για να γεμίσουν οι κενές θέσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των ιδρυμάτων; Όχι. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδοτεί επιχειρήσεις τουρισμού, εστίασης, προωθεί ιδιωτικοποιήσεις αεροδρομίων και λιμανιών. Το χρήμα πρέπει να διοχετεύεται εκεί από όπου θα προκύψει χρήμα και όλα τα άλλα ας πάνε στον διάολο.

Η φωτογραφία που κάνει τον γύρο του Διαδικτύου δείχνει παραταγμένες κλούβες των ΜΑΤ μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου. Κλούβες που εμποδίζουν μια χούφτα συνανθρώπους μας σε αναπηρικά καροτσάκια και τους συγγενείς και φίλους που τους συνοδεύουν να φτάσουν στο κέντρο της κυβερνητικής πολιτικής.

«Επικίνδυνοι» στα αναπηρικά καρότσια και απέναντι ένα κράτος ανάλγητο, απαίδευτο, μια κρατική μηχανή που για να μαζέψει τον προϋπολογισμό της κόβει τα επιδόματα και τα ξαναδίνει πριν από κάθε προεκλογική περίοδο. Και ένας πρωθυπουργός που, σε απάντηση σε μια -βλακώδη, αλλά δεν έχει σημασία εδώ- παρατήρηση του Κ. Μητσοτάκη, είπε ολο περηφάνεια: «Εγώ κλούβα των ΜΑΤ δεν έχω ούτε έξω από το σπίτι μου, ούτε έξω από το γραφείο μου».

Συγχαρητήρια...

Σήμερα, η κυβέρνηση απέδειξε, πάντως, στα άτομα με αναπηρία ότι τα αντιμετωπίζει ισότιμα σε σχέση με το δικαίωμά τους να διαμαρτύρονται και να διαδηλώνουν...

Βέβαια, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια! Οι αναρχικοί, οι εξωκοινοβουλευτικοί αριστεροί και παντός είδους «κοινωνικοί επαναστάτες» έχουν το δικαίωμα να μπαίνουν στη Βουλή και να πετάνε τρικάκια όποτε θέλουν.

Γαλανιάδη Εύα