Φεύγεις από το σπίτι σου για να πας στη δουλειά σου και είσαι βέβαιος ότι θα επιστρέψεις το απόγευμα. Στέλνεις τα παιδιά σου στο σχολείο και θεωρείς ότι θα γυρίσουν στο σπίτι και στην αγκαλιά σου καλά.

Για περίπου δέκα ανθρώπους την ημέρα στην Ελλάδα τα παραπάνω διαψεύδονται, καθώς θα σκοτωθούν στον δρόμο. Ακόμα, 30 θα μείνουν παραπληγικοί και 120 θα τραυματιστούν σοβαρά ή λιγότερο σοβαρά επειδή θα εμπλακούν σε τροχαίο.

Κάθε χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία, θρηνούμε 3.500 νεκρούς, ενώ 10.000 μένουν τετραπληγικοί και 45.000 τραυματίζονται στους δρόμους, ανάμεσά τους 2.5000 παιδιά. Ενώ το 82% των τροχαίων ατυχημάτων συμβαίνει με ταχύτητα μικρότερη των 60 χλμ. την ώρα, σε απόσταση μικρότερη των 40 χλμ. από το σπίτι μας.

Πριν από περίπου δέκα ημέρες, μια δημοτική αστυνομικός στην Αργυρούπολη παρασύρθηκε μέρα μεσημέρι από αυτοκίνητο το οποίο έτρεχε ιλιγγιωδώς στην οδό Κύπρου. Το αυτοκίνητο, όπως και ένα δεύτερο αμάξι με το οποίο έκαναν κόντρες, καβάλησε το πεζοδρόμιο και παρέσυρε την 34χρονη γυναίκα για δέκα μέτρα. Η δημοτική αστυνομικός κατέληξε την Παρασκευή 29 Ιουλίου.

Βρισκόταν στο σημείο για να συνοδεύει με ασφάλεια μικρά παιδιά στο κολυμβητήριο της περιοχής. Ουσιαστικά, για να διασχίζουν τον δρόμο. Διότι δεν είναι αυτονόητο ότι πρέπει να σταματάμε στις διαβάσεις ή στο κόκκινο. Όχι, δεν είναι.

Το πρόστιμο για «αυτοσχέδιους αγώνες» ανέρχεται σε 700 ευρώ, ενώ επιβάλλεται αφαίρεση άδειας για 30 ημέρες. Το αφτί των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτές τις φάσεις δεν ιδρώνει διόλου. Επειδή δε πρόκειται συνήθως για νέους 20-25 ετών, συχνά όταν τους μπουζουριάζει η Τροχαία, τα όργανα τα ακούνε και από τους γονείς των ξαναμμένων νεαρών: «Ε, παιδιά είναι, έκαναν μια απερισκεψία».

Είμαστε όλοι εν δυνάμει νεκροί και εν δυνάμει δολοφόνοι, αλλά για το κράτος αρκούν 700 ευρώ και 30 ημέρες αφαίρεση άδειας ως ποινή, στην περίπτωση, φυσικά, που όλοι τούτοι δεν σκοτώσουν ή δεν σκοτωθούν.

Θα έπρεπε να επανεξεταστεί το ζήτημα των ποινών για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη αλλά και για τους «αυτοσχέδιους αγώνες». Τα χρηματικά πρόστιμα δεν ωφελούν παρά μόνο τα ταμεία. Εκείνος που περνάει σφαίρα το κόκκινο δεν είναι εν δυνάμει δολοφόνος; Δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιος; Εκείνος που τρέχει λυσσασμένα δίχως να γνωρίζει αν στην επόμενη στροφή κάποιος διασχίζει τον δρόμο, δεν είναι εν δυνάμει δολοφόνος; Δεν έχει σκεφθεί ποτέ ότι μπορεί να σκοτωθεί ή -ακόμα χειρότερα- να σκοτώσει; Εκείνος που καυχιέται ότι μπορεί να οδηγήσει μεθυσμένος δεν γνωρίζει ότι θα πάρει κόσμο στον λαιμό του αργά ή γρήγορα; Δεν ξέρει ότι είναι εν δυνάμει αυτόχειρας;

Θα μπορούσε το κράτος να τους βάζει όλους αυτούς να μείνουν κανένα δίμηνο ή τρίμηνο στο ΚΑΤ να παρακολουθούν ακρωτηριασμούς και θανάτους 20χρονων, θρήνους και κατάρες για την άσφαλτο και το πιώμα. Να δουν την απελπισία από πολύ κοντά. Να μιλήσουν με ανθρώπους που από μια αποκοτιά βρέθηκαν καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι, να τους ταΐζουν οι συγγενείς τους. Θα έπρεπε να τους αφαιρεί το δίπλωμα και την άδεια για δέκα χρόνια ή ακόμα και περισσότερο, ίσως και για πάντα, ως παραδειγματική ποινή. Αλλά, αντίθετα, τους δίνει το δικαίωμα να σκοτώνονται και να σκοτώνουν από τα δεκαεφτά.

Όσο και να αυξάνει τα πρόστιμα, γιατριά δεν υπάρχει, επειδή το κράτος όλους αυτούς τους παλαβούς τούς αντιμετωπίζει σαν να έχουν σώας τας φρένας.

Και δεν έχουν ούτε φρένας ούτε φρένα...

Γαλανιάδη Εύα