Αυτό που κανείς αγνός φίλαθλος του νομού μας δεν ήθελε να γίνει, δυστυχώς από το απόγευμα του Σαββάτου 19 Μάϊου αποτελεί πικρή πραγματικότητα. Ο Αρκαδικός έπειτα από 9 χρόνια στην Α2 και 1 χρόνο στην Basket League υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική.

Με τη σκόνη της απογοήτευσης και της στενοχώριας των λίγων που απέμειναν, όπως φάνηκε, στην ομάδα να μην έχει κάτσει ακόμα, το να ψάξουμε για άλλοθι ή να κάνουμε αναλύσεις ή να ασκήσουμε κριτική για τα αγωνιστικά μάλλον τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν έχει και τόση αξία.

Η χρονιά ήταν ευθύς εξ αρχής δύσκολη με την ομάδα χωρίς προετοιμασία, με ελλιπές ρόστερ και με τον χρόνο να πιέζει αφόρητα, μπήκε κατευθείαν στα βαθιά, αναζήτησε οξυγόνο και στο τέλος δεν μπόρεσε να βγει ποτέ από τον βυθό, ερχόμενη αντιμέτωπη με την μοίρα της.

Δυστυχώς όμως το πρόβλημα του Αρκαδικού δεν ξεκίνησε την εφετινή σεζόν αλλά μόλις έσβησαν τα λαμπερά φώτα της Basket League και η ομάδα κλήθηκε να επιστρέψει στα παρκέ της Α2 και να ξεκινήσει από εκεί που το άφησε το 2015. Το ΔΑΚ σιγά-σιγά ξεκίνησε να αδειάζει και οι άλλοτε πρώτες θέσεις τις κερκίδας έμεναν πια κενές.

Ποιοι έμειναν σταθεροί την τελευταία διετία; Μερικοί πιστοί, αγνοί φίλαθλοι που από το υστέρημά τους στάθηκαν στο πλευρό της ομάδας, κάποιοι ακόμα ρομαντικοί που συνέχισαν να είναι κοντά και να νοιάζονται για τον ΣΕΦΑ και λίγοι χορηγοί που βοήθησαν τη διοίκηση και συνέβαλαν να μείνει η φλόγα αναμμένη.

Όμως, όπως αποδείχθηκε, δεν μπόρεσαν αυτοί οι λίγοι αλλά πιστοί και με πολλή αγάπη για την ομάδα να σώσουν την παρτίδα, γιατί οι οικονομικές απαιτήσεις τις κατηγορίας είναι τέτοιες που ο Αρκαδικός χρειάζονταν μια γενναία συμπαράσταση από ακόμα περισσότερους και από αυτούς που μέχρι κάποτε απολάμβαναν τα φλας της πρώτης σειράς για να παρακολουθήσουν αναμετρήσεις της ομάδας στην κορυφαία κατηγορία του Ελληνικού μπάσκετ.

Από το βράδυ του Σαββάτου άρχισαν να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα και οι κριτικές για το τι έφταιξε και τι δεν έγινε για να σωθεί η ομάδα να φουντώνουν, με την εύκολη λύση της απόδοσης των ευθυνών να κυριαρχεί κυρίως από αυτούς που δεν βρήκαν ποτέ τα τελευταία δύο χρόνια τον δρόμο προς το ΔΑΚ Τρίπολης.

Προφανώς και έγιναν λάθη και σίγουρα δεν γινόμαστε πιο σοφοί αναλύοντας τα παραπάνω, ωστόσο θα πρέπει να υπολογίσουμε κάτω από ποιες συνθήκες έγιναν τα όποια πιθανά λάθη, τι πέρασε η ομάδα κατά τη διάρκεια της σεζόν, ποιοι έμειναν μέχρι το τέλος δίπλα σε αυτή την ομάδα και ποιοι εν την απουσία τους τώρα απλά πουλούν δάκρυα και στεναχώρια. Κοινός... Στα εύκολα Αρκαδικός, στα δύσκολα ''Λούης''.

Η διοίκηση του Αρκαδικού με πρωτεργάτη τον Μιχάλη Σμυρνιώτη προσπάθησε να σώσει το καράβι, πιστεύοντας πρώτη απ' όλους στα μπασκετικά θαύματα έχοντας κατά νου πως θα πρέπει να γίνει η προσπάθεια μέχρι τέλους. Και αυτό έγινε...

Ο Αρκαδικός πάλεψε, μόχθησε, νίκησε, έχασε, υποβιβάστηκε στο τέλος αλλά ποτέ δεν τα παράτησε έστω και αν ενδόμυχα ήξερε πως μόνος του θα πρέπει να βρει τις λύσεις στη χρονιά, φθάνοντας μέχρι τα play out για να διεκδικήσει εκεί τις πιθανότητές του.

Στο βλέμμα του Μιχάλη Σμυρνιώτη, για όποιον το παρατήρησε στον τελευταίο αγώνα με το Ψυχικό, αποτυπωνόταν ένα κράμα συναισθημάτων για τη βαριά πραγματικότητα, αλλά και μια ελπίδα για την επόμενη μέρα, για να μπορέσει η ομάδα να κάνει μια νέα αρχή και να χαράξει μια καινούρια πορεία.

Ο Μιχάλης Σμυρνιώτης έκανε το δικό του πρωτίστως όραμα αλλά και ολόκληρης της μπασκετικής Τρίπολης, του μπασκετικού νομού και της Περιφέρειας, πραγματικότητα κρατώντας τον σύλλογο για μια δεκαετία στις δύο κορυφαίες κατηγορίες του Ελληνικού μπάσκετ, ανεβάζοντας την ομάδα στην Basket League έχοντας αξιοπρέπεστατατη αλλά άτυχη πορεία (αυτή η καταραμένη άστοχη βολή στην Αμαλιάδα), δημιουργώντας έναν μπασκετικό οργανισμό γεμάτο υγεία καταφέρνοντας όλα αυτά τα χρόνια να κερδίσει τον σεβασμό και την αναγνώριση όχι μόνο των αντιπάλων του αλλά και ολόκληρης της μπασκετικής Ελλάδας.

Σίγουρα και δεν είναι τυχαίο ότι κάθε αντίπαλος μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για την άκρως μπασκετική ατμόσφαιρα της Τρίπολης, ούτε το γεγονός ότι ο ΣΕΦΑ αποτέλεσε μέσω εξέλιξης για παίχτες και προπονητές με κορυφαίο ίσως παράδειγμα ένα δικό του παιδί, ένα δικό του δημιούργημα που πίστεψε η ομάδα σε αυτό και είναι τώρα ο προπονητής της Εθνικής Νέων και ο No 1 νέος Έλληνας coach της πατρίδας μας (Γιάννης Καστρίτης) όπως επίσης, ότι όλοι όσοι πέρασαν από την ομάδα ποτέ δεν την ξέχασαν μιλώντας πάντα για τον τρόπο λειτουργίας και τους ανθρώπους του συλλόγου και μάλιστα σε τόσο δύσκολες εποχές για τον αθλητισμό.

Ο πρόεδρος Μιχάλης Σμυρνιώτης σε όλο αυτό το ταξίδι και την καταξιώση στις μεγάλες κατηγορίες του Ελληνικού μπάσκετ δεν ήταν μόνος αφού μαζί με μια διοίκηση απλών εργατών του μπάσκετ και του ΣΕΦΑ έδωσαν τον δικό τους αγώνα, και στα δύσκολα δύο τελευταία χρόνια μπόρεσαν τουλάχιστον να κρατήσουν την ομάδα όρθια, όμως ο οργανισμός έτυχε της μη στήριξης από αυτούς που κάποτε φρόντιζαν να στέκονται αρωγοί και να είναι μέρος των επιτυχιών του συλλόγου με αποτελέσμα τον υποβιβασμό στην Β' Εθνική. 

Προτού κλείσουμε το κείμενό μας, θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε και σε κάποια αληθινά δάκρυα. Ναι, υπήρχαν και τέτοια μερικών λίγων που δεν έφυγαν ποτέ και κυρίως μερικών παιδιών που αποτελούν μέρος της οικογένειας του Αρκαδικού από τα τμήματα των Ακαδημιών. Πρόσωπα που αρνούνταν να πιστέψουν τον υποβιβασμό και μάτια που γέμισαν συγκίνηση, καθώς μια σειρά εικόνων περνούσε μπροστά τους εκείνες τις στιγμές.