Η τύχη του ΚΙΝΑΛ, σχεδόν 1 χρόνο μετά την ίδρυσή του, δεν μπορεί να μάς προδιαθέτει αισιόδοξα.

ΑΝ θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δεν μπορούμε να λέμε ότι υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά ότι υπάρχουν προβλήματα για τη «ζωή» του εν λόγω πολιτικού οργανισμού.

Μερικά τέτοια προβλήματα είναι:

1.Η ενσωμάτωση στη ρητορική της ΝΔ.

Πολλές από τις τοποθετήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών και βουλευτών ΚΙΝΑΛ δείχνουν εναρμονισμένες με τις τακτικές και προσδοκίες της ΝΔ. Η αντιπολίτευση προς το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ γίνεται πανομοιότυπα. Έχει παγιωθεί η αντίληψη στους πολίτες ότι θα υπάρξει μετεκλογική συμπόρευση με τη ΝΔ. Τούτο δεν εξυπηρετεί ούτε εκλογικά, γιατί οι  πολίτες χρήσιμη ψήφο δε θα θεωρήσουν την ψήφο στο ΚΙΝΑΛ, ούτε κυρίως πολιτικά, γιατί μια προαλειφόμενη συμπόρευση με το μεγάλο συντηρητικό κόμμα της Ελλάδας ετούτη ειδικά τη συγκυρία στη χώρα και στην Ευρώπη είναι ανιστόρητη βάσει αρχών, αξιών και προτεραιοτήτων.

2.Προσωποπαγείς συσπειρώσεις, προσωπικές στρατηγικές.

Ισχυρά στελέχη, βουλευτές, ισχυροί «κατά τόπους παίκτες» παίζουν παιχνίδια εξουσίας. Όποτε γίνονται τοπικά ή πανελλήνια προσπάθειες για πολιτικές συσπειρώσεις, αυτές οι προσπάθειες δεν αργούν να καπελωθούν, να ευνουχιστούν από τα «ισχυρά στελέχη». Αυτή η παράταιρη εξουσιολαγνεία, αυτά τα παιχνίδια εξουσίας δεν υπηρετούν κανένα συνολικό πολιτικό σχέδιο. Αντίθετα, οδηγούν σε προσωπικές στρατηγικές, διατήρησης όποιων αξιωμάτων, διατήρησης όποιας ισχύος. Δεν είναι κίνδυνος, είναι πραγματικότητα ότι πολλοί που με αίσθηση προσφοράς και καθήκοντος ΖΟΥΝ ΓΙΑ την πολιτική δεν πρωταγωνιστούν στο ΚΙΝΑΛ, αντίθετα παραμένουν ισχυροί πολλοί που ΖΟΥΝ ΑΠΟ την πολιτική.

3. «Κλείνουμε τα μάτια» και καταλήγουμε στο σλογκανισμό.

Με δεδομένα τα παραπάνω λεχθέντα παγιώνεται η εκλογική κατάσταση των τελευταίων χρόνων. Ηγετικές αιχμές του κόμματος περιορίζονται σε μια κριτική αντι-σύριζα, μια κριτική που μέχρι το σημείο που μιλά για εξαπάτηση του λαού είναι λογική και θεμιτή. Γίνεται όμως όλο και εντονότερη μια σλογκανίστικη κριτική της καταγγελίας, πολλές φορές διαστρεβλωμένη, αλλά και ανιστόρητη, με βάση διαχρονικές αρχές του πολιτικού φορέα που εκπροσωπούμε.

Κλείνουμε τα μάτια για να αποφύγουμε τη δική μας ευθύνη στη γιγάντωση μικρο- και μεγαλο- πελατειακού συστήματος, κλείνουμε τα μάτια στην παγιωμένη και δεδομένη απαισιοδοξία πολλών Ελλήνων έναντι του πολιτικού μας συστήματος. Έχουμε πάψει να παράγουμε γνώση και πολιτική που θα σέβεται τον άνθρωπο. Γεμίσαμε με τους κατά Πλάτωνα «δοξόσοφους», δηλαδή αυτούς που το μόνο που γνωρίζουν είναι να κάνουν νοητικές συμμαχίες με αγοραίο τρόπο, κλείνοντας το μάτι στους πιθανούς νικητές της επόμενης μέρας (ΝΔ).

4. Αποσύνδεση με κοινωνικά ζητήματα και κοινωνικά κινήματα.

Η αποσύνδεση από τα αιτήματα της κοινωνίας έρχεται ως ώριμο φρούτο από τα προλεχθέντα. Επιπρόσθετα, ο κυβερνητισμός τόσων χρόνων δυσκολεύει το εγχείρημα επανασύνδεσης με τους «κάτω», με τα αιτήματα των αδύνατων και των περιθωριοποιημένων. Αυτό απαιτεί μεγαλύτερη και πιο συστηματική προσπάθεια άρθρωσης συνδέσεων με τον κόσμο του μόχθου, της παραγωγής, τις εργατικές ομάδες.

Σήμερα ο νέος ανθρωπολογικός τύπος του εργάτη, του μισθωτού, του παραγωγού δεν είναι ίδιος με αυτόν των προηγούμενων δεκαετιών. Σήμερα έναντι της αποσυλλογικοποίησης, του κυνισμού και του νέου ατομοκεντρισμού απαιτείται ένας οργανωμένος καταιγισμός ιδεών και μια οργανωμένη προσπάθεια για τον εξανθρωπισμό της οικονομίας και την επαναφορά της δημοκρατίας στην εργασία.

5. Για το κοντινό μέλλον και τα «εκλογικά επείγοντα»

Χρειάζεται ειλικρίνεια λοιπόν πριν φτάσουμε στα «εκλογικά επείγοντα».

Να γίνουμε σαφείς και να δεσμευτούμε πολιτικά απαντώντας στα παρακάτω 3 ερωτήματα:

Α. σε ποια κοινωνία ζούμε;

Β. σε ποια κοινωνία ΘΕΛΟΥΜΕ να ζούμε;

Γ. Πώς θα φτάσουμε εκεί;

Τότε ίσως έστω θυμηθούμε τις ρίζες μας και το πόσο σημαντική είναι η αναγέννηση του όρου «πολιτική αγορά», αλλά και η επινόηση νέων μορφών συμμετοχής. Τότε ίσως θυμηθούμε ότι μια καλή προσπάθεια για αναγέννηση του πολιτικού μας φορέα δεν είναι οι προσωπικές στρατηγικές των έμπειρων στελεχών, αλλά ένα γενικευμένο ανοιχτό πολιτικό σχέδιο.

Το αναγκαίο κοινωνικό προοδευτικό μέτωπο του δημοκρατικού σοσιαλισμού ή της σοσιαλδημοκρατίας δε σημαίνει κατάληψη του μεσαίου χώρου, σημαίνει όμως προσήλωση στα μεσαία απλά στελέχη, τους αδύναμους, τους εργάτες, τους παραγωγούς. Σκοπός πολιτικός πρέπει να είναι η υπέρβαση της ρητορικής των ηγεσιών και των μεγαλοστελεχών Κέντρου και Αριστεράς. Το να καταλήξουμε, από ένα πρώην κόμμα εξουσίας –ασφαλώς με τα πολλά ελαττώματά του- σε ένα νυν αυτιστικό κόμμα τύπου «Συνασπισμός επί Κωνσταντόπουλου» θα είναι βλαπτικό για το χώρο, τη χώρα, την πολιτική. Ένα τέτοιο κόμμα εξυπηρετεί συμφέροντα και «μικρές φιλοδοξίες». Αδικούμε τους εαυτούς μας, είναι σα να μην πιστεύουμε βαθιά μέσα μας ότι τα θετικά αποτυπώματα μας στη χώρα είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Ας θυμηθούμε τα θετικά και του πόση σχέση έχουν αυτά με το καλό των «πολλών» και των αδύνατων.

Επιθυμώ, τώρα που πλησιάζουν εκλογικές μάχες, μαζί με άλλους να εργαστούμε ώστε να κλείσουμε το σχίσμα μεταξύ Κέντρου και Αριστεράς.

Δεν προτάσσω κανένα προσωπικό συμφέρον. Προτιμώ και επιθυμώ να ΖΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΧΙ να ΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.

Έχω διαλέξει να φύγω τελευταίος, εκτός και αν εκδιωχθώ ή αποβληθώ.

Δ. Μπερτζελέτος

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει δυνατό αν δεν «επιτεθούμε» ακατάπαυστα στο αδύνατο.