Bία στα σχολεία: σωματική – ψυχολογική – σεξουαλική

Bία στα σχολεία: σωματική – ψυχολογική – σεξουαλική

Απρίλιος 06, 2011 - 09:03

Της Γιούλης Παπαδοπούλου

Αν έχετε προσέξει, τελευταία εμφανίστηκε ένα τηλεοπτικό σποτάκι, με τον Αντώνη Κανάκη από τους ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ, που έχει σκοπό την αποκάλυψη της ενδοσχολικής βίας, με στόχο την καταπολέμηση και την εξάλειψή της. Ως εδώ καλά… ή σχεδόν καλά.
Διότι το σποτάκι, μιλάει με αρκετή διακριτικότητα για την ενδοσχολική βία, αφήνοντας καθαρά την εντύπωση, ότι αυτή μπορεί να προέλθει ΜΟΝΟΝ από άλλα παιδιά, μεγαλύτερα ή και συνομήλικα των παιδιών που την υφίστανται.

Η πρώτη σκέψη που κάνει κάθε νοήμων πολίτης βλέποντας αυτό το σποτ, είναι πως τα κρούσματα της ενδοσχολικής βίας, έχουν αυξηθεί θεαματικά και χρειάζεται ιδιαίτερη ευαισθητοποίηση και παρακίνηση της κοινωνίας, ώστε ν΄ αποκαλύπτονται τα περιστατικά και οι δράστες.
Ποιάς κοινωνίας όμως; Των μεγάλων ή των μικρών;
Οι ενήλικοι χρειάζονται την ομολογία των παιδιών –θυμάτων για να γνωρίζουν τι συμβαίνει και τα παιδιά –θύματα, δεν είναι συνήθως μόνο θύματα της συγκεκριμένης ενδοσχολικής βίας. Κατά κανόνα και σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι παιδιά φοβισμένα ή και με κάποιο τρόπο βιασμένα από το ενδοοικογενειακό περιβάλλον. Με άλλα λόγια τους έχει ασκηθεί, ικανή για να τα αποστομώσει, πίεση ή και βία, με διαφορετικούς τρόπους και πιθανότατα και σε ανύποπτο χρόνο.
Η άσκηση όμως της ενδοσχολικής βίας, σε βαθμό του να φθάσει να γίνει ενημερωτικό σποτ στην τηλεόραση, προϋποθέτει αδράνεια και ολιγωρία του εκπαιδευτικού συστήματος και ίσως κάποτε και –δια της εις άτοπον απαγωγής- συμμετοχή του…
Φυσικά και οι δάσκαλοι δεν είναι ΄΄χωροφύλακες΄΄  των μαθητών, αλλά δεν είναι δυνατόν να βιαιοπραγούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μαθητές μέσα στα σχολεία και να μη γίνονται αντιληπτοί.
Αυτό μπορεί να συμβεί, μόνο στην περίπτωση που το πλήθος των μαθητών είναι αντικειμενικά ανεξέλεγκτο, αλλά τότε μιλάμε για σχολεία ή για μάντρες σταυλισμού;
Άλλωστε τα σημερινά σχολεία, είναι στην πλειονότητά τους πολυθέσια, με ελεγχόμενο αριθμό μαθητών ανά τάξη (γύρω στους 25 το πολύ) κι επομένως εύκολη η παρακολούθησή τους από τους δασκάλους – καθηγητές, κατά τα διαλείμματα.
Το ερώτημα που γεννάται, είναι πότε μπορεί να κάνει διάλειμμα, ο δάσκαλος ή καθηγητής, αν πρέπει και στην ώρα του διαλείμματος των μαθητών, να ασκεί επίβλεψη ιδιαίτερα επισταμένη.
Με γνώμονα το παιδαγωγικό έργο το οποίο συμβαίνει κάθε στιγμή της σχολικής ζωής, θα μπορούσε και η παρακολούθηση των μαθητών στο διάλειμμα, να είναι τρόπος διαπαιδαγώγησης. Υπό την προϋπόθεση ότι και η κόπωση του εκπαιδευτικού είναι ελεγχόμενη. Και με δεδομένο επίσης, ότι ο ίδιος είναι ένας πολύ καλά κατηρτισμένος παιδαγωγός και οπωσδήποτε και πολύ καλά αμειβόμενος, ώστε να έχει τα εφόδια αλλά και τα κίνητρα να κάνει πολύ σωστά τη δουλειά του.
Η εκπαίδευση περί την παιδαγωγική και την διδασκαλία, όμως, δεν καθιστούν οπωσδήποτε εξειδικευμένο και στην ψυχολογία, τον κάθε εκπαιδευτικό. Και η ψυχολογία του παιδιού, όσο κι αν τους διδάσκεται στην προετοιμασία τους για το πτυχίο, έχει πολλαπλές εκφάνσεις και φυσικά άλλο αντικείμενο σπουδών.
Είναι επομένως άθλος για κάθε εκπαιδευτικό, να προσπαθεί να εξατομικεύει την διδακτική του μέθοδο, σε κάθε παιδί που έχει ή υποψιάζεται πως μπορεί να έχει, ιδιαίτερη ψυχολογική φόρτιση. Και ως εκ τούτου και ιδιαίτερες αντιδράσεις, τις οποίες δεν είναι απαραίτητο να μπορεί να αποκρυπτογραφήσει ο διδάσκων.
Παρ΄ όλα αυτά, είναι αφημένος από τους φωστήρες που διαχειρίζονται την εκπαίδευση σε επίπεδο Υπουργείου, εκάστοτε, στην μοναχική του πορεία, σε αυτό τον τομέα.
Η ύπαρξη ειδικών παιδοψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών, κρίνεται χρόνια τώρα ως μη αναγκαία και αφήνεται ένας δάσκαλος, ακόμα κι νένας καθηγητής, να κάνει έργο 4 ειδικοτήτων, με ένα μισθό και μάλιστα από τους χαμηλότερους.
Τώρα που η βία απειλεί τα παιδιά μας μέσα στα σχολεία, να δούμε σε τι θα προστρέξουν για να πάρουν άφεση αμαρτιών, οι έχοντες και την ευθύνη της λειτουργίας τους υπουργοί και υφυπουργοί. Σίγουρα οι φταίχτες θα είναι οι αλλοδαποί, ακόμα και το κακό γονεϊκό περιβάλλον (που αυτό είναι οπωσδήποτε) αλλά πάλι θα γίνουν αφορισμοί και αντί για λύσεις θα περιοριστούν σε ευχολόγια.
Πάντως, σε μια κοινωνία που στρουθοκαμηλίζει, το πρόβλημα μόνο να διογκώνεται αφήνεται.
Οι εκπαιδευτικοί θα ενοχοποιούν τους γονείς, που έχουν άλλωστε και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, οι γονείς θα αποποιούνται των ενοχών και ευθυνών τους δείχνοντας τους δασκάλους και το Υπουργείο θα χρηματοδοτεί σποτάκια, σαν τα διαφημιστικά της COCACOLA, αντί να λάβει καινοτόμες αποφάσεις και να βοηθήσει στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών ΚΑΙ με παιδοψυχολόγους.
Και κάθε αντίλογος του τύπου ΄΄έχουμεκρίση΄΄ έχει απάντηση. Κρίση έχουμε σίγουρα, αλλά όχι στα ταμεία. Το Εθνικό μας έλλειμμα είναι αλλού….
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..)

 

Ειδήσεις: 
Tags: