Θεατρική κριτική

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μέσω της τηλεόρασης την παράσταση: «Αρκαδία – όσα χωράνε στη  αλήθεια δεν τα βαστάν τα παραμύθια» σε παραγωγή της Ένωσης Αρκάδων Χαλανδρίου.  

Ο σκηνοθέτης Βασίλης-Δημοσθένης Μπουζαλάς, έχοντας «αόρατη» συνεργασία με πολλούς παράγοντες που έχουν σχέση με τους κληρονομημένους τρόπους της φυσικής ζωής του λαού μας, εκτίμησε τις πηγαίες αρετές του - που οδηγούν πάντα σε στέρεα και λογικά έργα των χεριών του-  επηρεάζοντας και την κοινωνική ζωή του χώρου του.

Η αναφορά στη λαογραφία μας χωρίς να επιζητούμε επιστροφή στην πολιτιστική ολιγάρκεια των παλιότερων χρόνων λόγω της οικονομικής ανέχεια, αναπολεί του λογικούς τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων της καθημερινότητας, την απλότητα σε όλες τις μορφές της λαϊκής μας ζωής. Όσο και να φαίνονται ξεπερασμένα τα έθιμα που παρουσιάστηκαν, μας είναι απαραίτητα γιατί μας προφυλάσσουν από την αλλοίωση των τρόπων της εθνικής μας ζωής που πολλές φορές μας οδηγούν από το λογικό στο παράλογο, από το απέριττο στο περιττό, από τη γαλήνη της ψυχής στο άγχος της καθημερινότητας, που ενισχύονται από την κυριαρχία των μηχανών και μας κατευθύνουν στη σύγχρονη ξενόφερτη ανερμάτιστη συμπεριφορά…

Ανατρέχοντας στη λαογραφία μας ανακαλύπτουμε τις αρετές των πατεράδων μας, που χωρίς καμία προσποίηση αντιμετώπιζαν τα ζητήματα του χώρου, της υγείας, της τροφής αλλά και τις ηθικές και αισθητικές αξίες με μια ενστικτώδη λογική και βαθιά αίσθηση του μέτρου, όπως οι αρχαιοέλληνες προγονοί μας, που τους θαυμάζουμε και αντλούμε διδάγματα για τη δική μας ζωή.

Αλλά εκείνο που κυριαρχούσε στην παράσταση ήταν ότι κάθε παραδοσιακό έθιμο συνοδευόταν από σχετικά με αυτό επιτυχημένα μουσική, τραγούδια και χορούς προβάλλοντας τα θρησκευτικά, κοινωνικά και εθνικά μας θέσμια. Το κοινό πρέπει να το χάρηκε ιδιαίτερα επιβεβαιώνοντας την έφεση των Αρκάδων για το χορό, τη μουσική και το τραγούδι – την πηγή του «Αρκαδικού» ιδεώδους -  αλλά και μετέχοντας στους φοβερούς πολέμους με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη για την ελευθερία μας.  

Τη συγκεκριμένη παράσταση την παρακολούθησα μέσω της τηλεόρασης και θα ήταν σκόπιμο, ανάλογα θέματα να μπορούν να παρουσιάζονται και στον τόπο προέλευσής τους δια ζώσης.

Εύχομαι στον σκηνοθέτη και τους μετέχοντες νέες εμπνεύσεις και επιτυχίες, γιατί όχι και στον τόπο μας.   

Τρίπολη

Νίκος Π. Γεωργακόπουλος