Ο Νίκος Βούτσης χθες, ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είπε:  «Το Πολυτεχνείο δεν μπορεί να έχει κλειστές πόρτες σε όσους θέλουν να το τιμήσουν. Κλειστές πόρτες δείχνουν κλειστά αφτιά και κλειστούς ορίζοντες».

Ο πρόεδρος της Βουλής πολύ βολικά, λησμονά ότι το Πολυτεχνείο είναι κλειστό όλες τις ημέρες του χρόνου. Τι τον ενοχλεί η κλειστή πόρτα τη 17η Νοεμβρίου, όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι η ανομία, το μπάχαλο, οι ομάδες των γνωστών πλανημένων νιάτων το έχουν καταλάβει εδώ και χρόνια, κι αυτό και τη γύρω περιοχή; Γιατί ενοχλείται, επίσης, το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και σπεύδει να διευκρινίσει ότι «το Πολυτεχνείο δεν έχει ιδιοκτήτες»;

Το σύμβολο δεν έχει ιδιοκτήτες. Το κτίριο, όμως, έχει περάσει στην ιδιοκτησία των μπαχαλάκηδων με την ανοχή των κυβερνήσεων, ασφαλώς και τούτης εδώ που θέλει να διατηρήσει τις συμπάθειές της με το εξωκοινοβουλευτικό «οτιδήποτε» αυτοπροσδιορίζεται αναρχικό, ακραίο, ακροαριστερό.

Ούτε τα drones της ΕΛ.ΑΣ ούτε οι 5.000 αστυνομικοί ούτε το γεγονός ότι και χθες, όπως όλα τα χρόνια, το κέντρο της Αθήνας ήταν νεκρό με μια άτυπη εντολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στάθηκαν αρκετά για να εμποδίσουν τους τραμπούκους να κάνουν το έργο τους.

Εδώ και χρόνια, καμία εικοσαετία περίπου, ως κυβερνήσεις, ως πολίτες, ως Έλληνες, έχουμε αποτύχει να τιμήσουμε όπως της αξίζει την εξέγερση που ύψωσε τη χώρα μας ύστερα από μια επταετία που την κυβερνούσε ένα γελοίο καθεστώς. Αυτή η χούφτα φοιτητών, νέων ανθρώπων, που είπαν το «ως εδώ», έχει κουρελιαστεί καθώς περνάει από το χωνευτήρι κομμάτων, στελεχών, εσχάτως και ανιστόρητων του Διαδικτύου.

Εδώ και χρόνια, η ελληνική Πολιτεία υποκρίνεται. Χθες το Πολυτεχνείο έγινε για άλλη μία φορά γυαλιά-καρφιά. Ίδιο σκηνικό και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μέσα τα παιδιά έσπαγαν και έξω έβλεπες τους παραταγμένους αστυνομικούς να τα παρακολουθούν. Έγιναν 19 συλλήψεις. Ε, και; Στον εισαγγελέα και μετά δρόμο σπιτάκι τους.

Κάποτε το κτίριο πρέπει να αποδοθεί στους πολίτες. Κάποτε πρέπει να κουβεντιάσουμε με ειλικρίνεια τα του ασύλου και να ληφθούν αποφάσεις που θα προστατέψουν τη γνώση, την έρευνα, τους φοιτητές, μακριά από το ιστορικό γεγονός του Πολυτεχνείου και τις ιδεοληψίες με το οποίο το περιβάλλουμε.

Πριν από μερικές ημέρες, η Φιλοσοφική Σχολή έκλεισε με απόφαση Κοσμητείας ή Συγκλήτου, δεν θυμάμαι, επειδή ο Ρουβίκωνας, που πρόσφατα βρήκε κονάκι στον πέμπτο όροφο, είχε διοργανώσει ρεμπέτικο πάρτι, Τετάρτη, μία το μεσημέρι. Φυσικά, βρήκαν τρόπο τα μέλη του, που δεν δείχνουν τα πρόσωπά τους στις όλο περηφάνια αναρτήσεις τους στο Facebook, να κρατήσουν μια πόρτα ανοιχτή για το ρεμπέτικο πάρτι τους, παρά τις απαγορεύσεις και τα λουκέτα.

Μία ακόμα χαμένη μέρα για τους φοιτητές, οι γονείς των οποίων ξεπουλιούνται για να σπουδάσουν και οι ίδιοι δουλεύουν μία και δύο δουλειές για να στηρίξουν τις σπουδές τους.

(Το Πανεπιστήμιο, αλήθεια, ανήκει στους φοιτητές του; Δέκα χιλιάδες, μια ολόκληρη πολιτεία μέσα στη Φιλοσοφικοί, και εκδιώκονται επειδή ο Ρουβίκωνας γουστάρει να κάνει χαβαλέ. Και αυτό είναι… απολύτως λογικό!)

Με μια μεγάλη δόση χαιρεκακίας, θα πω ότι ίσως ο μόνος τρόπος να μεταλλαχθεί και ο Ρουβίκωνας σε κάτι mainstream, ο μόνος τρόπος να ξεδοντιαστεί, είναι να συγχρωτιστεί με τις «δημοκρατικές» παρατάξεις της Φιλοσοφικής «που ξεπήδησαν από τα σπλάχνα του φοιτητικού κινήματος», όπως έλεγε πρόσφατα ένας καθηγητής. Θυμόμαστε όλοι τον καιρό που τα κόμματα ανεβοκατέβαζαν πρυτάνεις στα πανεπιστήμια. Να, από τέτοια σπλάχνα ξεπήδησαν οι ιστορικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια...

Θυμάμαι, επίσης, ότι πριν από χρόνια, όταν η ΔΑΠ, επειδή έτσι της είχε καπνίσει, είχε φέρει τον Κώστα Μαρτάκη στη Φιλοσοφική, μέρα μεσημέρι, για να τραγουδήσει στο αίθριο, ουδείς από την Κοσμητεία έκλεισε τις πόρτες της σχολής.

Αλλά είπαμε: η ΔΑΠ έχει δικαίωμα να το γλεντά, να εμποδίζει με μια συναυλία τους φοιτητές να ακούσουν τον καθηγητή στο αμφιθέατρο, επειδή... ξεπήδησε από τα σπλάχνα του πανεπιστημίου.

Εδώ και χρόνια τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί σε γραφεία διακίνησης κομματικών ιδεών και σημειώσεων, η υπόστασή τους εξαντλείται στα τραπεζάκια κομμάτων και παρατάξεων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο φθηνός μικρόκοσμος της πολιτικής μας ζωής όταν θα έπρεπε να είναι ο μπούσουλας για να γίνει καλύτερη αυτή η τελευταία.

Ποιος θα μιλήσει επί της ουσίας για τα όρια του ασύλου; Πώς θα γίνει μια αναγκαία και απολύτως απαραίτητη κουβέντα από όλα τα κόμματα, χωρίς ιδεολογικό βάρος και για καθαρά πρακτικούς λόγους; Είναι δυνατόν να κλείνει η ΑΣΟΕΕ επειδή έχει γίνει πιάτσα ναρκεμπόρων; Είναι δυνατόν να κινδυνεύουν καθηγητές και φοιτητές επειδή το πανεπιστημιακό άσυλο διατηρείται ως ένα ιερό τοτέμ που πάντως ευνοεί μόνο την ανομία;

Αντίο, Πολυτεχνείο, για εφέτος. Ραντεβού του χρόνου, στις οθόνες.

Και σε εκείνη τη μικρή μαρμάρινη πλάκα, δίπλα στον κινηματογράφο «Αλέκα» στου Ζωγράφου, για τον μικρό μαθητή που σκοτώθηκε από ελεύθερο σκοπευτή.

Γαλανιάδη Εύα