Δεν είναι μια απλή ασθένεια, είναι ένα γενικό σύνδρομο δηλαδή σύνολο συμπτωμάτων και σημείων.

Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το στερητικό «ά» και την λέξη νους. Είναι λοιπόν προφανές ότι πρόκειται για την σοβαρή απώλεια της νοητικής ικανότητας, πιο απλά την απώλεια της μνήμης. Είναι ασθένεια που εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και μάλιστα με αυξητική τάση. Όλο και πιο κοντά μας «πλησιάζει»! Ένας συγγενής, ο φίλος, κάποιος γνωστός ήδη νοσεί. Η θεραπεία για τις τόσες μορφές άνοιας, όπως η αγγειακή, η μετωποκροταφική, η σημασιολογική, το πιο γνωστό σε εμάς, το Αλτσχάιμερ, δεν είναι δεδομένη. Η άνοια μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη, ελαφρώς αναστρέψιμη ή και αναστρέψιμη.          Μεγάλο θέμα είναι όχι η συνηθισμένη λεγομένη «γεροντική άνοια» πού παρουσιάζεται ως κληρονομικότητα ή ως αποτέλεσμα προχωρημένης ηλικίας, αλλά αυτή που εμφανίζεται σε ανθρώπους 40 ή 50 ετών. Άνθρωποι που σταδιακά χάνουν τον προσανατολισμό τους ως προς το χρόνο, τον χώρο, τα πρόσωπα ακόμα και τα πλέον προσφιλή τους.

Αυτά και άλλα πολλά είναι λιγότερο ή περισσότερο γνωστά στους ανθρώπους πού έχουν κάποιον άνθρωπο πού πάσχει από την νόσο αυτή και βεβαίως από τους ειδικούς επιστήμονες και εξειδικευμένους γιατρούς. Εκτός από την χρήση φαρμάκων ως μέρος της ιατρικής αγωγής, κατόπιν ιατρικής γνωμάτευσης, οι έχοντες γνώση περί του θέματος, μας προτείνουν να ασχολούμαστε με την λύση μαθηματικών προβλημάτων, με  αριθμητικούς απολογισμούς, με την ανάγνωση βιβλίων, κ.α.

Όμως οι άνθρωποι πού πάσχουν από άνοια δημιουργούν μια δύσκολη καθημερινότητα τόσο για τους ίδιους, όσο και για τούς ανθρώπους πού τους φροντίζουν. Είναι απερίγραπτες οι καταστάσεις μέσα στο σπίτι τους. Είναι αμέτρητη η υπομονή πού χρειάζεται να έχεις. Πόσοι ταλαιπωρούνται ψυχικά για την τόνο της φωνής τους όταν οι γονείς τους έκαναν διάφορες ζημίες και απρέπειες όταν είχαν άνοια. Πόσοι άνθρωποι ταλαιπωρούνται για τον λόγο πού είπαν, για την έλλειψη υπομονής πού είχαν. Πόσοι και μετά τον θάνατο των δικών τους κλαίνε μόνοι τους αναλογιζόμενοι στιγμές αδυναμίας και απογοήτευσης. Όλα αυτά γίνονται, αν όχι σε εμάς, δίπλα μας.

Το ερώτημα εύλογο. Τι να κάνω για να βοηθήσω τους ασθενείς αυτούς και να μην χάσω και εγώ την  τη ψυχή μου;

Για όσους πιστεύουν στον Θεό, ο δρόμος είναι ίδιος αλλά και διαφορετικός. Είναι ίδιο το πρόβλημα, αλλά διαφορετική η αντιμετώπιση. Η ασθένεια όντως είναι ίδια αλλά ο άνθρωπος ο πιστός έχει μέσα του ένα διαφορετικό κουράγιο. Μια εσωτερική δύναμη τον ενισχύει και το «βουνό» γίνεται «λόφος». Δεν είναι αυτό πού λένε ότι ο άνθρωπος έχει την δύναμη μόνος του να τα καταφέρει όλα. Ο άνθρωπος μόνος του είναι εντελώς ανήμπορος. Γίνεται δυνατός όταν τροφοδοτείται από αυτόν πού μας δημιούργησε και μας διατηρεί στην ζωή. Αυτό είναι η διαφορά πιστού και απίστου. Ίδια τα προβλήματα και στους μεν και στους δε, όμως διαφορετική αντιμετώπιση. Ο πιστός άνθρωπος βλέπει και νιώθει τον Θεό να στέκεται δίπλα του, να παλεύει μαζί του, να συνοδοιπορούν! Τότε πού οι άλλοι χάνονται και βυθίζονται, ο χριστιανόςστέκεται και προχωρά γιατί γνωρίζει ότι και μέσα από την ασθένεια και την κάθε θλίψη υπάρχει πνευματικός καρπός όταν τα θέματα αντιμετωπίζονται χωρίς γογγυσμό, χωρίς «γιατί»!

Τοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη