Όταν πήγαινα μικρός να αγοράσω την "Ακρόπολη" από του Τσιατόγιαννη για το καφενείο του Κωστή, με σταματούσαν διάφοροι μαγαζάτορες να διαβάσουν στα γρήγορα τους τίτλους.
Πρώτος σταθμός ο Μπουντάλας, που έβγαινε στο δρόμο για να κόψει κίνηση, όταν δεν είχε πελάτη στον φούρνο. Απέφευγα σαν τον διάβολο το αριστερό πεζοδρόμειο για να μη περάσω από το χασάπικο όπου καραδοκούσε ο τρομερός στη όψη Γόντικας. 

Κατηφόριζα λοιπόν, σχεδόν πάντα, απο το δεξί πεζοδρόμιο όπου βρισκόταν το τσαγκάρικο του γλυκύτατου Γιώργη Αντωνόπουλου ή Καψούρου. 

Έκεί έκοβα φόρα από την πηλάλα και αν με έβλεπε ο μπάρμπα Γιώργης από το μόνιμα ανοιχτό παράθυρο του τσαγκάρικου, μου έκανε νόημα.
-Έλα Λάκη μια στιγμούλα. Μου έλεγε. 

Κοιτούσε για λίγο την πρώτη και την τελευταία σελίδα την δίπλωνε με προσοχή και μου την επέστρεφε. 
Με τον καιρό ξεθάρεψα και επισκεπτόμουν το τσαγκάρικο απλά για να βλέπω πως δούλευε. Έμπαινα από την πόρτα του καλησπέριζα καθόμουν σε μια καρέκλα και παρατηρούσα με προσοχή τη δουλειά του και τα σύνεργα του πάγκου του. 

Ο τετράγωνος πάγκος του τσαγκάρη είχε γυρω γύρω μια πηχούλα σαν κορνίζα, στις τέσσερες γωνίες του μια λοξή πηχούλα δημιουργούσε από ένα τριγωνάκι. Εκεί έβαζε ο τσαγκάρης τα ξυλόκαρφα, τα τελάκια, τις προγκαδούρες κλπ. 

Πάνω στον πάγκο βρίσκονταν το καλυβόσφυρο διάφορα σουγλιά, φαλτσέτες, πινέλα για την αλλαγή χρωμάτων, το τρυπητήρι, πένσες, τανάλιες, το κατσαπρόκο για τα ξυλόκαρφα, το φορητό τσαγκαράμονο.

Υπήρχαν επίσης πάνω στον πάγκο διάφορα τσίγκινα κουτάκια που περιείχαν, σακοράφες, πέταλα για τις άκρες των τσαρουχιών, προκούλες, καβίλιες και άλλα ψιλολόγια, ένα κουτί με ψαρόκολα με ένα ξύλο μέσα η από πάνω του, ένα γρομπόλι κερί για να κερώνει τον σπάγκο. 

Δεξιά και αριστερά του πάγκου κρεμιόταν δερμάτινες ή μουσαμαδένιες πάντες με τσέπες που έβαζε τα εργαλεία που δεν χρησιμοποιούσε συχνά όπως ράσπες, σφυριά. Αριστερά στον τοίχο ξρεμόντουσαν διάφορα δέρματα, δερμάτινα κορδόνια, σόλες, πατρόν για τσαρούχια και διάφορα μεγέθη καλούπια (καλαπόδια).

Αριστερά από την είσοδο βρισκόταν η ραφτομηχανή απαραίτητη επένδυση κάθε σοβαρού μαγαζιού. Αυτή ήταν που έκανε τη διαφορά μεταξύ ενός μπαλωματή του παλιού καιρού και ενός τσαγκάρη.

Στο πίσω μέρος του μαγαζιού υπήρχε ένας πάγκος-βιτρίνα με αναλώσιμα, βερνίκια, πρόκες, τακούνια. Πίσω από την βιτρίνα υπήρχαν ξύλινα ράφια με κουτιά ετοιματζίδικα παπούτσια και υλικά για ζώα, μπαλντίμια, καπίστρια, χαϊμαλιά, χάμουρα και άλλα υλικά που κρέμονταν από τα κάθετα ξύλα των ραφιών

Το τσαγκαράδικο των Καψουραίων ήταν το μεγαλύτερο και το πιο οργανωμένο στο χωριό. Το δούλευαν αρχικά τα αδέλφια Χρήστος και Γιώργος Αντωνόπουλος και κατόπιν μόνος του ο Γιώργης ο Καψούρος. Εργατικός και επιδέξιος μάστορας ο Γιώργης δεν αρκούνταν μόνο σε επιδιορθώσεις, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του αλλά κατασκεύαζε εξ αρχής εξαιρετικής ποιότητας σκαρπίνια και κυρίως αρβύλες για τους τσιοπάνηδες. Με τη δουλειά του έκανε προκοπή, παντρεύτηκε την Ντίνα του Τρίγκα, την όμορφη γειτονοπούλα μας και πολύ φίλη της μάνας μου, μέχρι την κατσαρόλα μας άνοιγε και έβαζε νερό μου εξομολογήθηκε. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά διαμάντια, τον Βασίλη, την Μαρία και τον Βαγγέλη, φίλοι μου και οι τρεις, 

Θόδωρος Νίτσος

(Δημοσίευση στον λογαριασμό «Όμορφα Χρόνια» στο Facebook (28/5/18)/ Ο κ. Νίτσος είναι συγγραφέας του βιβλίου «Όμορφα Χρόνια». Η φωτογραφία, από το αρχείο του Κώστα Νίτσου.)