Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τότε που μεγάλωσα σε μία μονοκατοικία στο Σέχι στην Τρίπολη, τότε που δέν υπήρχαν οι πανύψηλες πολυκατοικίες, οι υπεράγορές τροφίμων ούτε τα δεκάδες ψιλικατζίδικα που έχουμε σήμερα. Έτσι συναντούσαμε τότε αρκετά παραδοσιακά μπακάλικα που είχαν αυστηρό ωράριο και προΐόντα βασικής ανάγκης που κάλυπταν τις διατροφικές μας συνήθειες εκείνης της εποχής (τέλη δεκαετίας του '70 αρχές δεκαετίας του '80). Τότε λοιπόν εμείς τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι είχαμε σαν σημείο αναφοράς τα περίπτερα! Μικρά συμπαθητικά, ξύλινα, με τέντες γύρω-γύρω,με ένα ψυγείο για αναψυκτικά, λεμονάδες, γκαζόζες, κοκα-κόλες, μπίρες και άλλο ένα ψυγείο της ΕΒΓΑ ή της ΔΕΛΤΑ με τα παγωτά μας.

Φυσικά, δεσπόζουσα θέση έξω από το μικρό παραθυράκι είχε το κλασικό τηλέφωνο, δίπλα στο επιβλητικό αυτοκόλλητο που έγραφε «Τηλέφωνο με μετρητή». Τότε που τα κινητά τηλέφωνα δέν υπήρχαν ούτε στα πιό τρελά όνειρά μας!Τα περίπτερα τότε πουλούσαν ό,τι βάζει ο νους:τσιγάρα, σοκοφρέτες, σοκολάτες, πατατάκια, γαριδάκια ,τυχερές κάρτες, ξυραφάκια κ.ά.

Ετσι λοιπόν όπως σας το περιγράφω ήταν και το δικό μας το περίπτερο, αυτό της γειτονιάς μας στην Αγία Βαρβάρα Σεχίου! Το δικό μας, καλά λέω, ναι, αυτό που δούλευε ο κυρ-Βαγγέλης ο Ζαραβίνος, ο δικός μας άνθρωπος. Ο κυρ-Βαγγέλης ήταν ένας συμπαθέστατος άνθρωπος, γεμάτος ευγένεια, που ήταν κλεισμένος μέσα σ' έναν μικρό χώρο περιμένοντας ανά πάσα στιγμή να μας εξυπηρετήσει, βγάζοντας έτσι το ψωμί της οικογένειάς του, με αξιοπρέπεια! Η άδεια του περιπτέρου ήταν στο όνομα του πατέρα του, Αποστόλη Ζαραβίνου, που ήταν ανάπηρος πολέμου, είχε 6 παιδιά και μόλις πέθανε, μεταβιβάστηκε στο όνομα της μάνας του, της κυρα-Σοφίας. Ο κυρ-Βαγγέλης μόλις τελείωσε το σχολείο δούλεψε ένα διάστημα λασπιτζής με τον συχωρεμένο τον Βασίλη τον Ασκούνη και λίγο μετά ανέλαβε το περίπτερο.

Τότε τα περίπτερα τα ονομάζαμε όπως ονομάζουμε τη Μεγάλη Παρασκευή τους Επιταφίους. Δηλαδή το περίπτερο της Μεταμόρφωσης, το περίπτερο της Αγίας Βαρβάρας, της Πλατείας Αγίου Βασιλείου, της Αελλώ, της πλ. Πετρινού, της πλ. Ανεξαρτησίας κ.ά. Το δικό μας βρισκόταν στην ουσία στην πύλη της συνοικίας μας στο Σέχι. Εκεί μας έστελναν οι γονείς μας να πάρουμε 2-3 μπίρες κρύες, αν είχε έρθει κανένας φίλος στο σπίτι ή κανένας συγγενής μας για φαγητό. Τότε ήταν σύνηθες το φαινόμενο να έχουμε τα σπίτια μας ανοικτά η γειτονιά μας ήταν φιλόξενη με τίς μονοκατοικίες της και τα αρχοντικά της.Την άνοιξη και ειδικά το καλοκαίρι όλοι κάθονταν έξω στην αυλή τους ή στο πλατύσκαλο παρέες-παρέες, γείτονες αλλά και φίλοι. Όλα τα παιδιά παίζαμε στις αλάνες παιχνίδια που σήμερα μας φαίνονται τόσο μακρινά. Μπίλιες ή μπαλάκια -κρυφτό-κυνηγητό- αμπάριζα -μακριά γαΐδούρα-πόλεμο-τσιγκάκια-μπαρ
τζί -μήλα-ποδόσφαιρο ή τρέχαμε με τα ποδήλατα γεμίζοντας τους δρόμους και της αλάνες του Σεχιού. Περνάγαμε από σπίτια φίλων και άκουγες τηνγειτόνισα να μας λέει «ελάτε εδώ, έχω φτιάξει δίπλες, καθήστε να φάτε» ή λουκουμάδες ή κέικ ή γλυκά του κουταλιού, κεράσι-βύσσινο και άλλα πολλά τέτοια.

Όλοι οι άνθρωποι του κάμπου της Μαντινείας ήταν πολύ φιλόξενο. Αυτό όμως που δέν έφτιαχναν οι τότε νοικοκυρές ήταν το παγωτό. Ετσι, περιμέναμε όλοι με μεγάλη υπομονή την εορτή του Ευαγγελισμού, όπου μετά την παρέλαση τρέχαμε όλοι στο περίπτερο του κυρ-Βαγγέλη για να πάρουμε και να απολαύσουμε δειλά-δειλά το πρώτο μας παγωτό! Χωρίς, όμως, να μας πιάσει ο λαιμός μας, γιατί μετά ποιος άκουγε τις φωνές των γονιών μας. Τα καλοκαίρια, τότε που τα μεσημέρια ήμασταν ξαπλωμένοι διαβάζοντας ένα Μίκυ Μάους ή ένα  Μπλέκ ή ένα Σεραφίνο, περιμέναμε να περάσει λίγο το λιοπύρι και να τρέξουμε στον κυρ-Βαγγέλη που φύλαγε σκοπός, να πάρουμε μία γκαζόζα, ένα παγωτό ή κάρτες με τους τότε ποδοσφαιριστές -τον Γαλάκο, τον Κυράστα, τον Σαργκάνη, τον Αναστόπουλο, τον Κούη, τον Μητσιμπόνα και άλλους! Το περίπτερο ήταν ανοικτό από τις 6 η ώρα το πρωί, έως το βράδυ στις 10 τον χειμώνα και στις 12 το καλοκαίρι.

Ο κυρ-Βαγγέλης ήταν άνθρωπος σεβάσμιος, αξιοπρεπής, κύριος και λιγομίλητος! Διοργάνωνε εκδρομές με τον Σύλλογο Αληλοβοηθείας Σεχίου «Η Αγία Τριάδα» και εισέπραττε τις συνδρομές μιας και βρισκόταν σαν Αλφαμίτης στην πύλη της συνοικίας. Τα μεσημέρια ή όταν πήγαινε στο αμπέλι με τα αδέλφια του ή να παρακολουθήσει αγώνα του Παναρκαδικού, άφηνε στο πόδι του τη γυναίκα του την κυρα-Μαρία, για να ξεφύγει κι αυτός που ήταν τόσες ώρες κλεισμένος σ' ένα κουτί. Μάλιστα πολλές φορές είχαν συμβεί και ατυχήματα στο περίπτερο, κυρίως από απρόσεκτους οδηγούς αυτοκινήτων, παρ' όλο που τότε δεν κυκλοφορούσαν πολλά όπως σήμερα. Όμως θυμάμαι είχε και άλλου είδους ατυχήματα ή ευτράπελα! Μιά φορά ο Αποστόλης ο Μι...... είχε πάει να αγοράσει μια κόκα-κόλα και μουρλό παιδί όπως ήταν απότότε, πήρε το αναψυκτικό από το ψυγείο, κούνησε το μπουκάλι πολύ καλά και το έδωσε στον κυρ-Βαγγέλη μέσα απο το παραθυράκι για να το ανοίξει. Με το τσακ! η κόκα-κόλα έκανε έκρηξη, με αποτέλεσμα να γίνει μούσκεμα ο περιπτεράς, να στάζουν τα τσιγάρα και γενικά ό,τι υπήρχε εκεί μέσα να κολλάει από τη ζάχαρη! Μέχρι να βγει ο κυρ-Βαγγέλης απο τον στενό χώρο του, ο  Αποστόλης είχε γίνει καπνός.

Μία άλλη φορά κατέβαινε ο Κώστας ο Γα...... με το ποδήλατό του από το στενάκι της οδού Μαντά, όταν ξαφνικά διαπίστωσε ότι δεν πιάνανε τα φρένα του. Διασχίζει την οδό Καραΐσκάκη πανικόβλητος αλλά και τυχερός όμως που δεν πέρναγε κάποιο αυτοκίνητο εκείνη την ώρα και σκάει με όλη τη φόρα πάνω στο περίπτερο. Αυτό τραντάζεται από τα θεμέλια, με αποτέλεσμα να πέσουν όλα τα ψιλοπράγματα και να πλακώσουν τον φίλο μας τον περιπτερά. Ο κυρ-Βαγγέλης ήταν, όπως σας είπα, ένας άνθρωπος ήρεμος, ήσυχος, μας συμβούλευε πολλές φορές να προσέχουμε στον δρόμο, βοηθούσε τα γεροντάκια και είχαμε πάντα την εντύπωση πως με την πραότητα που τον διέκρινε θα ζούσε 100 χρόνια. Αλλά πέθανε στα 81 του χρόνια, αφού μία δεκαετία περίπου νωρίτερα είχε χάσει τη σύζυγό του Μαρία. Πίσω του άφησε τρία παιδιά: τον Αποστόλη, τη Σοφία ,και τον Γιώργο. Πρόλαβε βέβαια να δει και 4 εγγόνια, που πάντοτε καμάρωνε για αυτά! Αυτό όμως που άφησε πίσω του, ειδικά για εμάς τα παιδιά της γειτονιάς, είναι οι παιδικές αναμνήσεις μιας ζωής, τότε που τρέχαμε ανέμελα με κοντά παντελονάκια στις αλάνες και στις πλατείες του Σέχι! Γι' αυτό και αυτός ο άνθρωπος θα έχει πάντα μισ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας και θα τον φέρνουμε στη μνήμη μας σαν τον καλό μας άνθρωπο...  

ΥΓ.: Όποιος από εμάς τα παιδιά τότε (χαχα! ρεμάλια) κάποια στιγμή πήρε ψευδώς παραπάνω τύχες απ' αυτές που πλήρωσε, καλό θα είναι κάποια στιγμή, σε κάποια εκκλησία, να βάλει ένα κεράκι στη μνήμη του συμπαθέστατου κυρ-Βαγγέλη!

Καλό Παράδεισο, καλέ αμς άνθρωπε...

Φιλικά,

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ. ΚΑΤΣΑΡΟΣ