Θες να γίνεις αρχηγός; Κάνε σημαία σου το δημοψήφισμα, πάρε όλο το Όχι στην τσέπη σου, λες και είναι δικό σου, σκέψου ένα καλό σλόγκαν και καμάρωσε σαν γύφτικο σκεπάρνι την ώρα που ένας μεθυσμένος -από τις εξελίξεις- Προκόπης σε υποδέχεται στο Προεδρικό Μέγαρο -βαριεστημένα, είναι η αλήθεια, πού να φανταζόταν ότι θα είχε τόση πολλή δουλειά;- με τα λόγια: «Πρώτη φορά με επισκέπτεσθε ως αρχηγός κόμματος». Και τότε, μπορείς να φουσκώσεις από υπερηφάνεια που διέλυσες ένα κυβερνών κόμμα και που (νομίζεις ότι) έχεις τον ΛΑΟ με το μέρος σου, νομίζοντας ότι μπορείς να τον κάνεις Λαϊκή Ενότητα. (Για ξεκίνα να φωνάζεις ΛαΕ, ΛαΕ, όλο και κάποιος θα απαντήσει.)

Και την Τετάρτη, μαθαίνουμε από τις εφημερίδες ότι η εθνική μας γλωσσοκοπάνα Ζωή δεν θέλει να πάει με τον Λαφαζάνη, αλλά θα κάνει, λέει, το δικό της κόμμα, επειδή, λέει (τι να κάνουμε, όλο μιλάει το κορίτσι) αν φτιάξει δικό της κόμμα θα προσελκύσει ουουου! κόσμο και λαό και έτσι αποδυναμώνοντας πρώτα τον ΣΥΡΙΖΑ και μετά το κόμμα Λαφαζάνη θα φέρει μεγαλύτερη ενότητα στην Αριστερά. (Παράλογο; Ε, τι να πει κανείς...)

Και το ζήτημα είναι το εξής: Αυτό το 60% του Όχι πολύ τους γυάλισε. Σου λέει, Να η ευκαιρία και Μπράβο, καλωσήρθατε στο προεδριλίκι. Ευκαιρία να γίνουμε όλοι αρχηγοί, να καταστρέψουμε ένα κόμμα που έσκισε στις εκλογές και να κάνουμε το δικό μας. Γιατί έχει κολλήσει ο μπακλαβάς και πιστεύουμε ότι το 60% των Ελλήνων θέλει δραχμούλα και αγώνα. Που, δηλαδή, τον αγώνα τον έχουν σίγουρο οι Έλληνες, απλώς δεν αγωνίζονται στα καφενεία όπως έκανε τόσα χρόνια ο Παναγιώτης, που έχει πιει περισσότερους καφέδες αγωνιζόμενος απ' ό,τι ο Ψυχάρης στο Da Capo εργαζόμενος!

Και ξεχνάει αυτή η παντοδύναμη Αριστερά που της έμελλε να καταντήσει κρύσταλλο σε χίλια κομμάτια σπασμένο, ότι οι Έλληνες στο δημοψήφισμα δεν ψήφισαν ούτε τον Λαφαζάνη ούτε τη Ζωή ούτε τον Βαρουφάκη. Μια συμφωνία καταψήφισαν, δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια Αριστερά που ήθελε να βγει από την Ένωση και να κάνει του κεφαλιού της. Καταψήφισαν μια επαχθή συμφωνία για να φέρει ο Πρωθυπουργός μια χειρότερη. Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι στο καζίνο, αν δεν γνωρίζεις από θεωρία των παιγνίων. Παίζεις και χάνεις.

Έτσι, λοιπόν, η Αριστερά που έφτυσε αίμα να ενωθεί και να κυβερνήσει, τώρα γυρίζει στα παλιά λημέρια της των μικρών ποσοστών. Η Αριστερά που διατράνωνε ένα ενιαίο μέτωπο, τώρα ετοιμάζεται με αυτά που κάνει να παραδώσει τη χώρα πίσω στη μεταπολίτευση, σε ΠαΣοΚ, ΝΔ, στον Άδωνι (για σκεφτείτε!), επιτρέπει στη ΧΑ να ονειρεύεται μεγάλα ποσοστά και έχει αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη.

Χάιδευαν προχθές στη Βουλή ο Λαφαζάνης και η Ζωή ο ένας τα αφτιά του άλλου. Έλεγαν για τους κοινούς μεγάλους αγώνες τους. Αγώνας δεν ξέρεις τι σημαίνει αν δεν έχεις αποκοιμίσει νηστικό παιδί, γι' αυτό καλό θα ήταν να κόψουν τις αγωνοαναφορές κάποτε, σεβόμενοι το γεγονός ότι το να πηδάς τα κάγκελα της ΕΡΤ δεν συγκρίνεται με το να ζεις μέρα τη μέρα.

Οπότε, όλοι θέλουν να γίνουν αρχηγοί στον ΣΥΡΙΖΑ. Και πλέον, δεν είναι η πίστη το νόμισμα του βασιλείου, αλλά το νόμισμα είναι το νόμισμα του βασιλείου... Κάτι σε δραχμή. Αλήθεια, γιατί ο Λαφαζάνης δεν προτίμησε μια δραχμή με ουρά και έβαλε στο λογότυπο ένα αστέρι με ουρά; Για να πιάσει η ευχή;

Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να συμβαίνει και το άλλο: επειδή το διαίρει και βασίλευε είναι πάντοτε της μοδός από το 1400, μήπως κανένας Μητσοτάκης έχει στείλει συμβουλάτορες στους ΣΥΡΙΖαίους και τους παρακινούν να κάνουν ο καθένας το κόμμα του; Τις παλιές αλεπούδες για όλα τις έχω ικανές... 

Μπα, δεν χρειάζονται αντιπολίτευση για να γίνουν μπάχαλο, μπορούν και μόνοι τους.