Οι βουλευτικές εκλογές ολοκληρώθηκαν την Κυριακή 7 Ιουλίου και ανέδειξαν 175ο πρωθυπουργό της χώρας τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ευκαιρίας δοθείσης, ας θυμηθούμε τους πολιτικούς άνδρες με καταγωγή από την Αρκαδία οι οποίοι αναδείχθηκαν πρωθυπουργοί της χώρας.

Την περίοδο της Συνταγματικής Μοναρχίας (1843-1864), 15ος πρωθυπουργός της Ελληνικής Πολιτείας είχε αναδειχθεί ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, συγκεκριμένα από τις 25.5.1862 ως τις 10.10.1862, όταν υπέστη δίωξη από τον Όθωνα και κατέφυγε στην Ιταλία.

Κατά τη διάρκεια της Α' Βασιλευομένης Δημοκρατίας (1864-1924) αναδείχθηκαν πρωθυπουργοί ο Νικόλαος και ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης από την Αρκαδία. Οι εποχές ήταν ταραγμένες, τα κυβερνητικά σχήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.

Ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης χρημάτισε πέντε φορές πρωθυπουργός από τις 19.4.1865 ως τις 30.4.1886, από τις 24.10.1890 έως τις 18.2.1892, από τις 31.5.1895 έως τις 18.4.1895, από τις 24.11.1902 έως τις 14.6.1903, από τις 16.12.1904 έως τις 31.5.1905. Γεννημένος στα Λαγκάδια, νομικός, γιος του Πανάγου Δηλιγιάννη, επαναστάτη του 1821, έπαρχου Ηλείας και διοικητή της Κορίνθου, και εγγονός του Ιωάννη Δηλιγιάννη, Μορογιάννη, δηλαδή κοτσάμπαση όλου του Μοριά.

Ο Δηλιγιάννης ήταν πολέμιος των χαρτοπαικτικών λεσχών οι οποίες ήταν μάστιγα για την εποχή. Δολοφονήθηκε στις 31 Μαΐου 1905 στις σκάλες της Βουλής, ολίγον προ της 5 μ.μ από τον διαβόητο χαρτοπαίκτη και μόνιμο θαμώνα χαρτοπαικτικών λεσχών Αντώνη Γερακάρη (που τον φώναζαν και Κωσταγερακάρη από το όνομα του πατέρα του) επειδή είχε απαγορεύσει τη λειτουργία τους. Ο Γερακάρης εργαζόταν ως πορτιέρης και μπράβος σε χαρτοπαικτική λέσχη η οποία είχε κλείσει εξαιτίας του νόμου που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση του δολοφονημένου Δηλιγιάννη.

Ο Νικόλαος Δηλιγιάννης, ανιψιός του Θεόδωρου, πρέσβης της Ελλάδας στο Παρίσι επί πολλά χρόνια, τον Ιανουάριο του 1895 διορίστηκε από τον Γεώργιο Α΄ υπηρεσιακός πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση Δηλιγιάννη (12.1.1895 - 31.5.1895) διενήργησε εκλογές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν τον Μάιο του ίδιου χρόνου και τις οποίες κέρδισε ο Θεόδωρος Δηλιγιάννης, θείος του Νικόλαου.

Ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, 26ος πρωθυπουργός του ελληνικού κράτους, κυβέρνησε από τις 18.2. 1892 ως τις 10.6.1892. Το 1890 διατέλεσε πρόεδρος της Βουλής και ενώ αρχικά ήταν μέλος του κόμματος του Θεόδωρου Δηλιγιάννη εντάχθηκε εν συνεχεία στο κόμμα του Δημήτριου Ράλλη. Το 1892 ο βασιλιάς Γεώργιος Α' απέλυσε τον πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηλιγιάννη, λόγω διαφωνιών στην οικονομική πολιτική της χώρας και ανέθεσε στον Κωνσταντόπουλο, ως προσωρινό πρωθυπουργό (18 Φεβρουαρίου 1892 - 10 Ιουνίου 1892) τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης για τη διενέργεια εκλογών.

Ο 41ος πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Νικόλαος Τριανταφυλλάκος, ο οποίος υπηρέτησε από τις 28.8.1922 ως τις 16.9.1922.

Γεννήθηκε το 1855 στην Τρίπολη. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές του στο Βερολίνο και Παρίσι. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα επιδόθηκε στη πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής Αρκαδίας για πρώτη φορά το 1892 και έκτοτε συνέχιζε μέχρι το 1923. Τάχθηκε στο νεοσύστατο τότε κόμμα του Δημητρίου Ράλλη όπου και ανέλαβε στη σχηματισθείσα απ΄ εκείνον κυβέρνηση (18 Απριλίου 1897) το Υπουργείο της Δικαιοσύνης. Το 1898 στην ανασχηματισθείσα κυβέρνηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών στο οποίο συνέχισε το 1901 και το 1909 στη Κυβέρνηση Κυριακούλη Μαυρομιχάλη και το 1915 στη κυβέρνηση του Δημήτρη Γούναρη. Μετά τις εκλογές του 1920 στάλθηκε αρμοστής της Ελληνικής Κυβέρνησης στη Κωνσταντινούπολη. Τότε και κατέβαλε κάθε προσπάθεια να διαλύσει την οργάνωση των Αμυνιτών υποσχόμενος σ΄ αυτούς αμνηστεία και να συνδράμει στην ανάρρηση στον Πατριαρχικό θρόνο άλλο ιεράρχη αντί του Μελετίου. Μετά την κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου και την Στρατιωτική Επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1922 που ακολούθησε, ανέλαβε τον σχηματισμό Κυβέρνησης μετά την παραίτηση της Κυβέρνησης Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη στις 8 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, παραιτήθηκε όμως και ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ ανέθεσε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης στον Νικόλαο Καλογερόπουλο, ο οποίος όμως απέτυχε. Κατόπιν αυτού, ο Τριανταφυλλάκος πήρε την εντολή και κατάφερε να σχηματίσει Κυβέρνηση στις 10 Σεπτεμβρίου 1922 (ν.η).

Ακολούθησε η εξέγερση του στρατεύματος στη Θεσσαλονίκη, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα. Οι ταραχές που ακολούθησαν οδήγησαν στην παραίτηση της Κυβέρνησης Τριανταφυλλάκου στις 26 Σεπτεμβρίου (ν.η), 16 ημέρες μετά το σχηματισμό της. Μαζί παραιτήθηκε και ο Βασιλιάς, τον οποίο διαδέχτηκε ο τότε διάδοχος γιος του, Γεώργιος Β΄.

Το 1929 εξελέγη «αριστίνδην γερουσιαστής». Πέθανε δέκα χρόνια μετά, το 1939.

Παπαναστασίου Αλέξανδρος: Ένας μεγάλος πολιτικός άνδρας

Ο Πρώτος πρωθυπουργός της 2ης Ελληνικής Δημοκρατίας γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1876.

Ήταν γιος του Παναγιώτη Παπαναστασίου και της Μαριγώς Ρογάρη - Αποστολοπούλου. Σπούδασε Νομική και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατόπιν συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική και τη Φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης, του Βερολίνου, του Λονδίνου και των Παρισίων. Την εποχή που σπούδαζε στη Γερμανία, επικρατούσαν σοσιαλιστικές ιδέες, από τις οποίες επηρεάστηκε και ο τρόπος σκέψης του. Ιδιαίτερα ασχολήθηκε με τα θεωρητικά προβλήματα του συνεργατισμού και διαμόρφωσε μέσα του έντονες συνεταιριστικές αντιλήψεις. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1907 και την επόμενη χρονιά ίδρυσε την Κοινωνιολογική Εταιρία και ήταν συνιδρυτής (μαζί με τον Αλέξανδρο Δελμούζο και τον Θρασύβουλο Πετιμεζά) της «Ομάδας των Κοινωνιολόγων».

Το 1910, μέλη της Κοινωνιολογικής Εταιρίας ίδρυσαν το Λαϊκό Κόμμα και στις εκλογές του ίδιου έτους ο Παπαναστασίου εκλέχτηκε βουλευτής. Έδωσε έντονες μάχες για την παραχώρηση των τσιφλικιών στους ακτήμονες της Θεσσαλίας. Το 1916, ως βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων, προσχώρησε στο κίνημα της Θεσσαλονίκης και αντιπροσώπευσε την Επαναστατική Κυβέρνηση των Ιονίων Νήσων. Το Μάρτιο του 1917 του ανατέθηκε από την προσωρινή κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης η Γενική Διοίκηση των Ιονίων Νήσων. Εξελέγη πολλάκις βουλευτής (1910, 1915, 1923, 1926, 1928, 1932, 1933 και 1936). Από το 1917 ως το 1920 ήταν Υπουργός Συγκοινωνιών και προσωρινά Υπουργός Περιθάλψεως και Εσωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1922 προσυπέγραψε το Δημοκρατικό Μανιφέστο, με το οποίο καταγγέλθηκε η πολιτική των φιλοβασιλικών κυβερνήσεων στο Μικρασιατικό. Για την πράξη αυτή συνελήφθη και φυλακίστηκε.

Όταν στις 14 Ιουνίου 1917 η Προσωρινή κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου μεταφέρεται στην Αθήνα και ανασχηματίζεται, ο Παπαναστασίου αναλαμβάνει το Υπουργείο Συγκοινωνιών και το κρατάει ως τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Ως υπουργός Συγκοινωνιών προωθεί την αναδιοργάνωση του Πολυτεχνείου και της Σχολής Καλών Τεχνών και επικυρώνει με νόμο (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός) το νέο σχέδιο πόλεως της Θεσσαλονίκης, που είχε καταστραφεί από την πυρκαγιά τον Αύγουστο του 1917 και εισηγείται στη Βουλή τη σύσταση επιτροπής για τη μελέτη του σχεδίου πόλεως της Αθήνας

Ως πρωθυπουργός (12.3.1824 - 25.8.1924, 26.5. 1932 – 5.6.1932) πρωτοστατεί στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και μετά εναλλάσσει την έντονη παρουσία του στο κοινοβούλιο και στα αξιώματα του πρωθυπουργού και του υπουργού με φυλακίσεις, εκτοπίσεις και διώξεις που τις διαδέχονται ομιλίες, κομματικά συνέδρια και βαλκανικές διασκέψεις. Χωρίς να αποκτήσει μαζική λαϊκή απήχηση, έχει να επιδείξει σημαντική επίδραση κυρίως στη νεολαία του καιρού του. Την ίδια περίοδο αναδεικνύονται οι όψεις μιας εντυπωσιακά πολυσύνθετης πολιτικής φυσιογνωμίας, με εξαιρετική ευρύτητα ενδιαφερόντων και απασχολήσεων.

Από τις 5.3.1958 έως τις 17.5.1958, κατά τη διάρκεια της Β' Βασιλευόμενης Δημοκρατίας, αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας ο Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος. Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 26 Δεκεμβρίου 1890. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους ως έφεδρος αξιωματικός. Το 1915 κατετάγη στο Σώμα της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης με το βαθμό του λοχαγού («κατ' εκλογήν»). Το 1923 αποστρατεύτηκε με το βαθμό του συνταγματάρχη και δικηγόρησε στην Αθήνα («Παρ' Αρείω Πάγω και Συμβουλίω Επικρατείας») μέχρι το 1951. Το 1928 πολιτεύθηκε με το Λαϊκό κόμμα και το 1935 διορίστηκε υφυπουργός «παρά τω πρωθυπουργώ» στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Διατήρησε τη θέση του και όταν ανέλαβε ο Ιωάννης Μεταξάς (13 Απριλίου 1936) μέχρι τις 6 Αυγούστου, οπότε διορίστηκε υπουργός Παιδείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου (Κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά). Το 1938 (25 Νοεμβρίου) διαφώνησε με τον Μεταξά και παραιτήθηκε από υπουργός. Διετέλεσε υπηρεσιακός πρωθυπουργός από τις 3 Μαρτίου έως τις 17 Μαΐου 1958 και διεξήγαγε τις εκλογές της 11ης Μαΐου που ανέδειξαν νικητή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και Αξιωματική Αντιπολίτευση την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Από το 1948 μέχρι τον θάνατό του ήταν Πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Συμμετείχε σε πολλά Διοικητικά Συμβούλια οργανισμών και είχε τιμηθεί με πολλά παράσημα και μετάλλια. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 26 Ιουλίου του 1973.

Με πληροφορίες από την el.wikipedia.org, από όπου και οι φωτογραφίες.