Μόλις πριν από δύο χρόνια, στις 13 Νοεμβρίου του 2015, ο δυτικός κόσμος συγκλονισμένος «ανέβαζε» στα προφίλ του στο Facebook τη γαλλική σημαία, προκειμένου να συμπαρασταθεί στις οικογένειες των θυμάτων του Bataclan. Υπήρχε ένας καταιγισμός άρθρων για τη σφαγή, για τον πόνο, για τους αγνοουμένους. Αν κάποιος ρωτούσε οποιονδήποτε από εμάς, θα μπορούσαμε να δώσουμε το χρονικό της σφαγής, τον ακριβή αριθμό των τραυματιών. Κολλημένοι σε οθόνες τηλεόρασης και υπολογιστών βλέπαμε την καινούρια φρίκη να γίνεται πραγματικότητα μουδιασμένοι.

Όπως αποδεικνύεται δύο χρόνια μετά, τότε αντιμετωπίσαμε τη σφαγή εντός ευρωπαϊκού εδάφους ως πρωτόγνωρο θέαμα. Κάτι σαν το τρένο στην πρώτη ταινία των αδελφών Λυμιέρ: όπως σε εκείνη την πρώτη προβολή οι θεατές έτρεξαν να γλιτώσουν από το τρένο που νόμιζαν ότι πήγαινε καταπάνω τους, αλλά συνήθισαν με τον καιρό ότι πρόκειται για θέαμα, έτσι κι εμείς. Στην αρχή μαύρισε η ψυχή μας, δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, γίναμε όλοι Γάλλοι και Βέλγοι και Γερμανοί –έχουν χτυπήσει παντού οι δολοφόνοι ισλαμιστές- και τώρα, δυο χρόνια μετά, συνηθισμένοι στο αίμα της οθόνης, οι περισσότεροι από εμάς διαβάζουμε την είδηση και προχωρούμε παρακάτω. Ουσιαστική δράση εναντίον των ισλαμιστών δεν αναλαμβάνεται από κανένα δυτικό κράτος. Ο Στρατός βγαίνει στους δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας όπως και στη Γαλλία, μετά την επίθεση στο Bataclan και στη Νίκαια. Τα αεροδρόμια σε λίγο θα είναι απροσπέλαστα για τους ταξιδιώτες, αλλά, με έναν «θαυμαστό» τρόπο, όχι και για τους τρομοκράτες. Η Ευρώπη αποδεικνύεται αδύναμη να διαχειριστεί τον πόλεμο μέσα στα εδάφη της, ακόμα και να συζητήσει για αυτόν. Και οι πολίτες συνηθίζουν το αίμα, συνηθίζουν τους οπλισμένους στρατιώτες στους δρόμους και συνηθίζουν να ακούν για τους δράστες ότι είναι Γερμανοί, Βέλγοι, Γάλλοι πολίτες. Λες και πρόκειται για το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Ασφαλώς, δεν είναι μόνο το αίμα στο Μάντσεστερ που δεν μας τινάζει πια από τον καναπέ μας εμάς τους Έλληνες. Πριν από λίγες ημέρες, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επεσήμανε ότι τη συζήτηση στη Βουλή (για το χειρότερο για την ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα –όχι απλώς επώδυνο!- πακέτο μέτρων, να συμπληρώσουμε) δεν την παρακολουθούσε κανείς, αφού όλοι βλέπουν «Survivor» τα βράδια. Για το αίμα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, για τις γενιές που θα χαθούν έως το 2040 και βάλε με μισθούς 200 ευρώ, έγιναν απλώς μια απεργία, μια πορεία, μια γελοία διαμαρτυρία από τη Ραχήλ Μακρή και τους ομοίους της στη Βουλή και έξω απ’ την πόρτα.

Αλλά υπάρχουν και άλλα, «μικρότερα» ζητήματα: Για τα Εξάρχεια που καίγονται δεκαπέντε φορές τον μήνα –σύμφωνα με έκθεση της ίδιας της ΕΛ.ΑΣ του Τόσκα που πιστεύει ότι, it’s ok, η εγκληματικότητα μειώνεται!- δεν γράφεται λέξη, δεν ακούγεται κιχ, μήτε καν από τους κατοίκους εκείνης της περιοχής. Για τα νοσοκομεία μας που λεηλατούνται καθημερινά δεν άνοιξε ρουθούνι. Δεν είδα ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να τραβάει το αφτί του υπουργού Υγείας που είναι ξέφραγα αμπέλια ούτε τον ίδιο τον υπουργό να τραβάει τα αφτιά των διοικητών τους που προΐστανται ξέφραγων αμπελιών!

Έτσι όπως πάμε, θα ακυρώσουμε τον νόμο της Φυσικής που λέει ότι η δράση προκαλεί ίση αντίδραση.

Για αυτό δεν φταίει μόνο το γεγονός ότι οι πρώην αγανακτισμένοι που έβγαιναν στον δρόμο κάθε τρεις και λίγο είναι τώρα διορισμένοι στη θεσούλα τους. Έχουμε μουδιάσει από την επανάληψη των ίδιων φαινομένων, από τα παράλογα που συμβαίνουν καθημερινά, έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο και, φυσικά, ουσιαστικά δεν υπάρχει ιδεολογικός –μην πούμε πολιτικός, και γελάνε και οι πέτρες- χώρος που να μπορεί να υποστηρίξει μια υγιή, τουλάχιστον στην αρχή της, αντίδραση.

«Τελικά, το μόνο που κάνουμε για την τρομοκρατία, είναι να παίρνουμε προβολείς στα χρώματα όλων των χωρών», «τιτίβισε» κάποιος το πρωί της Τετάρτης.

«Αποτυχημένους», «looses», χαρακτήρισε ο Τραμπ τους ισλαμιστές τρομοκράτες, τους πωρωμένους εκπαιδευμένους δολοφόνους, λες και είναι μαθητής στο Δημοτικό και λογοφέρνει στο διάλλειμα με τα παιδιά που δεν γουστάρει. Και αυτό λέγεται «δήλωση προέδρου των ΗΠΑ».

Μας παίρνουν τα σπίτια, μας παίρνουν συντάξεις και μισθούς κι εμείς καθόμαστε στον καναπέ και γελάμε με τις γελοιότητες της Μακρή και τις ίντριγκες στο «Survivor», βλέποντας παράλληλα ολόκληρο Πρόεδρο της Βουλής να φωνάζει τη φρουρά για να μαζέψει τον θερμόαιμο βουλευτή της ΧΑ.

(Αλήθεια, ο… έκπληκτος κύριος Πρόεδρος δεν είχε φροντίσει να ελέγξει πριν από τη συνεδρίαση πού στο διάολο ήταν η φρουρά; Δεν είναι στα καθήκοντά του αυτό, φανταζόμαστε…)

Οι υγιείς δυνάμεις αυτής της χώρας φεύγουν στα εξωτερικά. Ή δουλεύουν για 2 ευρώ την ώρα και ο καθένας προσπαθεί να σώσει το τομάρι του,

ή στριμώχνονται στην ουρά του Μητρώου Στελεχών για να λαμβάνουν κάποτε μισθό βουλευτή της ΝΔ,

ή έστω συμβούλου.

Γιατί όχι; Οι Καρανίκες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, δεν έκλαψαν ποτέ.

Γαλανιάδη Εύα