Η καθιέρωση της ημέρας περιβάλλοντος στις 5 Ιουνίου, συνδέεται κυρίως με τη ρύπανση και τη μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος που προβληματίζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο ολόκληρο τον κόσμο και απειλεί κυρίως το μέλλον της ανθρωπότητας. Η απειλή όμως αυτή, δεν είναι αυτονομημένη, αλλά συνδέεται με τον τρόπο ζωής που σχεδόν επέβαλε παντού η δυτική καταναλωτική κοινωνία.

Στο βαθμό που υπάρχει το οικολογικό πρόβλημα, αυτό, ερμηνεύεται από μια κρίση που έχει σχέση με τον πολιτισμό μας, αφού αυτός συνδέεται με τη στάση του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Γενεσιουργοί παράγοντες αυτής της συμπεριφοράς του ανθρώπου είναι η αντίληψη ότι ο σκεπτόμενος άνθρωπος είναι σημείο αναφοράς των πάντων. Οι επιστήμες του και οι θεωρίες του ερμηνεύουν τη δημιουργία της κτιστής φύσης, αποφεύγοντας να διατυπώσουν την εκ του μη όντος δημιουργία της κτίσης από το Θεό. Έτσι ο σημερινός άνθρωπος εκλαμβάνει τη φύση ως αντικείμενο για κτήση και κατάκτηση. Δημιούργησε εγωκεντρικές ανάγκες, διευκόλυνε την κίνηση των πάντων σε όλο τον πλανήτη. εφεύρε τρόπους να ικανοποιεί κάθε πραγματική και τεχνική ανάγκη. Αυτή η στάση έφερε τη σημερινή δυσαρμονία ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, τουλάχιστον όπως μέχρι σήμερα τη βίωνε η ανθρωπότητα.

Η ανωτέρω βιοτική στάση όσοι άνθρωποι ή κοινωνίες την επέτυχαν, γίνεται υπόδειγμα για να την ακολουθήσουν οι υπόλοιποι, τόσο σε εθνικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Έτσι η ανθρωπότητα κινείται ολοένα προς μία κατεύθυνση. Αυτή της υπερκατανάλωσης, της κίνησης, της ευζωϊας, της απαίτησης για περισσότερα, τα οποία συνδέονται με την εκμετάλλευση της φύσης, η οποία όμως δεν είναι ανεξάντλητη πηγή εκμετάλλευσης. Μιλάμε για λειψυδρία, ενώ ο καλός Θεός βρέχει όσο έβρεχε και μάλιστα αγαπητικά σε δικαίους και αδίκους. Θερμαίνουμε τον πλανήτη; Φροντίζει να εξατμίζεται περισσότερο νερό. Τότε αυξάνονται οι βροχές και δροσίζεται η πλάση.

Κανονικά ο σημερινός άνθρωπος, θα έπρεπε να είναι πολύ ευχαριστημένος που απολαμβάνει τόσα πολλά καλά και ανέσεις καταβάλλοντας συγκριτικά με παλαιότερες εποχές πολύ λιγότερο κόπο. Παρόλα αυτά δεν είναι ευχαριστημένος, τουλάχιστον έτσι εκφράζεται, στο βαθμό που αυτή η διαπίστωση είναι αντικειμενική. Έτσι από τη μέχρι τώρα συζήτηση προκύπτουν τουλάχιστον δύο θέματα που αφορούν τον άνθρωπο πέραν από το περιβαλλοντικό πρόβλημα: Το ένα έχει σχέση με την ικανοποίηση του ανθρώπου παρόλη την ακόρεστη κάλυψη των αναγκών του και το δεύτερο με την αξιοπιστία του.

Και τα δύο αυτά ζητήματα και όσα άλλα θα μπορούσαν να αναδειχθούν, που συνδέονται και με το οικολογικό πρόβλημα, θα μπορούσαν να βρουν θεραπεία τόσο αυτά όσο και αυτό τούτο το οικολογικό πρόβλημα, αν ο άνθρωπος καλλιεργήσει αγαπητική σχέση με το Θεό και το συνάνθρωπό του. Τότε θα εκλάβει το φυσικό περιβάλλον ως έργο του Δημιουργού, το οποίο δεν μπορεί να μελετηθεί έξω από τη σχέση του με Αυτόν ούτε ασφαλώς και χωρίς τον ανθρώπινο προορισμό.

Στη φύση, όλοι οι οργανισμοί έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη μοναδικότητα, την τρεπτότητα και τη μεταβολή. Όλοι οι οργανισμοί βρίσκονται από τη φύση τους σε μια κατάσταση δυναμικής μεταβολής. Αυτή η δυναμική κατάσταση ταλαντεύεται από το ενδεχόμενο της εξαφάνισης μέχρι τη δυνατότητα της τελείωσης. Στη φύση ακόμα και τα άψυχα ευρίσκονται σε μια μεταμορφωτική πορεία, παραδείγματος χάριν οι ήπειροι, τα βουνά, οι ακτογραμμές μεταβάλλονται. Τελικά η πορεία αυτή είναι θετική, δηλαδή ανοικτή στην αιωνιότητα ή αρνητική, δηλαδή στον αφανισμό, όταν αντίστοιχα η πορεία του κάθε λογικού όντος προσεγγίζει ή απομακρύνεται από τη βούληση και την αγάπη του Δημιουργού.

Πηγή:Αρκαδικές Ειδήσεις