Ας περιμένει ο Σταύρος Τσιώλης

Ας περιμένει ο Σταύρος Τσιώλης

Ιούλιος 23, 2019 - 13:15
2 σχόλια

Ο αγαπημένος σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης, γεννημένος στην Τρίπολη, Αρκάς την καταγωγή και κυρίως το πνεύμα, πέθανε σήμερα σε ηλικία 82 ετών.

Σπουδαίος δημιουργός, ωραίος άνθρωπος, τίμησε τον τόπο καταγωγής του.

Ο τόπος καταγωγής του δεν τίμησε αυτόν εν ζωή, όμως.

Δεν γνωρίζω αν στο παρελθόν τού είχε απονεμηθεί κάποια τιμητική πλακέτα στην πόλη μας, αν είχε στηθεί έστω μια φανφάρα, από αυτές που δεν συμπαθούσε, όπου οι δήμαρχοι και οι αντιδήμαρχοι διαβάζουν ατελείωτα «σεντόνια» ύμνων στο πνεύμα και στην προσφορά του τιμώμενου καλλιτέχνη.

Κι αν όντως είχε λάβει χώρα κάποτε μια τέτοια εκδήλωση, πόση σημασία έχει πραγματικά;

Καμία.

Ασφαλώς αλλού είναι η ουσία. Αλλιώς οφείλουμε να τιμάμε τους ανθρώπους που διαπρέπουν στο καλλιτεχνικό στερέωμα.

Κανείς δεν σκέφτηκε τα χρόνια που πέρασαν, όταν ο Σταύρος Τσιώλης ήταν ακμαίος και γύριζε ταινίες στα αρκαδικά χωριά, να τον καλέσει για να τον συμβουλευτεί τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εδώ χάμω για να επιτύχουμε την πολυπόθητη(;) πολιτιστική αναγέννηση του τόπου μας.

Έχουμε ανθρώπινο κεφάλαιο με διεθνή παρουσία, αξιόλογους καλλιτέχνες, και τους θυμόμαστε όποτε τύχει και περάσουν από εδώ. Πριν από καιρό, πέρυσι τον Αύγουστο, ο Κώστας Γαβράς έκανε μια βόλτα στη γενέτηρά του στη Γορτυνία και δώστου ρεπορτάζ, και δώστου μικρόφωνα και κάμερες αλλά...

...αλλά τού ζήτησε κάποιος από τις αρχές αυτού του τόπου που κόπτονται για την πολιτιστική μας ανέλιξη μια γνώμη, μια ιδέα, μια βοήθεια για τη διοργάνωση ενός φεστιβάλ, ενός εργαστηρίου έστω; Του έκανε μια πρόσκληση για μια επίσκεψη; Για μια επικοινωνία σε τακτική βάση;

Όχι.

Με απόφαση ΔΣ τον ανακήρυξαν επίτιμο δημότη και αποφάσισαν να του απονείμουν αναμνηστική πλακέτα. Και έξω από την πόρτα.

Δεν θα ήταν πιο τιμητικό για τον ίδιο και πιο ουσιαστικό για εμάς αν του πρότειναν τη διεύθυνση ενός φεστιβάλ; Θα ήταν. Αλλά για να φτιάξεις πρόταση που να πείσει τον Γαβρά, πρέπει να δουλέψεις πολύ.

Εν τέλει: Οι σπουδαίοι δημιουργοί που «φύτρωσαν» σε αυτή τη γη, για εμάς, για τις αρχές του τόπου μας, μοιάζουν μακρινοί και ξένοι. Είτε τους γεμίζουμε πλακέτες και ανούσιους τίτλους είτε τους ξεχνάμε ως τον θάνατό τους και τους τιμάμε μετά το αναπόδραστο.

Αν το κάνουμε κι αυτό.

Για το τέλος: ο Σταύρος Τσιώλης στην popaganda.gr αφηγείται την πιο έντονη παιδική του ανάμνηση από την Τρίπολη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής:

Η πιο έντονη παιδική μου ανάμνηση ίσως είναι του παππού μου, που τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ και κάτι άλλο. Το σπιτάκι μας στην Τρίπολη ήταν πάνω στο δρόμο. Περνούσαν συνέχεια γερμανικές περίπολοι. Μια νύχτα του 1942 ξαφνικά ακούσαμε φωνές και πυροβολισμούς. Τρομάξαμε και μαζευτήκαμε όλοι -ο πατέρας, η μάνα, εγώ κι ο αδερφός μου- στο ένα δωμάτιο. Δεν ξέραμε τι είχε συμβεί, ποιον είχαν σκοτώσει έξω ακριβώς από το παράθυρό μας. Ξημερώνει κι έρχεται από απέναντι η γειτόνισσα και λέει «Ρίνα σηκωθείτε» -Ρίνα λέγανε τη μάνα μου, από το Κατερίνα- «σκότωσαν ένα παιδί έξω». Μαζευτήκανε, λοιπόν, τριάντα γυναίκες και είδαν ένα παλικάρι κοστουμάτο, πανέμορφο, σκοτωμένο στο δρόμο. Το παιδί, όμως, πώς γυρνούσε έξω στις 4 τα ξημερώματα, με απαγορευμένη την κυκλοφορία; Βγήκε το συμπέρασμα ότι ήταν σε κάποια γυναίκα στη γειτονιά και ίσως επειδή γύρισε ο άντρας της, πήδηξε απ’ το παράθυρο και έγινε ό,τι έγινε. Ήταν δυο οι γυναίκες που θα μπορούσαν να ήταν μαζί του, τις συζητούσαν μεταξύ τους οι υπόλοιπες γυναίκες αλλά δεν τους έλεγαν τίποτα, έκαναν όλες ότι δεν ήξεραν. Της μίας ο άντρας ήταν φορτηγατζής που έλειπε συχνά, και η άλλη ήταν μία κοπέλα πολύ όμορφη, ενός πολύ πλουσίου πατέρα, για την οποία έξι μήνες υπήρχε η φήμη στη γειτονιά ότι ήταν με κάποιον ερωτευμένη. Ποια από τις δύο ήταν τελικά δεν μπόρεσαν να βρουν οι γυναίκες. Πήραν το παιδί, φτιάξανε κάσα από σκέτο ξύλο, τη γέμισαν λουλούδια και το απόγευμα έστειλε ο δήμος ένα κάρο και πήγαν και το θάψανε. Μόνο οι γυναίκες. Εγώ τότε ήμουν στα 5. Αφού γέμισαν λουλούδια τον τάφο, όλες οι γυναίκες φύγανε, ανάμεσα τους και η γυναίκα του φορτηγατζή, ένα πανέμορφο πλάσμα. Η άλλη, η μικρή, έμεινε πίσω στον τάφο. Και μου λέει η μαμά μου: «πήγαινε να πάρεις τη μικρή και φέρ’την». Εγώ εκτέλεσα την εντολή της, έτρεξα και την έπιασα από το χεράκι και της είπα: «η μαμά μου είπε να έρθω να σε πάρω». Με υπάκουσε. Κάναμε μια διαδρομή 500 μέτρα χωρίς να μου αφήσει το χέρι. Ώσπου έσκυψε, με φίλησε στα μαλλιά, μου είπε «σ’ ευχαριστώ», άφησε το χέρι μου κι έφυγε. Όταν άφησε το χέρι μου, δεν το άντεξα. Έμπηξα τα κλάματα. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει γυναίκα και τι σημαίνει χωρισμός. Αβάσταχτο πράγμα. Γι’ αυτό όλες οι ταινίες μου έχουν ένα χωρισμό μέσα.

Η πληγή από έρωτα προέρχεται με δύο τρόπους: από άρνηση ή από στέρηση.

Γαλανιάδη Εύα

Tags: 

2 Σχόλια

Μα η δόξα και οι έπαινοι και άλλα τέτοια καυχιολογηματα περισσότερο συμβαίνουν σε καιρούς και για να εξυπηρετουν τους σκοπούς αυτων που τα επινοούνται παρά για να προσδώσουν την τιμή και την αληθεια.

Προσθήκη νέου σχολίου

Το ArcadiaPortal.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά, συκοφαντικά σχόλια και διαφημίσεις. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.