Η μιλιά και η θηλιά

Η μιλιά και η θηλιά

Ιούλιος 12, 2018 - 21:15
4 σχόλια

Ο έφηβος που επέλεξε να αυτοκτονήσει δένοντας ένα σκοινί γύρω από τον λαιμό του στην Αργυρούπολη την προηγούμενη εβδομάδα, άφησε ελεύθερο το σώμα του να ταλαντεύεται δεμένο στο σκοινί επειδή αυτή η επιλογή τού φάνηκε πιο λογική, πιο συνετή και πιο εύκολη από το να ανοίξει το στόμα του και να μιλήσει. Θύμα εκφοβισμού και βίας, όπως παραδέχτηκε στο γράμμα του, ήθελε με την πράξη του να κάνει έξι συνομιλήκους του, που τους κατονόμασε στην επιστολή, να πληρώσουν. «Αυτοί με κατέστρεψαν. Καταστρέψτε τους.»

Πριν απο δύο χρόνια, η υπόθεση Γιακουμάκη είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο, όπως συνηθίζουμε να λέμε.

Σιγά τον... συγκλονισμό. Στην ουσία, τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Ο διευθυντής της σχολής, ο οποίος είχε ομολογήσει ότι γνώριζε τι υφίστατο ο άτυχος νεαρός, δήλωσε στο δικαστήριο ότι δεν είχε τιμωρήσει πειθαρχικά τους βασανιστές του νεαρού σπουδαστή από την Κρήτη επειδή «η βία δεν μπορεί να είναι απάντηση στη βία» (sic).

Οι πειθαρχικές ποινές ισοδυναμούν με βία και φέρνουν βία; Αλήθεια; Δεν είναι απαραίτητες, προκειμένου να αντιληφθεί κάποιος το λάθος του και να μην το επαναλάβει; Ιδίως όταν έχεις να κάνεις με θερμοκέφαλους 20χρονους;

Ο διευθυντής επέλεξε να κάνει «τα στραβά μάτια» και να πράξει αυτό που η πλειονότητα των ανθρώπων στη χώρα μας σε θέση ευθύνης κάνει: την πάπια, την κότα, το κουνέλι. Καθένας τους μεταμφιέζεται σε ένα δειλό συμπαθές οικόσιτο που δεν ενοχλεί, δεν αναλαμβάνει ευθύνη, δεν βγάζει μιλιά.

(Θα καθήσω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα;, σου λέει. Όπου «φίδι» η ζωή ενός νέου ανθρώπου και «τρύπα» η μόνη ίσως διέξοδός του στο φως.)

Υπάρχουν πια περίπου είκοσι ηλεκτρονικές πλατφόρμες και άλλα τόσα τετραψήφια νούμερα για να καλέσει ένα παιδί ή ένας έφηβος που υφίσταται εκφοβισμό και να ζητήσει βοήθεια. Στη συντριπτική πλειονότητα, όμως, τα στόματα των παιδιών μένουν κλειστά και δεν βγάζουν μιλιά. Επειδή εκατοντάδες φορές θα έχουν συναντήσει στα μάτια των μεγαλύτερων ή των άλλων συνομιλήκων τους εκείνο το αβέβαιο βλέμμα της ντροπής, που λέει: «Βλέπω, αλλά τι να σου κάνω κι εγώ, δεν θέλω να μπλέξω...».

Στη συνείδηση του Έλληνα, καταγγελία σημαίνει μπλέξιμο. Ανάληψη πρωτοβουλίας, επίσης σημαίνει μπλέξιμο. Γι' αυτό στην κοινωνία μας τα στόματα δεν ανοίγουν και οι πρωτοβουλίες μας εξαντλούνται στη συμμετοχή μας σε αγώνες δρόμου και στα «Όλοι μαζί μπορούμε». Έτσι, έχουμε ήσυχη συνείδηση ότι επιτελέσαμε το κοινωνικό μας καθήκον και αυτή τη σεζόν. Τώρα, αν ο σκύλος στο απέναντι μπαλκόνι είναι δεμένος και νηστικός για τρεις ημέρες, αν τα χαστούκια που ρίχνει η μάνα της Μαιρούλας στην κόρη της μας ξυπνούν τα μεσημέρια ή αν τρία κορίτσια που ουρλιάζουν στριμώχνουν ένα μικρότερο στη στάση του λεωφορείου και το βρίζουν χυδαία -δόξα τω Θεώ, δεν είναι το δικό μας παιδί!-, τι να κάνουμε;

Άτιμη κενωνία.

Αυτό μαθαίνουμε και στα παιδιά μας. Τον σκασμό και το μόκο. Διότι η συμπεριφορά των παιδιών μας καθορίζεται από τη δική μας. Το «μας» και στις δύο περιπτώσεις δεν αναφέρεται μόνο στους γονείς και στους δασκάλους, αλλά σε ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Επίσης, τους μαθαίνουμε με τη δική μας στάση ζωής να μην αναλαμβάνουν ευθύνη.

Δείτε τι γίνεται γύρω μας: Το να επιπλήξει ο προϊστάμενος τον υπάλληλο που δεν κάνει καλά τη δουλειά του ή που είναι αγενής, ή το να αναλάβει ο καθηγητής ή ο διευθυντής ενός σχολείου να συνετίσει μια ομάδα μαθητών που δρουν αντικοινωνικά, ή ακόμα και να καλέσει τους γονείς και να τους ενημερώσει για τα καμώματα των βλασταριών τους, ισοδυναμεί με πράξη τρέλας. Λες και τη θέση του κάθε ένας από αυτούς την έχει για να καμαρώνει, ενώ στην πραγματικότητα, όσο πιο υψηλός ο βαθμός τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη.

Μα, στις υποθέσεις βίας που έρχονται στο φως, ουδείς αντιλαμβάνεται το παραμικρό για να προλάβει το κακό;

Επομένως, μια κοινωνία που έχει μάθει να μην τιμωρεί, να μην συνετίζει, να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της και να μην μιλάει επειδή «πού να μπλέκουμε τώρα», σφίγγει όλο και περισσότερο τη θηλιά γύρω από τον λαιμό των παιδιών της.

Συζήτηση μεταξύ μανάδων προ δεκαετίας σε μια πλατεία: «Ο δικός σου κάθεται να τις φάει;», ρωτάει η μία. «Όχι, βέβαια, ο δικός μου βαράει. Του έχω πει: βάρα για να σε σέβονται», απάντησε η άλλη.

Θύματα και θύτες ταυτόχρονα τα παιδιά της κοινωνίας μας που έχει μάθει να κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, να δίνει αξία στην εικόνα και όχι στο περιεχόμενο, που ανηθικοποιείται με ταχείς ρυθμούς και που χάνει την εμπιστοσύνη της στον λόγο και στον διάλογο.

Βυθισμένοι στη σιωπή μας, στην άγνοια του Νόμου, στην αδιαφορία μας και στην απαιδευσιά, είναι σαν να λέμε στα παιδιά μας ότι η θηλιά είναι προτιμότερη από τη μιλιά.

 

(Φωτογραφία: «Words Hurt», Kyllerkyle)

Γαλανιάδη Εύα

 

Ειδήσεις: 
Tags: 

4 Σχόλια

Απo τα καλύτερα άρθρα, δυστυχώς στην σημερινή εποχή έχουμε μάθει να ΜΗΝ μιλάμε λύνοντας τα προβλήματα μας με τον διάλογο, αλλά με... τις πράξεις (πολλές φορές ακραίες). Μακάρι να μην ξανασυμβεί αυτό σε καμία οικογένεια. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να υπάρχει σωστή ενημέρωση απο το σχολείο και την οικογένεια. Όχι ξανά στο ίδιο έργο θεατές, STOP στο Bulling!!!

Αναρωτιόμουν τι εννοούσατε ώσπου συνειδητοποίησα το λάθος. Εκ παραδρομής, ασφαλώς. Ευχαριστώ για την επισήμανση.

Ως συνταξιούχος εκπαιδευτικός θα πω ότι πέραν των Υπουργων των κυβερνήσεων που σφύριζαν και δυστυχως παρασφυρίζουν αδιάφορα ευθύνονται επίσης και οι γονείς με την επιθετική στάση τους απέναντί μας όταν προσπαθούμε να καταστείλουμε τέτοιες συμπεριφορές.Δυστυχώς από ότι φαίνεται τα φαινόμενα θα συνεχισθούν.

Προσθήκη νέου σχολίου

Το ArcadiaPortal.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά, συκοφαντικά σχόλια και διαφημίσεις. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.