Δημοκρατία με εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, γίνεται;
Τι να 'ναι η Δημοκρατία μας; Μην είναι οι ψήφοι του λαού; Μην είναι ο διορισμός σε υπουργικές θέσεις των ανθρώπων εκείνων που έλαβαν τις περισσότερες ψήφους -δηλαδή η υπουργοποίηση εκείνων που θέλουν οι ψηφοφόροι; Θεωρητικά, ναι. Με αυτόν τον τρόπο, εξάλλου, τον ορθόδοξο, οι ψηφοφόροι μπορούν να κρίνουν το έργο των ανθρώπων που ανέβασαν στην εξουσία. Και οι υπουργοί είναι υπόλογοι στις ψήφους και στους πολίτες.
Ωστόσο, οι πρακτικές έχουν αλλάξει και, έτσι όπως πάει το πράγμα, στο τέλος σε μια κυβέρνηση περισσότεροι θα είναι οι εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί από τους βουλευτές υπουργούς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μάλιστα, το είπε ξεκάθαρα σε συνέντευξή του την Τετάρτη 11 Ιανουαρίου: Αν έρθει στην εξουσία, θα κυβερνήσει με πολλούς «εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς».
Οι υπέρμαχοι αυτής της πρακτικής, στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους στο ότι, πρώτον, οι βουλευτές επιτελούν βουλευτικό έργο, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό, και όταν στοχεύουν στο υπουργιλίκι το ξεχνούν και ρίχνουν όλες τους τις δυνάμεις στο κυνήγι της καρέκλας. Δεύτερον, οι εκλεγμένοι που διορίζονται σε υπουργική θέση έχουν πιέσεις να βολέψουν τους ψηφοφόρους τους και έτσι δημιουργείται το ρουσφέτι και η διαφθορά. Τρίτον, η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν αποτελείται από αιρετούς, αλλά από διορισμένους το έργο των οποίων κρίνεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφού αυτό το μοντέλο είναι επιτυχημένο(;) γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο στα εθνικά κοινοβούλια;
Και τότε, ας αναρωτηθούμε: Για ποιον λόγο να γίνονται εκλογές;
Η μόδα του διορισμού εξωκοινοβουλευτικών υπουργών ξεκίνησε, από όσο θυμάμαι, και για περιώνυμες καρέκλες, με τον διορισμό του Γιώργου Παπακωνσταντίνου το 2009. Ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε εκλεγεί βουλευτής στον Νομό Κοζάνης το 2007, μετά ηγήθηκε του ψηφοδελτίου του ΠαΣοΚ το 2009, εξελέγη ευρωβουλευτής τον Ιούνιο και τον Οκτώβριο ανέλαβε ως εξωκοινοβουλευτικός το υπουργείο Οικονομικών, με τα γνωστά αποτελέσματα: Υπέγραψε ως υπουργός οικονομικών τη δανειακή σύμβαση διευκόλυνσης μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των χωρών μελών της Ευρωζώνης, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ για χορήγηση δανείου 110 δισεκατομμυριούχων ευρώ ως αντιπρόσωπος του δανειολήπτη, δηλαδή της Ελλάδας. Κοινώς, έκανε τη βρωμοδουλειά, με το αζημίωτο, φυσικά.
Σε ποιον χρώσταγε την υπουργοποίησή του ο Παπακωνσταντίνου; Στον Παπανδρέου, όχι στους πολίτες. Τι έκανε; Ό,τι του υπέδειξε ο Παπανδρέου. Τον ένοιαξε; Ούτε στην μύτη της καρφίτσας.
Άλλο «λαμπρό» παράδειγμα εξωκοινοβουλευτικού, ο Μουζάλας. Εθελοντής, Γιατρός Χωρίς Σύνορα, με σπουδαίο έργο σε Αφγανιστάν, Συρία και Παλαιστίνη. Αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής στην υπηρεσιακή κυβέρνηση της Βασιλικής Θάνου. Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής σήμερα, με έργο ευρέως αμφισβητούμενο, με έναν σωρό καταγγελίες εναντίον του και με μια ευκολία να κάνει το άσπρο μαύρο σε πάνελ και συνεντεύξεις Τύπου. Ο ίδιος δεν έχει τίποτα να χάσει, και πάντως όχι ψήφους. Το πολύ-πολύ να νίψει τας χείρας του φεύγοντας και να στρώνει τον δρόμο του για κάποιο ίδρυμα του εξωτερικού...
Τα πρόσωπα «κοινής αποδοχής», τα οποία χαίρουν της εκτίμησης της κοινωνίας, που επιθυμεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κάνει υπουργούς, δεν σημαίνει ότι είναι ικανά να αναλάβουν υπουργικές θέσεις. Μάλλον αναλώσιμοι είναι, κράχτες για να μαζέψει ψήφους ή για να φανεί ότι το κόμμα του «ανοίγεται στην κοινωνία». Αν πραγματικά θέλει να ανοίξει το κόμμα στην κοινωνία, προτού τους διορίσει υπουργούς, ας τους πείσει να είναι υποψήφιοι βουλευτές. Η βάσανος της εκλογικής διαδικασίας είναι ένα πολύτιμο μάθημα για όποιον προαλείφεται να αναλάβει υπουργικό ρόλο, αλλά πόσοι είναι έτοιμοι να κατεβούν στον «αγώνα»; Και κυρίως, για να το πούμε απλά, ο λαός θα έχει το δικαίωμα να τους κρίνει και να τους «μαυρίσει» ή να τους ξαναψηφίσει. Αυτές οι κυβερνήσεις που απαρτίζονται από μη κοινοβουλευτικά στελέχη, οι τεχνοκρατικές, μυρίζουν συμφέροντα, ευκολία και τελικώς ενδεχομένως άνθρωποι που πραγματικά προσφέρουν στην κοινωνία, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τα υπουργιλίκια και όλα τα παρελκόμενα, χάνουν τελικά την εκτίμηση του κόσμου και προσφέρουν πολύ λιγότερα απ' ό,τι θα προσέφεραν από το μετερίζι τους.
Η διακυβέρνηση πρέπει να έχει πολιτικό κόστος για όλους. Πρέπει να είναι δημοκρατική, πρέπει να προέρχεται από τον λαό. Θα πείτε, καλά τα κατάφεραν και οι κυβερνήσεις οι εκλεγμένες... Και τι σημασία έχει; Για να αποκτήσουμε μια γερή, δυνατή δημοκρατία, όπως (λένε ότι) θέλουν όλοι, πρέπει να εξασκηθούμε επώδυνα σε αυτήν, κι αν όχι τώρα, πότε; Από το να διορίζεται ο κάθε υπαλληλάκος της Goldman Sachs υπουργός, επειδή κατά 'κεί πάει το πράγμα, προτιμώ τον εκλεγμένο στραβά, κουτσά και ανάποδα έστω.
Όσο για τον Κυριάκο, θα θεωρήσουμε ότι τα σημερινά του λεγόμενα δεν έχουν κάποια σχέση με το γεγονός ότι συναντήθηκε με τον Αντώνη Ρέμο προχθές...
Γαλανιάδη Εύα
16 Σχόλια
λίγο μπερδεμένα δεν τα
Τι την πέρασες τη δημοκρατία,
Oταν έχεις αρρυθμίες
Στο όνομα της Δημοκρατίας
Κάπου τα έχετε μπερδέψει.
Το πεδίο Comment είναι
Όταν το κάνουν τα άλλα
Δημοκρατία με υπουργό
δε μας χέζεις ρε πιτ με τις
Πέστα ρε Pit..Έτσι και με τις
Μα ειναι τοσο απλο και γνωστο
Μα ειναι τοσο απλο και γνωστο
άμα θέλαμε
Το τι θέλεις εσύ το γράφουμε
Δηλαδή να ψηφίζουμε
Άλλος έχει τ' όνομα κι άλλος
Προσθήκη νέου σχολίου
Το ArcadiaPortal.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά, συκοφαντικά σχόλια και διαφημίσεις. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.