Τεσσάρων ετών, ντυμένος κορίτσι

Τεσσάρων ετών, ντυμένος κορίτσι

Δεκέμβριος 19, 2016 - 12:38
4 σχόλια

Το περιοδικό «National Geographic» πρωτοπόρησε, σύμφωνα με τη συντριπτική πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης που έγραψαν διθυράμβους για το τόλμημα του ιστορικού εντύπου που κλείνει τα 130 χρόνια εφέτος. Στην επετειακή του έκδοση ασχολείται με το ζήτημα του φύλου στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά η πρωτοπορία του δεν έγκειται εκεί. Στις σελίδες του, όπου θα περίμενες να ξεδιπλώνονται ιστορίες ενηλίκων που επέλεξαν να είναι γυναίκες ή άνδρες μη νιώθοντας άνετα με τον παραδοσιακό ρόλο του φύλου τους, αναπτύσσονται περισσότερες ιστορίες παιδιών που δεν θέλουν να είναι αγόρια αλλά κορίτσια ή το ανάποδο.

Παιδιών τεσσάρων και εννέα ετών που έχουν ήδη επιλέξει να είναι διεμφυλικά (transsexual ή transgender). Ο Έλιοτ που στην ηλικία των τεσσάρων δήλωσε στους γονείς του ότι θέλει να είναι η Έλι και να ντύνεται και να φέρεται ανάλογα, επιλογή η οποία έγινε σεβαστή από τους γονείς της δίχως δεύτερη σκέψη. Στο εξώφυλλο η φωτογραφία της Έιβερι Τζάκσον από το Μιζούρι με τα λόγια της: «Το καλύτερο πράγμα του να είμαι κορίτσι είναι ότι δεν χρειάζεται πια να προσποιούμαι ότι είμαι αγόρι».

Σημειωτέον ότι ένα διεμφυλικό άτομο δεν είναι απαραίτητα ομοφυλόφιλο. Μπορεί να είναι ομοφυλόφιλος, ετεροφυλόφιλος, αμφισεξουαλικός ή ασεξουαλικός, όπως κάθε άνδρας και κάθε γυναίκα. Επομένως, το ζήτημα είναι η εικόνα και όχι η σεξουαλική προτίμηση.

Από ένα ιστορικό περιοδικό τέτοιας εμβέλειας, θα περίμενα να πρωτοπορήσει αλλά με άλλον τρόπο. Ή μήπως δεν θα ήταν αρκετά πρωτοποριακό να αναδείξει ιστορίες ενηλίκων; Οι διεμφυλικοί αντιμετωπίζουν πάρα πολλά προβλήματα στη δουλειά τους, στο οικογενειακό τους περιβάλλον και στον κοινωνικό περίγυρο. Τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά. Υπάρχουν άνθρωποι που τα ζουν και καλούνται να τα ξεπεράσουν καθημερινά. Διεμφυλικοί που έχουν δώσει αγώνα στη ζωή τους για να υπάρξουν ακριβώς όπως είναι. Να ντύνονται και να φέρονται με τον τρόπο που επιθυμούν. Στο τεύχος, απ' όσο έχω κατορθώσει να πληροφορηθώ, τουλάχιστον, δεν αναδεικνύονται οι δικές τους ιστορίες, αλλά ιστορίες παιδιών και εφήβων. Εφήβων, λογικό. Οι έφηβοι πολλές φορές γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και αποτελούν άλλη κατηγορία.

Αλλά παιδιών; Μήπως όλη αυτή η προσοχή στα διεμφυλικά παιδιά -οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό- είναι ακόμα μία απόδειξη ότι στην κοινωνία μας η έννοια της παιδικής ηλικίας τείνει να καταργηθεί; Στον μεσαίωνα τα παιδιά δεν προσλαμβάνονταν ως παιδιά, αλλά ως μικροί ενήλικοι οι οποίοι από πολύ νωρίς συμμετείχαν στις δουλειές του σπιτιού και εργάζονταν. Στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, οι γονείς είναι έτοιμοι να δεχθούν ότι το παιδί τους δεν είναι αγόρι αλλά κορίτσι στην ηλικία των τεσσάρων; Δηλαδή αναγνωρίζουν ότι το παιδί τους έχει ήδη κάνει μια επιλογή ζωής;

Τότε, γιατί δεν δέχονται με την ίδια ευκολία ότι υπάρχει ένα τέρας κάτω από το κρεβάτι -συχνότατη φαντασίωση των τετράχρονων- ή δεν το δένουν κόμπο ότι το παιδί τους θα γίνει αστροναύτης και δεν το γράφουν απευθείας στο Space Camp; Θέλω να πω, αν το παιδί σε τόσο μικρή ηλικία κάνει μια επιλογή, πόσο σίγουροι είναι οι γονείς ότι πρόκειται για επιλογή ή για φαντασίωση ή για οτιδήποτε άλλο; Οπωσδήποτε είναι δουλειά των γονιών να ακούνε το παιδί τους και να το συμμερίζονται, όμως με πόση ευκολία αυτοί οι γονείς ακολουθούν την επιλογή των παιδιών τους, βάφοντάς τους τα μαλλιά ροζ ή τα χείλη τους με λιπ γκλος, κάτι που, παρεμπιπτόντως, είτε για αγόρια είτε για κορίτσια, είναι έτσι κι αλλιώς βλαβερό για το δέρμα και τα μαλλιά τους;

Εγώ τουλάχιστον βλέπω δύο παιδιά ντυμένα και βαμμένα, στολισμένα σαν κούκλες. Και αυτή η πραγματικότητα μού θυμίζει μια άλλη, του προηγούμενου αιώνα, της οποίας παραθέτω ένα παράδειγμα: Η μητέρα του Καβάφη είναι γνωστό ότι τον έντυνε με κοριτσίστικα ρούχα επειδή ήθελε να είχε αποκτήσει κορίτσι. Δεν ξέρω αν αυτό άσκησε κάποια δύναμη επάνω στον ίδιο ώστε να αναπτύξει ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αλλά η επιθυμία της μάνας του ακύρωσε τη φύση του ως προς την εικόνα του σε πολύ μικρή ηλικία που θα έπρεπε να είναι σεβαστό, αν μη τι άλλο, από τον άνθρωπο που τον έφερε στη ζωή ότι ήταν αγόρι.

Μήπως αντίστοιχα στον αιώνα μας η επιθυμία των γονιών να είναι τόσο άνετοι και δεκτικοί στερεί από τα παιδιά τη δυνατότητα να αντιληφθούν πόσο σοβαρή είναι η απόφαση που ανακοινώνουν;

Από την εποχή που οι γονείς επέβαλαν την άποψή τους στα παιδιά τους για όλα, λάθος που και οι δικές μας γενιές πλήρωσαν, φαίνεται ότι περάσαμε στην εποχή που οι γονείς ξεχνούν ότι έχουν συγκεκριμένο ρόλο πέρα από εκείνον του φίλου που θα σε αποδεχθεί όπως είσαι ή όπως δηλώνεις ότι είσαι. Όσο κακό κάνει σε έναν έφηβο να τον απορρίψουν οι γονείς του επειδή είναι ομοφυλόφιλος, άλλο τόσο κακό ενδεχομένως να κάνει σε ένα παιδί η αυτόματη αποδοχή των επιθυμιών του από τους γονείς.

Από την άλλη πλευρά, μακάρι όλα αυτά να ήμασταν βέβαιοι ότι θα μας οδηγήσουν σε κοινωνίες πιο ανεκτικές και πιο ανοιχτές. Εξάλλου, η αγάπη και η αποδοχή από την οικογένεια ξεκινά και από τον πυρήνα της. Μπορεί η απόλυτη αποδοχή των γονιών να δυναμώσει αυτά τα παιδιά και να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις. Ένας διεμφυλικός θα μου έλεγε, ενδεχομένως, ότι αν τον είχαν αποδεχθεί οι γονείς του όταν ως παιδί φορούσε τα τακούνια της μάνας του δεν θα είχε πέσει στην πορνεία. Σε αυτόν τον άνθρωπο δεν θα ήξερα τι να απαντήσω, παρά μόνο ότι η διάκριση, η μεγαλύτερη αρετή, δεν είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των γονιών. Η ψύχραιμη αντίδραση είναι πάντοτε ο καλύτερος δρόμος, αλλά και η άλλη άποψη, αυτή που βγάζει το τετράχρονο σε βίντεο και φωτογραφίες για να το δουν όλοι, σε ένα από τα μεγαλύτερα σε κυκλοφορία περιοδικά του κόσμου, όλη αυτή η έκθεση ενός νηπίου, είναι πράγματι η ψύχραιμη αντίδραση δύο άνετων γονιών και κάνει πράγματι καλό στο παιδί τους;

Σε κάθε περίπτωση, τόσο η Έλι όσο και η Έιβερι ίσως ανακαλύψουν μεγαλώνοντας ότι τελικά ήταν μια φάση και πέρασε. Ίσως όμως αυτή η προβολή, αυτό το εξώφυλλο, αυτό το βίντεο, η λέξη «επανάσταση» που φιγουράρει κάτω από τη φωτογραφία της μικρής, να είναι τελεσίδικη. Όταν είσαι επαναστάτης στα εννιά σου, όταν αυτό το παιδί είναι, όπως λέει το περιοδικό, το σύμβολο αυτής της αλλαγής, πώς θα επιτρέψει στον εαυτό του να το ξανασκεφτεί;

Σαν πολλά δεν φορτώνονται τα παιδιά στον καιρό μας; Και λυπάμαι που αυτό το περιοδικό ξέπεσε στην εύκολη συγκίνηση. Ας μην ξεχνάμε: Πόσο θα συγκινούμασταν αν στο εξώφυλλο φιγούραρε η φωτογραφία ενός 50χρονου διεμφυλικού, με το βαρύ μακιγιάζ, με την αγωνία να κρύψει τις τρίχες στα χέρια, με τον κόπο να φορέσει τα τακούνια; Ένα παιδί, όμως, πάντα συγκινεί. Και πουλάει.

Φοβάμαι μήπως από τις εποχές που μας έπαιρναν τα αυτοκινητάκια από τα χέρια αν ήμασταν κορίτσια και μας έδιναν να παίξουμε με κούκλες φτάσαμε στην εποχή που επειδή ένα αγόρι παίζει με κούκλες οι γονείς του αποδέχονται αυτόματα ότι θέλει να είναι κορίτσι. Και φοβάμαι μήπως η επιθυμία μας να είμαστε «προοδευτικοί» κάνει τελικώς τόσο κακό όσο και η «συντήρηση».

Όπως και να έχει, όμως, η παιδική ηλικία όλο και συρρικνώνεται. Η μεγαλύτερη ευλογία στη γη όλο και μικραίνει. Εμπορευματοποιείται. Πέρασαν αιώνες ώσπου να κατορθώσουν οι κοινωνίες να αναγνωρίσουν δικαιώματα στην παιδική ηλικία, όπως το δικαίωμα να παίζεις, να πειραματίζεσαι και να εξελίσσεις τις ιδιαιτερότητές σου, αλλά παρόλα αυτά υπάρχουν παιδιά που εργάζονται σκληρά, παιδιά που υποφέρουν από πείνα, παιδιά που είναι αποκλεισμένα από την εκπαίδευση ακόμα και στις πλούσιες δυτικές κοινωνίες και παιδιά που γίνονται το σύμβολο ενός αγώνα για την ύπαρξη, όπως τα παιδιά του «National Geographic», εκτεθειμένα τόσο νωρίς σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και εν πολλοίς άγνωστο.

Τα παιδιά σύμβολο για όλα: για την πείνα, για την προσφυγιά, για την απελευθέρωση της εικόνας. Ενώ είναι δική μας ευθύνη να είναι εκείνα ευτυχισμένα, εμείς τα αντιμετωπίζουμε ως το μέσον για να περάσουμε κοινωνικές, οικονομικές ή κάθε είδους πολιτικές, για να εντυπωσιάσουμε ή για να συγκινήσουμε, όταν πρέπει να τα προστατεύουμε. Ο κόσμος αλλάζει, οι προσλήψεις των φύλων διαφοροποιούνται, και το ζητούμενο είναι η ευτυχία, η ευημερία και η ελευθερία κάθε ανθρώπου. Αλλά δεν είναι δουλειά των παιδιών, των λιγότερο συνειδητοποιημένων μελών της κοινωνίας μας, να δείξουν τον δρόμο.

Γαλανιάδη Εύα

Ειδήσεις: 
Tags: 

4 Σχόλια

Κοπελια, αμε διαβασε πρωτα το αρθρο και μετα σχολιασε το. Ξερεις τι εστι National Geographic? Επισης, αμε διαβασε κανενα βιβλιο σχετικα με το θεμα πριν αρχισεις να αραδιαζεις ενα σωρο μπαρουφες για ενα θεμα που εμφανως δεν κατεχεις. Εναλλακτικα ρωτησε εναν παιδοψυχολογο που εχει ασχοληθει με το θεμα. Δεν μπορεις να μεταδιδεις απο αυτο το βημα τοσο διαστρεβλωμενες πληροφοριες και αποψεις, τις οποιες ποτε δεν ξερεις ποιος/α μπορει να τις διαβασει. Το κορυφαιο ατοπημα παντως ειναι να θεωρεις οτι η αποφαση παρθηκε απο ενα 4χρονο παιδι και οτι ηταν κατι παρομοιο με ενα καπριτσιο. Που ζεις?

Όλοι οι "ψαγμένοι" αποδέχονται με ευκολία μια είδηση όπως αυτή πλασάρεται. Η μαγκιά ειναι να το δεις διαφορετικά. Μπράβο Εύα!!!

Προσθήκη νέου σχολίου

Το ArcadiaPortal.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά, συκοφαντικά σχόλια και διαφημίσεις. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.