Προχθές έγινε η δίκη της δημοσίας υπαλλήλου που ζημίωσε το Δημόσιο με 176.000 ευρώ, επειδή διορίστηκε με πλαστό απολυτήριο Λυκείου. Όταν η υπόθεση δημοσιοποιήθηκε, άλλοι έπεσαν κυριολεκτικά να την φάνε και άλλοι την υπερασπίστηκαν, με τη δικαιολογία ότι εδώ υπουργοί έχουν καταχραστεί πολλά περισσότερα, θα εξαντλήσουμε την αυστηρότητά μας σε μία και μόνη υπάλληλο;

Αμ, δεν είναι μία και μόνη η υπάλληλος. Δεκαοχτώ χιλιάδες πλαστοί τίτλοι σπουδών έχουν εντοπιστεί. Και πόσοι ακόμα αναζητούνται.Όπως είπε και η πρόεδρος της έδρας, οι μισοί να δικαστούν, δεν θα έχουμε πού να τους βάλουμε.

Οπότε, ας τους ρίξουμε μια κατσάδα και έξω από την πόρτα.

Πέρα από τα παραπάνω, όμως, αυτά που ακούστηκαν στο δικαστήριο είναι ενδεικτικά του τρόπου με τον οποίον η συντριπτική πλειονότητα των μελών της ελληνικής κοινωνίας πορεύτηκε -ή ονειρεύτηκε να πορευτεί και να βρει μια τρούπα να τρουπώσει στο υδροκέφαλο Δημόσιο και δεν τα κατάφερε.

Ο σύζυγός της -ιατρός το επάγγελμα!- ζήτησε μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου από τους δικαστές να βρεθεί ένα παραθυράκι (sic) και να την γλιτώσει η συμβία του με τη μικρότερη δυνατή ποινή, επειδή η γυναίκα είναι «υπόδειγμα νομοταγούς πολίτη». Δεν ζήτησε ούτε μία συγγνώμη, επεσήμανε ο δικαστής. «Ζητάμε την επιείκειά» σας, είπε ο σύζυγος.

Μέσα στο δικαστήριο, ο σύζυγος της κυρίας ζήτησε να βρεθεί παράθυρο. Επειδή, κατά τη γνώμη του, το αδίκημα δεν ήταν μεγάλο. Βρήκε, σου λέει, τον πλαστό τίτλο σπουδών στο σεντούκι του πατέρα της(;) και η θέση της ήταν προσωποπαγής. Αυτήν ήθελαν, αυτήν εμπιστεύτηκαν. Ποιο το πρόβλημα;

(Πολύ βολικό, επίσης, το γεγονός ότι ο πατέρας είχε κάνει την πλαστογραφία. Κι εκείνος ο συγχωρεμένος είχε αμαρτήσει για το παιδί του.)

«Όταν άκουσα για την πρόσληψη, το θεώρησα δώρο Θεού. Όταν μου ζήτησαν απολυτήριο δεν σκέφτηκα. Πήρα το χαρτί από το παλιό βαλιτσάκι (σ.σ. βαλιτσάκι ή σεντούκι, τελικά; Ή η κυρία δούλευε και το σεβαστό δικαστήριο κατά την προσφιλή της συνήθεια και εκείνο δεν πήρε μυρωδιά;) του πατέρα μου και το κατέθεσα. Ποτέ δεν έμαθα γιατί μου το είχε φτιάξει» υποστήριξε και πρόσθεσε: 

«Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι δούλεψα για τα εγγόνια μου».

Ναι. Μας δούλεψες για τα εγγόνια σου. Αμάρτησα για το παιδί μου, που έλεγαν οι ηρωίδες της Μάρθας Βούρτση και νααα το κλάμα στους σινεμάδες.

(Να μην της πούμε ότι θα μπορούσε να αμαρτήσει για τα εγγόνια της με χίλιους δυο άλλους τρόπους -πιο έντιμους- στον Πειραιά...)

Αυτό που δεν ρώτησε το δικαστήριο, αυτό με το οποίο δεν ασχολήθηκε το δικαστήριο, ήταν ο ρόλος του βουλευτή στην τοποθέτησή της σε προσωποπαγή θέση στο γραφείο του οποίου ξεκίνησε να εργάζεται η υπάλληλος. Όταν εκείνος δεν επανεξελέγη, ποιος φρόντισε να βρεθεί η κυρία με προσωποπαγή θέση στη Βουλή των Ελλήνων; Ποιος φρόντισε για τη μετάταξή της στην Περιφέρεια; Γιατί κανείς δεν έλεγξε τη φερεγγυότητα του ρημαδιασμένου απολυτηρίου σε αυτή τη διαδρομή; Πόσοι; Ποιοι; Πού είναι εκείνοι οι κύριοι να καταθέσουν; Πώς βρέθηκαν 18.000 υπάλληλοι με πλαστά πτυχία και τίτλους σπουδών μέσα στο Δημόσιο να αλωνίζουν και να δουλεύουν τον κόσμο που εργάζεται στις γαλέρες για 200 και 300 ευρώ, που... αμάρτησαν για το παιδί τους;

Οκτώ χρόνια έφαγε η κυρία και η απόφαση θα έχει αναστέλλουσα δύναμη. Γλίτωσε και από την επιβαρυντική διάταξη για τους καταχραστές του Δημοσίου. Όλα καλά στο βασίλειο της ρεμούλας, και τα ψηφαλάκια 18.000 εκμεταλλευτών και των οικογενειών τους στο τσεπάκι εκείνων που τους βόλεψαν στις θεσούλες τους.

Αν κάτι αποδεικνύει, πάντως, η όλη ιστορία, είναι ότι το ψάρι βρωμάει και από το κεφάλι και από την ουρά. Το θράσος του κυρίου να ζητήσει «παραθυράκι» μέσα στο δικαστήριο, η συγγνώμη που δεν ειπώθηκε από την κατηγορουμένη η οποία καλοπέρασε για καμιά δεκαριά χρόνια, η μη αναζήτηση των υπευθύνων για τον διορισμό της σε θεσούλες-φιλέτα και η λίαν επιεικής ποινή αποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα την γλιτώνεις με μια κατσάδα, αμολάς και δυο ψευτοδάκρυα και την περνάς κοτσάνι αν είσαι στην πλευρά των αδικούντων.

Ας μην φοβούνται οι υπόλοιποι 18.000 διορισμένοι με πλαστά. Αν φτάσουν στο δικαστήριο, θα φάνε μια κατσάδα, θα ξεφτιλιστούν λιγάκι και αυτό είναι όλο.

Οιωνός άριστος αμαρτάνειν περί της θεσούλας εις το Ελληνικόν Δημόσιον.

Γαλανιάδη Εύα