Η ζωή αντιγράφει την τέχνη, έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Τον «Αστακό» του Λάνθιμου, την ταινία στην οποία οι ήρωες μεταμορφώνονται στο ζώο που επιλέγουν -ανάμεσα σε κάποια συγκεκριμένα- αν δεν κατορθώσουν να βρουν ταίρι, «αντιγράφει» στο μέτρο του δυνατού ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ο οποίος ετοιμάζεται να μας ανακοινώσει ότι όσοι δεν έχουμε βρει ταίρι για να σκορπίσουμε απογόνους στον μάταιο τούτο κόσμο θα θεωρούμαστε ανάπηροι.

Διαβάζω στον αμερικανικό Τύπο άρθρα που αναφέρονται στον «σοφό» Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο οποίος μέσω ενός «κόλπου» επιχειρεί να χειραγωγήσει συναισθηματικά και ηθικά την κοινωνία.

Όπως έχει αφεθεί να διαρρεύσει -ή σύμφωνα με τις πληροφορίες των δημοσιογράφων- ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προτίθεται σε χρόνο που ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί, να χαρακτηρίσει ανάπηρους, άτομα με ειδικές ανάγκες δηλαδή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, τους ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ταίρι και δεν μπορούν, προκειμένου να κάνουν παιδιά. Οι άνθρωποι αυτοί θα έχουν -και με τη βούλα- έναν βαθμό συναισθηματικής αναπηρίας, αφού δεν έχουν κατορθώσει να συγκινήσουν με τα κάλλη τους ή το πνεύμα τους άτομο του αντίθετου φύλου ώστε να κάνουν την ευτυχισμένη οικογένεια που όλοι(;) ονειρεύονται. Ο στόχος του Οργανισμού είναι τα άτομα αυτά να έχουν πρόσβαση με την ίδια προτεραιότητα με τα ζευγάρια τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα γονιμότητας στην εξωσωματική γονιμοποίηση και να απολαύσουν τη χαρά της μητρότητας ή της πατρότητας.

Ο Οργανισμός ευελπιστεί ότι με αυτόν τον τρόπο όλοι θα έχουν το ίδιο δικαίωμα στις προαναφερθείσες ιατρικές υπηρεσίες. Αυτό αφορά και στα ομόφυλα ζευγάρια.

Δηλαδή, για να συνοψίσουμε: Αν επισήμως χαρακτηριστεί αναπηρία η μοναξιά, περισσότεροι άνθρωποι θα έχουν πρόσβαση στην πατρότητα και στη μητρότητα. Την ίδια, μάλιστα, με τα ζευγάρια εκείνα που πασχίζουν να κάνουν παιδί και που έχουν ήδη βρει το άλλο τους μισό, που έχουν δημιουργήσει τον πυρήνα μιας οικογένειας. Δηλαδή, θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση με ανθρώπους που συνειδητά παλεύουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί και που έχουν ήδη σύντροφο για να το μεγαλώσουν. 

Κάτι ακόμα πιο ανατριχιαστικό: Οι υπέρμαχοι της ιδέας θεωρούν ότι με την απόφαση αυτή, και εφόσον προχωρήσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και συμπεριλάβει στη λίστα με τις αναπηρίες τη μοναξιά, οι ομοφυλόφιλοι θα μπορούν πολύ πιο εύκολα να αποκτήσουν δικά τους παιδιά.

Χαρακτηριζόμενοι ως «ανάπηροι».

Δηλαδή, θα γυρίσουμε πίσω στη δεκαετία του 1970 όταν η ομοφυλοφιλία θεωρείτο αναπηρία. Θα δεχθούν οι ομοφυλόφιλοι κάτι τέτοιο, προκειμένου να τεκνοποιήσουν;

Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω το σκεπτικό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Το μόνο που αντιλαμβάνομαι πίσω από αυτή την κίνηση είναι τις χρυσές δουλειές των κέντρων εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ο Οργανισμός μάς θέλει όλους γονείς. Τα τελευταία 20 χρόνια, το λάιφ-στάιλ προστάζει 12ποντα και να σέρνεις ένα τσούρμο πιτσιρίκια από πίσω, θες - δεν θες. Η τηλεθέαση ανεβαίνει κατακόρυφα αν στην τηλεόραση η παρουσιάστρια χαϊδεύει τη φουσκωμένη της κοιλιά. Και εσύ θα θεωρείσαι ανάπηρος αν δεν θες να συμμετάσχεις στο παιχνίδι της αναπαραγωγής, αν δεν έχεις καμία διάθεση να ζευγαρωθείς, αν στο κάτω-κάτω για κάποιο λόγο ενδεχομένως η ίδια σου η φύση φωνάζει ότι δεν κάνεις για σύντροφος και για γονιός. Αν έχεις άλλα ενδιαφέροντα, βρε αδερφέ, και θες να περάσεις τη ζωή σου διαφορετικά από το να αλλάζεις πάνες και να ανησυχείς για το πού είναι το παιδί στις δύο τα ξημερώματα.

Και δεν χάθηκε ο κόσμος, ίσα-ίσα το αντίθετο. Είναι πολύ πιο τίμιο από το να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί επειδή είσαι μόνος σου και δεν θες να πεθάνεις μόνος σου.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να μας στήσει υποχρεωτικά όλους στην ουρά για σπέρμα και ωάρια. Ας κοιτάξει να καλύπτεται από τα Ταμεία η εξωσωματική γονιμοποίηση για τα ζευγάρια που επιθυμούν ένα παιδί και που έχουν εξασφαλίσει τις συνθήκες να το μεγαλώσουν. Ας κοιτάξει να προωθήσει την ιδέα της υιοθεσίας. Οτιδήποτε άλλο περί της αναπηρίας της μοναξιάς είναι μισάνθρωπο, κυνικό, ηθικά ανάπηρο από μόνο του.

Η ελληνική κοινωνία έχει ξεχάσει τους χαρακτηρισμούς «γεροντοκόρη» και «γεροντοπαλίκαρο» και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έρχεται να τους επαναφέρει. Κάνει τεχνικές διακρίσεις για να επιτύχει ίσα δικαιώματα με τρόπο ύπουλο και ανατριχιαστικό. Είναι αδιανόητο σε μια εποχή που ο άνθρωπος έχει τόσες επιλογές ανοικτές μπροστά του να χαρακτηρίζεται ανάπηρος επειδή δεν «του κάθεται» σύντροφος ή επειδή δεν αναπαράγεται.

Αλλά όχι. Πρέπει όλοι να θέλουμε το ίδιο, πρέπει όλοι να είμαστε το ίδιο, πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να χαρακτηριστούμε και ανάπηροι για να το καταφέρουμε.

Ο φασισμός της αναπαραγωγής τώρα προμοτάρεται και από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, όχι μόνο από την τηλεόραση. Και ο ρατσισμός επίσης.

Γαλανιάδη Εύα