Με αφορμή την έκτακτη σύγκληση του ΔΣ της Κεντρικής ΄Ενωσης Δήμων, με μοναδικό θέμα συζήτησης την, πραξικοπηματικού χαρακτήρα, απόπειρα της κυβέρνησης  να καταργήσει τον θεσμό της Αυτοδιοίκησης στη χώρα μας, μετατρέποντας τους Δημάρχους σε υποτακτικούς της δημοσιοϋπαλληλικής γραφειοκρατίας, αισθάνομαι την ανάγκη με την ιδιότητα του ενεργού πολίτη, να αναπτύξω δημόσια τις απόψεις μου.

Κατ’ αρχήν να δηλώσω πως δεν είμαι συνταγματολόγος, ωστόσο διδαχθείς απλά μαθήματα συνταγματικού δικαίου, θεωρώ ότι τα ψηφισθέντα μνημόνια, αναφορικά με την οικονομική αυτοτέλεια της τοπικής αυτοδιοίκησης, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις διατάξεις του άρθρου 102 του συντάγματος.

Και τίθεται το εύλογο ερώτημα: οι διατάξεις των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων κατισχύουν του συντάγματος;;;

Αν κατισχύουν τα μνημόνια, τότε άρθρα του συντάγματος που δεν τηρούνται, προσκρούουν στις διατάξεις του ακροτελεύτιου άρθρου 120 δια του οποίου ορίζεται, ότι η τήρησή του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, εκτός βέβαια και συνέτρεξαν οι προϋποθέσεις του άρθρου 48 σύμφωνα με το οποίο η χώρα με απόφαση της Βουλής έχει κηρυχθεί σε κατάσταση πολιορκίας(;) 

Ωστόσο τέτοια απόφαση δεν έχει ληφθεί. Μήπως όμως η ψήφιση των επιβληθέντων μνημονίων-χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τον πατριωτισμό κανενός- επέχουν θέση κήρυξης της χώρας σε «κατάσταση πολιορκίας»;;  

Επακόλουθο αυτής της «κατάστασης» είναι, ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει μπει σε καθεστώς «διαθεσιμότητας» διάρκειας αορίστου χρόνου.                                                 

 Με τον όρο «διαθεσιμότητα» εννοώ τον περιορισμό της ανεξαρτησίας της τοπικής αυτοδιοίκησης, να εκπληρώνει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αποστολή της, στα πλαίσια μιας ουσιαστικής πολιτικής, διοικητικής και φορολογικής αποκέντρωσης, τις παράνομες περικοπές θεσμοθετημένων υπέρ αυτής πόρων και την καθιέρωση του παρατηρητηρίου σύμφωνα με το οποίο, οι αποκλίσεις των προϋπολογισμών θα αναπληρώνονται υποχρεωτικά με την επιβολή νέων δημοτικών φορολογιών ή με την υπέρμετρη αύξηση των υφιστάμενων.

Προφανώς, επειδή τα ληφθέντα δια της «διαθεσιμότητας» περιοριστικά μέτρα δεν  έχουν αποδώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, καθόσον η συντριπτική πλειονότητα των αιρετών έχει αρνηθεί να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις εφαρμογής τοπικών φορομπηχτικών πολιτικών, ως ισοδύναμων των παρανόμως περικοπτόμενων θεσμοθετημένων πόρων, τότε είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος-όπως είχα προβλέψει με άρθρο μου στα Καθημερινά Νέα της 23-11-2012- να εισαχθεί ο θεσμός της τοπικής διοίκησης με διορισμένα όργανα κατά το πρότυπο της κρατικής αποκεντρωμένης διοίκησης (διορισμός γενικού γραμματέα) ώστε να λειτουργεί ως προέκταση της κεντρικής εξουσίας και ως επίπεδο διεκπεραίωσης κυβερνητικών και κομματικών πολιτικών. Με απλά λόγια, θα πρόκειται για μια τοπική διοίκηση, ελεγχόμενης πλήρως από το καμματικοκρατούμενο πολιτικό κατεστημένο και προϊόν δημοσιονομικής προσαρμογής.

Σ’ ένα τέτοιο-ελπίζω απευκταίο-«σενάριο» η τοπική αυτοδιοίκηση ως θεμελιώδες πολιτικό-φυσικό δικαίωμα του πολίτη που αντιπροσωπεύει τον κοινωνικοπολιτικό χώρο τον δικό μας χώρο, στον οποίο πραγματοποιείται η Δημοκρατική συναινετική λειτουργία, ουσιαστικά θα καταργηθεί.                                                                                                                                      Θα παύσει πλέον, ως κύτταρο της Δημοκρατίας, να αποτελεί το γόνιμο πεδίο για την ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας και της λαϊκής κυριαρχίας, με αποτέλεσμα ο πολίτης να στραφεί στην αποστασιοποίηση και περιθωριοποίηση, προς δόξα της «χάρτινης» δημοκρατίας.

Δεν γνωρίζω, τι αποφάσεις θα πάρει η ΚΕΔΕ, γιατί το άρθρο μου αυτό γράφτηκε την Κυριακή 25/9.

Ωστόσο, για την ανατροπή των σχεδιαζόμενων κυβερνητικών προθέσεων, έχω τη γνώμη και θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει σύγκλιση απόψεων με την ΚΕΔΕ, η μορφή των κινητοποιήσεων θα πρέπει να εστιασθεί στον τρόπο εκείνο που να δεσμεύει την Κυβέρνηση:  

 να τηρεί απαρέγκλιτα, τον Ευρωπαϊκό χάρτη της τοπικής αυτονομίας που κυρώθηκε από τη χώρα μας με το ν 1850/1989
 να σέβεται, το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους που αποτελεί θεμελιώδη  υποχρέωσή της, όπως ρητά ορίζουν οι διατάξεις του άρθρου 120 του συντάγματος, εκτός βέβαια λόγοι δημοσίου συμφέροντος κατά τη νομολογία του ΣτΕ, επιτρέπουν συνταγματικές παραβιάσεις(;)με τη διαφορά όμως, ότι στην περίπτωση αυτή μπαίνει το δίλημμα: τοπική δημοκρατία ή μνημόνια.

Τέλος, με πρωτοβουλία των δημοτικών αρχών, να συγκληθούν το ταχύτερο δυνατόν, τα οικεία Δημοτικά Συμβούλια καθώς και οι επιτροπές διαβούλευσης που εκπροσωπούν τους φορείς της τοπικών κοινωνιών, ώστε, με ομόφωνα ψηφίσματά τους, να διατρανώσουν την πλήρη αντίθεσή τους στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.                                                                                           

του Σάββα Σαββάκη