Άγνωστοι είπαν να κάνουν... πεντικιούρ στο άγαλμα του Αριστοτέλη στην πλατεία που έχουν αφιερώσει στον μεγάλο φιλόσοφο στη Θεσσαλονίκη. Έβαψαν κόκκινα τα νύχια των ποδιών του πρώτου γνήσιου επιστήμονα στην ιστορία στον οποίον κάθε κατοπινός επιστήμονας οφείλει κάτι.

Οι βέβηλοι, όπως χαρακτηρίζονται από σύσσωμο τον Τύπο, στόλισαν τα ποδαράκια του φιλόσοφου για να μην είναι εκτός πνεύματος εποχής, και μάλιστα με τρόπο πρωτότυπο, δίνοντας ιδέες, φανταζόμαστε, και σε άλλους «παιχνιδιάρικους» υβριστές των δρόμων.

Στα αρχαία χρόνια, η βεβήλωση των αγαλμάτων ήταν πράξη μιαρή, νοσηρή και τιμωρείτο παραδειγματικά. Εμείς σήμερα έχουμε λησμονήσει αυτόν τον υπέροχο σεβασμό στο πρόσωπο που απεικονίζεται αλλά και στην ύλη με την οποία είναι φτιαγμένο ένα άγαλμα. Έχουμε χάσει τον σεβασμό στον λαξευτή του, στον καλλιτέχνη, στον γλύπτη. Και, το χειρότερο από όλα, θεωρούμε ένα μνημείο, ένα οποιοδήποτε μνημείο, κτήμα μας, επάνω στο οποίο ξεσπάμε την οργή μας ή αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη.

Το 2016 έχει ανακηρυχθεί Επετειακό Έτος Αριστοτέλη από την UNESCO. Θα συμφωνήσουμε ότι ενέχει μια υποκρισία η γιορτή, καθώς η UNESCO δεκάρα δεν έδωσε για τα δεκάδες μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς που κατέστρεψε ο ISIS. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης, είτε το θέλουν οι πεντικιουρίστες του είτε όχι, είναι υπεύθυνος για το σύστημα της σκέψης του δυτικού κόσμου. Μέσα σε αυτό μεγαλώσαμε όλοι.

Κουβαλάμε όλοι μας μέσα μας κάτι από τον μεγάλο φιλόσοφο και επιστήμονα -και εμείς ως αντίδωρο τού βάψαμε τα νύχια κόκκινα.

Αλλά και το άγαλμά του ακόμα κοιτάζει πέρα και πάνω από τα νυχοπόδαρά του. Ενδεχομένως προς τη «χρυσή τομή», της οποίας η αναζήτηση θα μας ανακούφιζε από πολλά.

Ε.Γ.