Τα τελευταία πέντε χρόνια μας δίδαξαν ότι η πολιτική και οι πολιτικοί κρίνονται από τα αποτελέσματα και όχι τις εξαγγελίες, από τις συνέπειες και όχι τις επιθυμίες, από τα έργα και όχι τα λόγια. Το μάθημα αυτό το πληρώσαμε όλοι ακριβά και περισσότερο οι πιό αδύναμοι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του με την κρίση αξιοπιστίας τους και τις μεγάλες ανακατατάξεις και σε επίπεδο κομμάτων και προσώπων.

Με αφορμή το δημοψήφισμα της Κυριακής, οφείλουμε όλοι μας να αποδείξουμε ότι το πάθημα μας έγινε μάθημα και να μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας. Όταν η ίδια η κυβέρνηση, που αποφάσισε το δημοψήφισμα, το χαρακτηρίζει ως μέσο πίεσης αναγνωρίζει ότι το ερώτημα δεν είναι πραγματικό, αλλά μέσο για την επίτευξη κάποιου άλλου σκοπού, που όσο δεν ξεκαθαρίζεται, όλο και περισσότερο επιτείνει την σύγχυση και επιβαρύνει την τρωθείσα αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.

Πλησιάζοντας η Κυριακή, το δημοψήφισμα έχει πλέον χάσει την δημοσιονομική του διατύπωση και παίρνει τις διαστάσεις που θα έπρεπε να έχει, ως ένα καθαρά εθνικό θέμα, την συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρώπη, αλλά και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της Ευρώπης, που εφαρμόζει σήμερα την πιο σκληρή δημοσιονομική και αντιλαϊκή πολιτική. Σε αυτή τη συγκυρία η Ελλάδα βρέθηκε να είναι ο αδύναμος κρίκος, από λάθη και παραλείψεις που η ίδια έκανε. Γιατί πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Αν είχαμε φροντίσει τα του οίκου μας, θα είμασταν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε την δυσμενή παγκόσμια οικονομική συγκυρία.

Οι δυσκολίες και οι συνέπειες από την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ και αργότερα ΕΕ (από το κοινό νόμισμα, την αντίθεση Βορρά-Νότου, τον άξονα Γερμανίας-Γαλλίας, κλπ) ήταν γνωστές ήδη από την δεκαετία του ’80, διατυπωμένες με σαφήνεια από τους ηγέτες της χώρας που καθόρισαν την συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη. Το δημοψήφισμα της Κυριακής, με το σωστό όμως ερώτημα, έπρεπε να είχε γίνει τότε, για ζητήματα που καθόρισαν την πορεία της Ευρώπης και οδήγησαν στα σημερινά της χαρακτηριστικά.

Η στρατηγική επιλογή της συμμετοχής στην υπό διαμόρφωση ομοσπονδία είχε παρόλα αυτά την αποδοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, παρόλο που πάντοτε υπήρχαν και συγκρούσεις αλλά και επιτυχίες του ευρωπαϊκού νότου για την εξάλειψη των ανισοτήτων στην ανάπτυξη (ΜΟΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ), την κοινωνική συνοχή (συνθήκη Λισσαβόνας) και την θεσμική ολοκλήρωση. Η
ουσιαστική συζήτηση για τις δυσκολίες και τα διλήμματα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν έγινε τότε, γιατί η πολιτική στην Ελλάδα συχνά παρέμενε στο σύνθημα, στην εξαγγελία και πάντα στην πελατειακή εξομάλυνση των αντιθέσεων.

Είναι τραγικό ότι αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα εθνικής στρατηγικής συζητιέται σε λιγότερο από μια βδομάδα και υποβιβάζεται σε ένα τακτικίστικο τέχνασμα, με πρωτοβουλία πολιτικών δυνάμεων, όχι απλά ανομοιογενών, αλλά από μια τερατογεννημένη πολιτική συμμαχία που περιλαμβάνει από ακραίους αριστεριστές διεθνιστές μέχρι ακροδεξιούς εθνικιστές φασίστες. Σε συνθήκες ακραίου λαϊκισμού, εν μέσω εκατέρωθεν απειλών για δικαστήρια, διαβλητών νομοθετημάτων αλλά και αντιδημοκρατικών απόψεων για τον ρόλο του στρατού και άλλων θεσμών του κράτους.

Ο ρόλος του ξένου παράγοντα είναι γνωστός στους Ελληνες, αλλά και ο μεγαλοϊδεατισμός είναι ένα ελάττωμα που μας έχει οδηγήσει σε εθνικές τραγωδίες. Τελικά τα «νταούλια» μπορεί να μας χάιδεψαν τα αυτιά, αλλά, όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν ικανά να ξεσηκώσουν τις αγορές. Σε τελευταία ανάλυση οι δικές μας κυβερνήσεις είναι υπεύθυνες για την διόγκωση του χρέους, οπότε ας πάψουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε. Οι συμμαχίες χτίζονται, δεν χαρίζονται.
Η στάση μας στο «ετεροχρονισμένο» δημοψήφισμα πρέπει να είναι για το συμφέρον της χώρας και του λαού μας. Η Ελλάδα έχει κάθε δικαίωμα να ανήκει στον σκληρό πυρήνα, στην καρδιά της Ευρώπης και αυτό το δικαίωμα δεν το απεμπολούμε. Εχουμε το δικαίωμα να συμμετέχουμε στην διαμόρφωση μιας Ευρώπης που να εκφράζει τις αξίες μας και δέν πρέπει να το θυσιάσουμε στο βωμό καμίας πολιτικής σκοπιμότητας. Αν οι τακτικισμοί και ο καιροσκοπισμός της σημερινής πολιτικής ηγεσίας δίνουν την ευκαιρία σε παλιές και φθαρμένες ηγεσίες να επανεμφανιστούν στο προσκήνιο, δεν αλλάζει η ουσία της ψήφου της Κυριακής.

Οι ηγεσίες που δεν έμαθαν από τα λάθη των προηγουμένων θα χαθούν κι αυτές μέσα στις πολιτικές ανακατατάξεις που δεν έχουν τελειώσει ακόμα.
Ο ελληνικός λαός όμως έχει έστω και αργά την ευκαιρία να εκφράσει με την ψήφο του το «ΝΑΙ» στην ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας.

Γιάννης Σπ. Γιαννόπουλος
3/7/2015