«Έλα, Γιάννη. Ζωή Κωνσταντοπούλου εδώ. Δεν μου λες, εγώ έχω δώσει εντολή οι διαδηλωτές να φτάνουν στο προαύλιο της Βουλής, να τους βγάζουμε και νεραντζάκι, να μας δίνουν τα ψηφίσματά τους και μετά να πηγαίνουν σπίτια τους. Κι εσύ μού στήνεις κλούβες στη Β. Σοφίας και τους εμποδίζεις να πράξουν το θέλημά Μου. Τι δεν καταλαβαίνεις, Γιάννη; Και τι εννοείς ότι έτσι τα βρήκες τα χούγια από την προηγούμενη κυβέρνηση, Γιάννη; Είμαι Πρόεδρος της Βουλής, Γιάννη, και εγώ ορίζω ποιος θα μπει και ποιος θα βγει από τη Βουλή, γκέγκε, Γιάννη; Άντε μην έρθω από εκεί»...

Και καλό θα ήταν να πήγαινε από Προστασίας του Πολίτη μεριά. Αντί, όμως, να διαμαρτυρηθεί στον αρμόδιο υπουργό, η Ζωή τα έβαλε με το όργανο. «Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Ορίστε; Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε και εμποδίζετε τον κόσμο να μπει στη Βουλή; Ε;»

Εδώ που τα λέμε, έχει τα δίκια της η Πρόεδρος. Έχει πει ότι η Βουλή είναι για όλον τον κόσμο ανοιχτή. Και μπράβο της και μαζί σου, κοπελάρα μου. Μόνο που, αντί να πάει προς Γιάννη Πανούση και υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να διαμαρτυρηθεί που δεν εκτελούνται οι εντολές της, η κυρία Κωνσταντοπούλου με φόρα και φούρια κατέβηκε κάτω, βρήκε τον έρμο υποδιευθυντή της Διεύθυνσης Ασφαλείας και τον έκανε καινούριο τον άνθρωπο. Λες και εκείνος αποφασίζει πού θα στηθούν οι κλούβες και μέχρι ποιου σημείου θα φτάσουν οι διαδηλωτές.

Έμεινε το όργανο με τον ασύρματο στο χέρι, μια να κοιτάζει τη Ζωή και μια τα μικρόφωνα, μια να απολογείται και να εξηγεί και μια να σκέφτεται: «Τι με βρήκε, τον έρμο; Πώς το λένε τα παιδιά μου; Θα γίνω viral! Εγώ και ο πισινός της Καρντάσιαν!».

Βρε καρντάσια υπουργοί μου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχετε τα τηλέφωνα ο ένας του άλλου; Ή βούιζε το τηλέφωνο του Πανούση και είπε η Ζωή να κατεβεί μόνη της να μαζέψει τα παιδιά από την αλάνα; Και τι χρώσταγε το όργανο, δηλαδή; Όργανο είναι, Ζωή μου, εντολές εκτελεί, δεν αποφάσισε εκείνος το από πού και έως πού, για την τήρηση της τάξης είναι εκεί, αυτό ήταν το σχέδιο τόσα χρόνια, αυτό είχε μάθει ο άνθρωπος, αυτό εμπιστεύεται. Δεν του είπαν να κάνει κάτι άλλο, δηλαδή να ανοίξει τον δρόμο και να στρώσει το κόκκινο χαλί στους διαμαρτυρόμενους.

Και μετά... Μετά το χάος. Αστραπιαία οι εικόνες έφτασαν από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη -και, εδώ που τα λέμε, υπάρχει μια υπερβολή και σε αυτό, σε λίγο η Ζωή δεν θα κοτάει να μπήξει μια φωνή στον άντρα της, ας πούμε, και θα την παίρνουν στο κατόπι κάμερες και μικρόφωνα.

Αλλά το ζήτημα είναι ένα: Δεν είναι εικόνα κυβέρνησης αυτή, και να με συγχωρέσει η Μεγαλειότητά Της. Είναι σαν να θέλει η Πρόεδρος της Βουλής επίτηδες να αδειάσει συνάδελφό της υπουργό. Και, βασικά, ακόμα και αν δεν ήθελε να κάνει αυτό ακριβώς, αυτό ακριβώς πέτυχε. Άσε που την έπιασαν στο στόμα τους τα μιαρά ΜΜΕ και τώρα δεν την ξεπλένει ούτε ο Μόσκοβας (μην πούμε τον Νιαγάρα, είναι στην Αμερική αυτός).

Συμμαζευτείτε και συννενοηθείτε, κύριοι. Λόλα, να ένα τηλέφωνο! Λόλα, να ένα λάπτοπ να στείλεις ένα e-mail -ή λες, επειδή η προηγούμενη κυβέρνηση διαπραγματευόταν μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τα πανωπροίκια να μην στέλνουν οι υπουργοί e-mails μεταξύ τους;

Εντάξει, σύμφωνοι, στον ΣΥΡΙΖΑ είναι και συμπεριφέρονται σαν μια οικογένεια, και δεν έχουν ταμπού ως προς τις φωνές. Μετά αγαπιούνται πάλι, όπως σε κάθε ελληνικό σπίτι. Όμως, τα εν οίκω μη εν δήμω, πρώτον, και, δεύτερον, τι χρωστάνε οι άμαχοι;..

Άσε και το άλλο, μεταξύ μας αυτό και μην με ακούσει η Ζωή: το ότι μπορώ ως αδικημένη και πεινασμένη να διαμαρτυρηθώ μπροστά στη Βουλή και μια ανάσα από το παράθυρο της Ωραίας Θυμωμένης, δεν μου λέει τίποτα προσωπικά. Διότι την επομένη δεν θα πεινάω λιγότερο ούτε θα νιώθω λιγότερο αδικημένη. Πράξεις, κύριοι, για αυτό δεσμευτήκατε, κι ας φτάνουν οι πορείες λίγο πιο μακριά από την Αυλή, δεν χάθηκε ο κόσμος αν χαθεί το συμβολικό του πράγματος...

Γαλανιάδη Εύα