Να, λοιπόν, που την Παρασκευή 17 Απριλίου, με το πρώτο φως της ημέρας, η κυβέρνηση έκανε το αυτονόητο: ύστερα από 19 ημέρες, η Αστυνομία μπήκε στο κτίριο της πολύπαθης Πρυτανείας του ΕΚΠΑ παρουσία εισαγγελέα, αφού πρώτα κάλεσε τους καταληψίες να αποχωρήσουν, και συνέλαβε τους 14 αντιεξουσιαστές -7 άνδρες και 7 γυναίκες- οι οποίοι οδηγήθηκαν στην κλούβα και μεταφέρθηκαν στη ΓΑΔΑ. 

Τι ακούσαμε από τον κ. Γιάννη Πανούση, υπουργό Προστασίας του Πολίτη, το τελευταίο 20ήμερο σχετικά με την κατάληψη; Ότι δεν έχει ευθύνη η Αστυνομία για το αν υπάρχει μέσα στο Πολυτεχνείο δωμάτιο τίγκα στην εκρηκτική ύλη, αλλά η ευθύνη ανήκει στον πρύτανη. Ότι «τα παιδιά» έχουν τα αιτήματά τους, και ότι η κατάληψη δημοσίων κτιρίων δικαιολογείται, αυτό που δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση είναι ο ένοπλος αγώνας. Ότι θα έπρεπε οι φοιτητές να βγάλουν οι ίδιοι τους -οπλισμένους με καδρόνια, ξύλα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο- αντιεξουσιαστές μόνοι τους. και ότι δεν έγινε και τίποτε που πριν από 15 ημέρες κόντεψαν να μπουν στη Βουλή «τα παιδιά», μια ειρηνική διαμαρτυρία έκαναν, δεν τρέχει κάστανο. Την ίδια ώρα που τα μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Αθηνών φιμώνονταν από τους αντιεξουσιαστές, οι οποίοι προφανώς αντιλαμβάνονται τη διαμαρτυρία ως δικό τους δικαίωμα και μόνον.

Σαν δάσκαλος σε Δημοτικό, όπου τα πρωτάκια απαιτούν να πάνε εκδρομή και αρνούνται να μπουν στην αίθουσα, ο κ. Πανούσης, ξεχνώντας ότι είναι υπουργός -ξέρετε, κύριε Πανούση, υπουργός, υπό το έργον, έχεις έργο να κάνεις- πολλές φορές σάστισε και απόρησε με τους αντιεξουσιαστές, λες και κατέβηκε από το φεγγάρι, λες και δεν είναι καθηγητής της Εγκληματολογίας: «Τι άλλο πια θα κάνουν αυτά τα παιδιά; Θα αποκεφαλίσουν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Παλαιά Βουλή; Θα κάψουν εκκλησίες;» (ναι, δώσε τους και ιδέες...). Και περίμενε επί 20ήμερο σχεδόν να βάλουν μυαλό «τα παιδιά» μόνα τους. Για να φτάσει μόλις μία μέρα πριν από το «ντου» να κάνει λόγο για μπαχαλάκηδες και επί μισθώσει ταραχοποιούς. Για γέλια και για κλάματα...

Και, όσο να πεις, αναρωτιέται κανείς, παρ' ότι το «τι θα γινόταν αν» δεν έχει θέση στη ζωή. Τι θα γινόταν αν, ας πούμε, είχαν μπει ακροδεξιά στοιχεία στην Πρυτανεία; Ή αν είχαν προσπαθήσει να μπουν ακροδεξιοί στο κτίριο της Βουλής; Μπουμπουλίνα θα είχε γίνει η Ζωή, θα έπαιρνε κανένα κουμπούρι και όποιον πάρει ο Χάρος. Σύσσωμη η Πολιτεία θα καταδίκαζε την πράξη, και αμέσως-αμέσως η κατάληψη από «δικαιολογημένο», κατά τον υπουργό, μέσον διαμαρτυρίας θα είχε μετατραπεί σε κατάφωρη κατάλυση της Δημοκρατίας και του Συντάγματος. Ή, ακόμα κι αν δεν γινόταν έτσι, αδυνατώ να πιστέψω ότι θα έδειχναν ανοχή και εφεκτική στάση απέναντι σε άλλα αιτήματα και σε άλλες, ακροδεξιά μεριά, απόψεις. Γιατί; Δεν έχουν και αυτά τα -εξίσου πλανεμένα παλικάρια- δικούς τους συντρόφους στη φυλακή;

Δεν ξέρω αν θα δοθεί η «ευκαιρία» να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, δεν θα ήθελα εξάλλου. Αυτό που γνωρίζω, και είμαι σίγουρη ότι και ο κ. Πανούσης το γνωρίζει καλά, είναι ότι μέσα σε αυτές τις ομάδες που αγνά αγωνίζονται για τα δικαιώματα του Σάββα -ο οποίος, παρεμπιπτόντως, αν ήταν αγνός αγωνιστής έπρεπε να ζητήσει να μείνει στη φυλακή και να εκτίσει την ποινή του- εισέρχονται και στοιχεία που έχουν άλλους σκοπούς. Δεν έγιναν, λέει, ζημιές στην Πρυτανεία ούτε βανδαλισμοί. Αλλά τα έγγραφα του Πανεπιστημίου είναι στη θέση τους; Τα δεδομένα στους υπολογιστές;

Δεν μπορούμε να μιλάμε για αγώνα από τη μία και για κατάλυση της Δημοκρατίας από την άλλη κατά πώς μας συμφέρει. Έχω την αίσθηση ότι το Σύνταγμα ορίζει τι πρέπει να γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις, και σε κάθε περίπτωση. Δεν έχουμε «παιδιά» από τη μία και «εγκληματίες» από την άλλη. Την ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία που οραματίζεται η Αριστερά, και που θα έπρεπε να οραματιζόμαστε όλοι μας, δεν την χτίζεις με διακρίσεις. Και η καθυστέρηση για το «ντου» στην Πρυτανεία ήταν κατάφωρη διάκριση. Όσο για την κυβέρνηση, δεν μπορεί να είναι «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ». Είναι κυβέρνηση και θα πρέπει να συμπεριφέρεται ως τέτοια.

Γαλανιάδη Εύα