Πιθανόν να με κατακρίνετε, αλλά η άποψή μου είναι πολύ διαφορετική από εκείνη πολλών από εσάς, που ψέξατε την απόφαση του περιφερειακού διευθυντή να πάρουν απουσία όλοι οι μαθητές που συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας για τα απορρίμματα. Όχι, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε το όνομά του δεν ξέρω. Και δεν θα τον υπερασπιστώ επειδή οι σχολικοί κανόνες πρέπει να τηρούνται. Όχι. Πήξαμε στην τήρηση άγονων κανόνων στα σχολεία, που ευνουχίζουν εκπαιδευτικούς και αποκοιμίζουν μαθητές, που αφήνουν την πρωτοβουλία να σαπίσει.

Απλώς πιστεύω ότι ο περίφημος αγώνας για τον οποίον κοπτόμεθα όλοι -και ελάχιστοι, εν τέλει, κάνουμε- απαιτεί θυσίες. Ακόμα και η απουσία, είναι ένα κόστος το οποίο πρέπει να το «πληρώσουν» οι μαθητές, εφόσον αγωνίζονται για αυτά που πιστεύουν. Και μπορεί να το «τραβάω» λιγάκι, αλλά πρέπει να είναι περήφανοι για εκείνες τις απουσίες και όχι να ζητούν να τους τις σβήσουν. Πώς να το κάνουμε, είναι τα πρώτα τους «παράσημα».

Διότι, μια μικρή μόνο ιδέα έχουν για τον αγώνα που θα κάνουν στη ζωή τους, για τις αποφάσεις που θα λάβουν και θα τους κοστίσουν πολλά περισσότερα από 2-3 απουσίες -που, στο κάτω-κάτω, παίρνουν και όταν κάνουν κοπάνα. Δηλαδή, ο αγώνας και η ευαισθητοποίηση δεν αξίζει ούτε όσο μια κοπάνα, μια ωραία ζεστή ανοιξιάτικη μέρα που δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στο μάθημα και θες να αλητέψεις λιγάκι με τους φίλους σου;

Γι' αυτό δεν με ξένισαν οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι «μεγάλοι» που κατέκριναν τη στάση του διευθυντή, αλλά οι μαθητές που παραπονέθηκαν. Θα έπρεπε να θέλουν τις απουσίες τους γραμμένες φαρδιά-πλατιά. Ναι, κύριοι, αγωνιστήκαμε και χάρες δεν θέλουμε. Λείψαμε από το μάθημα και θα πληρώσουμε. Και θα ξαναβγούμε στους δρόμους και δεν μας νοιάζει αν θα πάρουμε απουσίες. Γιατί το αίμα μας βράζει, γιατί θα κληρονομήσουμε τον κόσμο και γιατί έτσι! Γιατί δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε απουσία από τη ζωή γιατί η ζωή είμαστε εμείς!

Κάποιοι έκαναν λόγο και για έλλειψη έμπνευσης από μεριάς του διευθυντή. Και τι περιμένετε, δηλαδή; Να εμπνεύσει τον αγώνα ποιος και με τι; Με το να μην δώσει απουσίες; Συμβολικά, μπορεί και να έπρεπε να το πράξει. Αλλά, στην πράξη, έδωσε στους μαθητές να καταλάβουν ότι έτσι δουλεύει ο κόσμος στην ουσία του. Αγωνίζεσαι; Κάτι θυσιάζεις. Τελεία. Και αυτό είναι καλύτερο μάθημα από όποια έμπνευση ή παρακίνηση ή από οποιοδήποτε δικό μας χάδι προς αυτά.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται κανέναν να τους εμπνεύσει. Εμείς πρέπει να τα βλέπουμε και να ξεκουνιόμαστε. Και όσοι διαμαρτύρεστε για μια-δυο απουσίες, ξεκινήστε να διαμαρτύρεστε για τη λειψή παιδεία μας, για τα παιδιά που μπαίνουν στα πανεπιστήμια αναλφάβητα επειδή τους διορθώνουμε τα λάθη με μολυβάκι, για τα απαράδεκτα βιβλία, για πιο ουσιαστικά πράγματα, τέλος πάντων.

Πολύ τα χάρηκα προχθές, και τα ζήλεψα. Θέλει αρετή και τόλμη, παλικαράκια και κορίτσια μου. Αρετή και τόλμη. Κάθε καλό στον δρόμο σας, και πάντα να είστε παρόντες στη ζωή.

Γαλανιάδη Εύα